Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het donker betekende meer dan enkel duisternis. Het was een rijk van schaduwen en monsters. Het werd gevuld met schreeuwen die door merg en been gingen. Geen geluiden van menselijke pijn, maar monsterlijke aanvalskreten. De vrouwenstem schreeuwde commando's en silhouetten doemden op vanuit de nachtelijke duisternis. Een stem overstemde alles. Het was een zware maar warme mannenstem die niet thuis hoorde in deze donkere wereld. 'Rynn! Kijk uit het zijn er te veel!'
'Declan!' riep Rynn opgelucht, toen ze zag dat de man echt nog leefde. Nou ja... nog niet dood was. 'Waar ben-' Een klap tegen haar kaak onderbrak haar zin. Ze viel achteruit tegen en voelde iets hards en scherps langs haar rug schrapen. Ze zag geen hand voor ogen. Hulpeloos maaide ze in het niks om haar balans te bewaren, zich vast te grijpen aan iets, maar alles wat ze greep, was leegte.
Plotseling boorden vijf vlijmscherpe nagels als messen door het vlees op haar schouders heen. Duisternis overspoelde haar. Meteen kreeg ze het ijskoud en voelde hoe haar hart zwaarder werd, alsof het omringd werd door onweerswolken.
Wodash' stem siste vanachter haar. 'Hallo Rynn, heb je me gemissst?'
Een schok ging door Rynn heen, toen ze zijn stem hoorde. Die had ze toch omver gereden? Hoe kwam hij hier? 'Nee,' mompelde ze. Haar wang gloeide. Ze moest een wapen zien te vinden, ze kon niet weer een gevecht met hem aangaan met niks anders dan een zaklamp. Haar hand tastte een oppervlakte dat voelde als hout. Toen stootte ze tegen iets aan. Het was zwaar en koud. Precies wat ze nodig had!
'Cato! Haal de duisternis weg!' schreeuwde de stem van Braiden de verte, gevolgd door een luide schreeuw. Lichtstralen boorden zich door de duisternis.
Het licht was intens en voelde onnatuurlijk. Misschien moesten monsterlijke gevechten wel in het donker uitgevochten worden.
Pas toen het licht terugkeerde, werd haar toen ook duidelijk wat ze had vastgegrepen en in wat voor een hel ze terecht was gekomen. Het was een regelrechte chaos. Rynns vingers vouwden zich steviger om de roestige moersleutel. Declan zat op een gammele stoel op een plastic zeil. Handen vastgebonden met metalen ketens, die waarschijnlijk bedekt waren met lood. Zijn gezicht was nauwelijks nog te herkennen, zoveel opgedroogd bloed kleefde aan zijn huid. Overal zaten krassen en blauwe plekken. Toen schoot haar blik naar de andere man die op een stoel aan de andere kant van de ruimte zat. Lennon. Hij was er niet veel beter aan toe, al bloedde hij niet. De jongeman was met tie-rips aan een gereedschapsrek gebonden. Zijn huid was bleek, alsof hij een geest had gezien.
Ze wilde schreeuwen, iets roepen, maar lang de tijd had ze niet om te kijken wat voor chaos zich ontplooide in de garage, toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat Wodash grijzend op haar af kwam stormen. Zonder de hoed zag het monster er afschuwelijk uit. Zijn gezicht was misvormd en op zijn hoofd waren amper haren te zien. 'Jij... vreselijk... monster!' gilde ze en met elk woord maaide met de moersleutel ze zijn kant op. 'Amora! Sta daar niet zo, doe wat!'
Amora keek paniekerig om zich heen. Ze wilde haar te hulp schieten, maar een Rever sprong voor haar. Snel gaf ze hem een kniestoot. Een zachte piep verliet haar mond. Tranen branden in haar ogen, terwijl ze hem van zich af probeerde te duwen. Cato stormde langs haar heen. 'Blijf van mijn broer af vuile hond,' schreeuwde ze naar een sabeltandtijgerachtig wezen dat even groot als zij was. Van alle kanten doken de monsters en Revers op Rynns vrienden af. Het waren er teveel.
