It might be you

9

"Thank you so much."

"It's nothing, Chandria. Besides, we're happy to help you." Sabi ni Gretchen na katabi ni Robi, nasa labas na kami dahil kailangan na naming umalis.

I smile at both of them. "Good luck to both of you. I hope we'll keep in touch." Sabi ko.

"We will. You can ask me anytime you want, just text me." Robi said. Binigay niya kasi sakin ang number niya, willing talaga siyang tumulong sa akin.

We gave our last goodbyes and finally, sumakay na kami sa kotse ni Camille. Si Camille ang magdadrive, as usual. "Alam mo na naman ang gagawin diba? Ako na ang bahalang mag-convince sa mga katulong sa inyo. I'll do anything para hindi sila magsalita."

"Uuwi ba ako habang ganito ang suot ko?" Nagtataka kong tanong, medyo kakaiba kasi ang suot naming dalawa eh.

Napasampal naman siya sa noo niya. "This whole costume thing wasn't a bright idea, we should change first but we need to go there as soon as posible."

"So... anong gagawin natin?" Tanong ko sa kanya.

"Maybe we'll just... hmm, I don't know really." Napapailing siya. "Oh! Kaya mo bang magbihis sa likod? Tinted naman 'to kaya walang makakakita sayo. May damit ka diyan."

Great.

**

After several times trying to squeeze into my jeans, I finally did it. Hindi ko masuot kasi masyadong masikip ang kotse, hindi dahil hindi kasya sakin. Nakakamangha rin ang hugis ng katawan ko, hindi naman 'to ganito sa panaginip ko. My collarbones are popped out, so are my hipbones, I have thigh gap, and I have abs. I'm too fit, I was just a typical college student in my... Dang, of course, it's a dream.

Hindi ko alam kung anong una kong gagawin kapag nakita ko na sila. Dapat ko ba munang pasalamatan si Maxine? No, siyempre hindi, mapapasama ang kapatid ko. Dapat ko ba munang sampalin si Rio dahil napaka sinungaling niya? Hindi, wag muna siguro ngayon. Isa lang ang alam kong dapat gawin, kailangan kong malaman lahat lahat tungkol sa amin ni Daniel na si DJ pala talaga. At para magawa ko 'yun, kailangan kong pakisamahan ang kasinungalingan nila. Ang kasinungalingan ng pamilya at mga kaibigan ko.

"Wag kang matakot, nandito kaming lahat para sayo Chan. We will help you, okay?" Hinawakan ni Camille ang kamay ko na nakapatong sa hita ko. Kinakabahan ako sa maaaring mangyari mamaya.

I sigh. "Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanila pag tinanong nila kung bakit ako nandito at paano." Naiiling ako, paano ko ba talaga sasabihin yun?

"You can figure it all out, Chan. You are a wise person and we know that you can do it with or without our help. Just follow this," Tinuro niya ang puso ko. Hindi ganito magpayo si Miles na kilala ko, but then, this isn't Miles anymore. She is Camille, the sweet and caring girl of my friend. The Miles that I know is just a fictional character now, the one who gets cranky everytime she needs to give me and Julia advices, but automatically turns into a sweet girl whenever her boyfriend Marco is around.

Hay. I miss her so much, I miss Miles. But i'm still thankful for the wonderful girl beside me who has Miles's face, she's so kind to me and I love her for that.

"Paki kuha nga nung papers mo sa bag mo, please. Tear it into tiny little pieces tapos ilagay mo lang sa plastic, meron dun sa bag ko. Thank you." Medyo tensed ang boses ni Camille, kinakabahan din siguro siya.

Ginawa ko ang sinabi niya. I tear the evidences and put it in a plastic bag. Ang problema ko pa, anong sasabihin ko sa kanila? Anong sasabihin ko kapag tinanong ako kung paano at bakit ako napunta dito?