Bu seferki koşu sırasında bir an, bir insanın hissedebileceği tüm hisleri aynı anda hissettiğimi sandım. Bu adımlar şimdiye dek attığım tüm adımlardan farklıydı. Bacaklarım yay gibi gerilmiyor, ayaklarım ok gibi ileri atılmıyordu artık. Kınadığım insanların kınamama sebep özelliklerinden birine sahiplik etmek istemediğimden emindim, ama yorulduğumu anlıyordum, anlıyorduk. Nefesimiz kesilmeden kısa duvarın üzerinden atlamak yerine, paslı demir kapıdan nizami biçimde girip, uzun beyaz elbiseleriyle etrafı izleyen o solgun yüzlü insanların arasına daldık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOŞ!
EspiritualGecenin yarısında kim koşmak ister? yağmur yağarken evine yetişmeye çalışan bir işçi mi sadece? Ay ışığını yansıtan bıçağından, parlak kırmızı kanlar damlayan bir taze katil mi? Kim? Bu ömür denen şeyin koşmakla ilgisi ne? Hem de gece gece!
