Ne sen vardın ne ben. Olduğumuzu sanarken sürüklenip duruyorduk oradan oraya. Ya da var olmaya çalışırken. Ne varım ne yokum aslında ben. Var olmaya da çalışmıyorum bir yandan yok olmaya da ama. Hayatın beni nereye götürdüğünü izliyorum bir süredir...
Düşünülmesi gereken onca konu varken sebepsizce bu gece ölümü düşündüm. Bayağı düşündüm saatlerce tavana bakıp boş boş bakarak düşündüm.
Birçok insan tanıdım hayatımda, birçok insan gördüm dün yaşayıp bu gün yaşamayan, en yakınlarımı kaybettim saatler öncesi bana gülerken giden, arkasında yarım bırakılan hayalleri olan insanlar tanıdım belki de ancak eğer bunu okuyorsan ben belki yaşıyorumdur belki yaşamıyorumdur ama hep şunu istemişimdir:
Ben güzel bir hayat ve yaşanmaya değer bir karakter bırakmak istiyorum, tabi ki herkesin dört dörtlük bir hayatı yok evet, kim çıkıp diyebilir ki benim dört dörtlük hayatım var, hiç derdim tasam yok elbet var ancak her şeyi bazen bir kenara bırakıp önüne bakman gerekiyor ardındakilere tutunursan hep orada kalırsın, yürümen gerekiyor, mutlu olman gerekiyor. Her şeye rağmen aldığın nefesle, açtığın gözlerle hayata tutunman gerekiyor Tamamlayamadığımız hikâyeler kapımızın önüne bırakılsa da, yeni bir hikâye yazmayı bilmen gerekiyor. Bir gün eğer gidersem ben şunu diyebileceğim “gidiyorum ama arkamda güzel hatıralar, kesintisiz kahkahalar, delicesine eğlenilen saatler, gerçekleşmesini düşlediğim hayaller, gerçekleşmiş hayaller, binlerce kez dinlenilmiş şarkılar, keşfedilecek yollar ve sizin için önemli ne varsa bıraktım “diyebileceğim belki zor, zor değil demiyorum ama bir yerden tutmak gerekiyor. Umutlarımız gibi kararttığımız o odanın perdelerini açmak gerekiyor. Çok geç olmadan sende tut bir daldan, o dal kopmadan. Hani olur ya; Halledemeyiz bazı şeyleri, Birçok şeyi de mahvederiz. Yine de o dala sıkı sıkı sarılmaya devam edelim…
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
