Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is lastig om te ademen als de wereld zich om je samen vouwt. Wanneer angst je overspoelt als de golven van de oceaan. Het komt en gaat steeds opnieuw. Je probeert jezelf te vertellen dat je moet ademen, maar het voelt alsof je hoofd onder water zit. Wat gebeurt er met je nadat je bent verdronken? Wat gebeurde met hem?
Lennon keek door de spleten van zijn bijna gesloten ogen. Licht sijpelde naar binnen.
'Hmm,' mijmerde Nacean. 'Jouw hoofd zit vol met goede herinneringen en momenten. Wat als je alles kwijt zou raken? Alles wie je was verdwijnt en alles wat je nu bent blijft over. Gezichten vervagen, stemmen verdwijnen. Wie ben jij, Lennon? Wie ben jij zonder anderen?' Ze raakte zijn slapen aan en vulde zijn hoofd met kou en duisternis.
Het lukte hem niet om haar stem te negeren. Haar vragen galmden door zijn hoofd. Wie was hij ooit geweest? Wat was hij zonder de groep? Alleen.
'Je kan dit stoppen, Lennon,' fluisterde ze in zijn oor. 'Doe wat er van je gevraagd wordt. Breng Declan weer tot leven, nadat hij ophoudt met bestaan. Dat heb je toch zeker wel voor hem over? Nadat hij zoveel voor je heeft gedaan, Lennon.'
'Nee,' stamelde hij. Dat kon hij niet, maar zijn eigen magie protesteerde tegen het antwoord.
'Wat voor vriend ben je dan?' Haar stem klonk beschuldigend. 'Als je niks voor ze over hebt. Zij geven hun leven en jij denkt alleen aan jezelf. Denk je niet dat je dit verdient? Zijn leven voor het jouwe? Misschien dat dat het nog rechtzet. Het is je enige en laatste kans.'
Tranen stroomden over zijn wangen. Hij had niet doorgehad dat hij was gaan huilen. Hij had dit alles verdient. Dat wist hij best. De enige reden dat hij niet egoïstisch kon zijn was zijn kracht.
'Het is oké,' suste Nacean. 'Het doet pijn om dit te beseffen, dat is ook logisch, maar je doet het juiste. Rynn, Amora en ieder ander die je ooit bent tegengekomen zullen opgelucht zijn. Uiteindelijk tolereerden ze je, liefde was er niet. Ik houd van je. Onvoorwaardelijk.'
Maar Declan niet. Wie was hij om tegen iemands laatste wens in te gaan? Wie was hij om iemand tot het lot van monster te veroordelen? En zij hielden toch van hem? Gedachten botsten als golven tegen elkaar. De oceaan werd alsmaar dieper. Waar eindigde het?
'Ze houden niet van je,' fluisterde Nacean. 'Ze houden niet van je.' Haar echo galmde door de ruimte, weerkaatste en kwam honderden keren terug. 'Ze houden niet van je. Ze houden niet van je. Ze houden niet van je. Ze gebruikten je.'
Misschien deden ze dat. Hij was altijd degene geweest die zich liet gebruiken. Hij was een heler, zijn gave had hem totdat lot veroordeeld. Hij kon niet voor zichzelf kiezen, al wilde hij dat. Zou het voorbij zijn als hij luisterde? Nee, dan zou hij achtervolgd worden. Zijn voeten raakten de bodem van de oceaan. 'Maar jij ook niet. Jij houdt van mijn pijn.'
'Ik houd van je,' fluisterde ze. 'Je zal nooit meer alleen hoeven te zijn. De wereld is niet voor jou. Begrijp het, zie het. Kom bij mij en je bent voor altijd veilig. Een oneindig leven.'
