Kurulan hayallerin altında kalmış gibiyim.
Üzerimde ağırca bir enkaz var sanki.
Ne varsa toplaşıp yığılmış üzerime. Sesimi ben bile zar zor duyuyorum bu hengamede.
Hani bazen insan bunalınca açar bir pencere ve içeriye giren o havayı ruhuna üflenmiş inşirah beller ya… Bir pencere açmak istiyorum. Odamda değil, hayatımda. Açayım bir pencere baştan aşağı kuşanayım, inşirahı istiyorum. Tutuyorum bir pencerenin kolundan, itiyor beni, açtırmıyor kendini, inşirahım olamıyor, olmak istemiyor. Bir pencereye ihtiyacım var, içimi derince bir nefesle dolduracak bir pencereye ihtiyacım var ama… Ama işte sen istiyorsun diye olacak değil ya bazı şeyler. Bazı şeyler tam da sen istiyorsun diye olmaz. Birini sevmeye başlarsanız, imtihanınız kapıda demektir, gidiş yakındır, yalnızlık yakındır. Bu yüzden artık istemiyorum. Çünkü ben istedikçe seviyorum, sevdikçe enkazlara gebe kalıyorum.
Bir insan çok bekleyince içi soğurmuş, acılaşırmış içi; çay misali. Soğuyor galiba içim, içten içe acılaşıyorum. İçim soğuyor ama çektiğim bu yakıcı ateş ne bilmiyorum. Bazen yanayım, yanıp sönsün içim, küllerim kalsın; sonrada o küller rüzgara karışsın savrulsun, savrulsun da tek bir parçam kalmasın istiyorum.
Ben de çok şey istiyorum galiba. Öyle fehmediyorum. Ama isteklerim tek bir isteğin neticesi. Ben ağlamak istiyorum. Ağlamak dediysem de, içimi daha da yakacak bir ağlamak değil, içimi söndürecek bir ağlamak. Ama ağlamakta bir nimettir ve her çöle nasip olmuyor. Benim çöl baya baya susuz, bir vaha yok mu diye bakınıyorum ama yok. Galiba ben yanlış yerde arıyorum, susuzluk gözlerime seraplar düşürüyor galiba. Ve ben aramam gereken yerden çok çok uzakta arıyorum.
Kaçmak, gitmek, kurtulmak… Bunları ben de çok istedim. Ama tıpkı Mevlana Hazretleri’nin şu sözünde olduğu gibi: “Başımı o denizden çıkarayım desem! Balığım ya; nefesim kesilir.” Balıksanız denizden çıkmak mümkün değil. Ben bir balığım ve bu işin içinden çıkamıyorum, çıkarsam nefesim kesilecek biliyorum. Bana düşen denizde kalmak. Bana düşen bir balıkken karada dolaşmanın hayalini, havada süzülmenin hayalini kurmamak…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
mezar taşımdaki dört mısraya bakarken ağlayışına
RandomNe sen vardın ne ben. Olduğumuzu sanarken sürüklenip duruyorduk oradan oraya. Ya da var olmaya çalışırken. Ne varım ne yokum aslında ben. Var olmaya da çalışmıyorum bir yandan yok olmaya da ama. Hayatın beni nereye götürdüğünü izliyorum bir süredir...
