Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vanaf het moment dat Declan de auto het verlaten terrein op stuurde, wist Rynn dat het niet goed ging aflopen. Er was niks dat ze kon doen en dat maakte het zo pijnlijk.
Kyle sprong uit de auto en schoof haastig de metalen deuren open. Enkele vlokken van de gebladderde verf lieten los en werden meegevoerd door de wind. De leider reed de pick-up naar binnen en parkeerde hem aan de zijkant. Het was schemerdonker in de loods. Misschien was dat de reden dat er een gespannen sfeer hing.
Angst en woede hingen als wolken boven de ruimte. Rynn hoefde geen helderziende te zijn om te weten dat er een storm op komst was. Haar maag draaide zich om en misselijkheid overspoelde haar. Ze was hier een keer eerder geweest en dat was niet om een feestje te vieren. Destijds was ze weggelopen uit de loods. Ditmaal kon ze dat waarschijnlijk niet doen. Het feit dat ze hier opnieuw waren, voorspelde niets goeds.
Declan stapte uit de auto en sleurde de Rever eigenhandig naar een stoel. De man kreunde zacht en worstelde hopeloos tegen Declans greep. 'Kyle, geef het touw, Amora de zak graag,' commandeerde de leider. Zijn stem trilde van woede. Langzaam draaide zijn blik richting Rynn en Lennons richting uit. 'Rynn, doe de deur dicht, met de ketting.'
Amora en Kyle deden wat hen opgedragen wordt, zonder vragen te stellen. Snel bonden ze de Rever vast. Kyle kreeg een trap tegen zijn schouder aan en Amora kon nog snel wegspringen om te voorkomen dat ze ook een trap te kreeg. Met geworstel en gedoe kregen ze het voor elkaar om de benen van de Rever bij elkaar te binden en daarna zijn handen.
Als laatste trok Amora een zak over zijn hoofd.
Rynn was intussen naar de deuren gelopen. Ze kon nog weg. Ze kon nog snel tussen de spleet doorglippen en ontsnappen. Declan hoefde het niet eens door te hebben dat ze weg was. Maar wat voor persoon was ze dan, als ze bij de moeilijkste momenten wegliep? Een zwakkeling was ze. Dus deed ze wat Declan van haar vroeg en sloot de deur met een klik. Meteen voelde ze een soort druk op haar borst, alsof haar adem haar werd ontnomen. Ze zaten hier vast.
Lennon keek ongemakkelijk om zich heen en aaide Kiwi die ineengedoken op zijn schouder zat. 'Jij voelt het ook,' fluisterde hij zacht naar de vogel.
Declan schonk de twee een boze blik, alsof hij zijn wantrouwen wilde benadrukken. Het was iets wat de heler niet verdiende. De leider was onverbiddelijk. Hij greep een bouwlamp uit de hoek en plugde de stekker in een verkleurd stopcontact. Direct scheen een felle lichtbundel door de schemer donkere ruimte. Met grote passen beende de man naar het midden en richtte het licht op de Rever. De in een zwart uniform geklede vent had waarschijnlijk nooit op deze manier in de schijnwerpers willen staan.
Lennon boog zijn hoofd en een poging het felle licht te vermijden. Ongemakkelijk verplaatste hij zijn gewicht van zijn ene naar zijn andere been. 'Jij kunt beter in de auto blijven zitten,' mompelde hij toen tegen Kiwi. Hij tilde het dier naar de pick-up. Een gedempte 'snaffel' galmde door de ruimte voor de jonge man het portier dichtsloeg en met een op de grond gerichte blik naar de groep liep. Ondanks het feit dat hij hier nooit was geweest, leek hij te begrijpen dat dit een duistere plek was. Het hing in de lucht.
