Operadaki Hayalet || Taekook

XI: Manoban Ailesi

Sleeping Lotus- Joep Beving

Artık var olmayan birinin anısına sahip olmanın ne kadar kederli bir şey olduğunu düşündü Taehyung bileğindeki bilekliğin üzerindeki kj
harflerine parmağının ucuyla dokunurken. Ne kadar kederli, ne kadar yoğun bir hüzün...

Jennie'nin artık kendisi ile olmayışına alışmış gibiydi, bazı geceler sadece Jennie'yi görmeyi, onunla konuşmayı o kadar istiyordu ki kendini onun hala hayatta fakat uzak bir şehre taşınmış olduğuna inandırıyordu. Sonra da düştüğü duruma ve canının acısına gülüp kendiyle alay ediyordu.

Belki de bu karmadır diye düşünüyordu Taehyung, Jennie büyük zorluklar çekerken, gerek Jaehyun'la gerek hayaletle, hiç fark etmemiş dolayısıyla yanında da olamamıştı.

Şimdi Taehyung hayatının en büyük karmaşası olan aşkın eline düştüğünde de en yakın arkadaşı, kız kardeşi yanında değildi.

Asansörün kapısı açıldığında Taehyung derin bir nefes verip dark koridorda ilerleyerek dedektifin odasının önüne geldi.

Kapıyı birkaç kez vurduğunda her zamankinin aksine dedektif bu sefer kapıyı açmak için beklememişti.

Dedektif Taehyung'un girmesi için kapıyı açtıktan sonra ıslak saçlarını havluyla kurulamaya devam etti.

Taehyung eşyalarını tekli koltuğun üzerine bırakırken bir yandan da dedektifi süzüyordu. Gri bir eşorfman ve düz beyaz bir tişört giyiyordu. Islak vücudu tişörte öylesine yapışmıştı ki Taehyung, dedektifin bütün hatlarını rahatça seçebiliyordu.

''Liste elime ulaştı fakat kolay isimler yok.'' dedi dedektif Taehyung'a gece fazlasıyla incelediği listeyi ve çıkardığı notları uzatarak. 

''Buradaki herkesi sırayla sorguya mı çekeceğiz?''

''Tam olarak değil.'' dedi dedektif Taehyung'u elinden tutup kaldırarak.

''Ben eleme işini hallettim, sadece daire içindekileri araştıracağız.''

''O zaman Candice Leroy'dan mı başlıyoruz? adresi en yakın olan o.'' dedi Taehyung listeyi inceleyerek dedektifin birkaç saniye önce açtığı kapıdan çıktı.

''Pek sayılmaz Candice Leroy kırmızıyla çizilmiş çünkü birkaç yıl önce ölmüş, ailesiyle konuşacağız.''

''Katil?''

''Kanser.''

Asansöre bindiklerinde ikisi de konuşmadı, Taehyung listede yuvarlak içine alınmış isimleri inceliyodu, birkaç tanesini tanıyordu da opera binasında emeği geçmiş kişilerdi.

Leroy'ların dairesi arabaya gerek duymayacakları kadar yakındaydı, on beş dakika içinde kendilerini zili çalarken bulduklarında dedektif bir şey sezdi, aslında uzun zamandır hissettiği bir takip edilme dürtüsüydü bu, hastanedeki sahte hemşireden sonra her an izleniyormuş gibi bir hisle boğuşmadan edemiyordu.

Fakat bu sefer farklı olan şey, küçük bir kıpırtıydı. Dedektif duymuştu, apartman kapısı kapanırken sessiz bir tıkırtı kapının oturmasını engellemişti.

Jungkook geri dönüp merdiven boşluğunda kim olduğuna bakacaktı ki kapıyı on altı yaşlarında genç bir oğlan açtı.

''Ben dedektif Jeon bu da ortağım Taehyung, ailen evde mi?'' dedi dedektif. Çocuk kapının arkasından annesine seslendiğinde, bu sefer çocuğun yerine orta yaşlarda alımlı bir kadın kapıyı araladı.

''Dedektiflermiş.'' dedi çocuk annesine doğru fısıldayarak.

''Nasıl yardımcı olabilirim?'' diye sordu kadın, Jungkook tekrar kimliğini gösterirken.