Dinmeyen rüzgârlarım vardı benim. Açıldım saçıldım ve rüzgâra karıştım. Bir toz taneciği kadar zerre kıymetim yoktu sende. Gök karanlık. İçim ondan karanlık. Yağmur yağar sağanak sağanak. Ağladım yağmura karıştım. Sen şimdi Müzeyyen. Ah Müzeyyen. Ah bir bilsen bu ne derin bir tutku… Sen hiç yaşadın mı nefes alamadan? Eğer gidişinin ardından dönüp baksaydın. Öpseydin dudaklarımdan. Soluğun soluğuma karışsaydı. Yahut buzdolabına birkaç satır yazı yazıp bıraksaydın. Razıydım senden gelenin en azına dahi. Olmazdı. Olamadı. Sen korkak yabancı. Her şarkıdan nasıl da melodi melodi karışıyorsun ruhuma? Her şiirden ne de tatlı gülümsüyorsun. Satır satır okuyorum seni.
Sen hiç sokaklar boyu ağladın mı? Sokaklar bitmez yürür, yürürsün ve hıçkırıkların çocuk seslerine karışır. Bin bir türlü teselli sarar seni ama yetmez. Sen gittikten sonra ben hep eksik. Ben hep yalnız. Ben hep biraz. Az.
Mevsim bile kışa bıraktı yerini. Sonbahar bile terk etti ardından tüm kenti. Kuşlar sıcak ülkelere göç etti. Deniz ruhum kadar hırçınlaştı. Fırtınalar bıraktın arkanda. Yıkılmış şehirler… Yıkık evler. Evlerde masada yarım kalmış akşam yemekleri. Senden sonra her şey yarım kaldı işte. Gelmeye mecbursun. “Ben sana mecburum bilemezsin…” mecburiyetim mevcudiyetinden. Bu şehir tatmasaydı senin tatlı adımlarını, kuşlar görmeseydi uzun kirpikli gözlerini, kedilere gülmeseydin o güzel gamzelerinle, sen varolmasaydın her şey olduğu yerde kalacaktı, peşinden sürüklemek lanetine zerk ettin sen bizi…
Sen benim Müzeyyen’im. Daha kaç şiir gerek sana. Bülbül de yok gülde. Sararmış yaprakları toplamış dün gece belediye. Grinin en güzel tonunu çekmiş üzerine ağladığım sokaklar. Bilirsin severim aslında griyi ama sen mavinin en tatlı tonu. Maviyi daha çok severim. Ve sen bu yüzden en çok gökyüzüne yakışırsın. Ben ise sana ulaşmaya çalışan gri bir kuştan fazlası değilim.
Kış soğuk. Yalnızlığın üşütüyor. Yaşanmamışlıklar biriktirdim ben. Yaşanmamışlıklar daha çok acıtır içimi yaşanmışlıklardan. Ve eğer senden kalan tek şey buysa bitmesin seni sevmek çilesi…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
mezar taşımdaki dört mısraya bakarken ağlayışına
RandomNe sen vardın ne ben. Olduğumuzu sanarken sürüklenip duruyorduk oradan oraya. Ya da var olmaya çalışırken. Ne varım ne yokum aslında ben. Var olmaya da çalışmıyorum bir yandan yok olmaya da ama. Hayatın beni nereye götürdüğünü izliyorum bir süredir...
