Ne sen vardın ne ben. Olduğumuzu sanarken sürüklenip duruyorduk oradan oraya. Ya da var olmaya çalışırken. Ne varım ne yokum aslında ben. Var olmaya da çalışmıyorum bir yandan yok olmaya da ama. Hayatın beni nereye götürdüğünü izliyorum bir süredir...
Biri burnumu sıksa nefes almayı bırakırım sanıyordum, bırakmazmışım… Vazgeçemeyeceğim tutkularım olduğunu fark ediyorum. Daima en iyi yeri değil ama en iyi hissi kovalıyorum. Belki de bu yüzden hiçbir anımız olmamasına rağmen seni kafamdan atamıyorum. Seni merak ediyorum ve bu meraktan dolayı başıma gelebilecek her şeyi kabul ediyorum. Bu arada uğraşsan bulamayacağın biri olduğumu biliyorum ama tahmin edilmesi zor biri olduğumu düşünmüyorum; yaşayamadıklarımın peşinden koşuyorum ve hissedemediğim duyguların çetelesini tutuyorum. Zihnimde sabah uyandığımda ilk iş kalbimi yokladığım bir gün tasarlıyorum. Sonu kahvaltıya çıkan bir gece düşlüyorum. Maaşlı bir işmiş gibi, her gece hiç aksatmadan, uyumadan önce bir saatimi mutlaka bu hayale ayırıyorum. Küsleri barıştırıyorum ve bu sefer o treni kaçırmıyorum. Sana ne geç kalıyorum ne de yeniliyorum. Realizmin duyguları hor görmesine artık katlanamıyorum. Hiç hissedemediğim bu duygunun her detayını çok önemsiyorum ve ona uçuş uçuş bir elbise giydiriyorum. Biraz ileri gidiyorum ve kokunu üstüme sindiriyorum. Bu sabah ikimizin de gitmesinden hiç korkmuyorum ve senin yanında galip hissederek uyanıyorum. Sımsıcak bir efekt uyguluyorum ve parlaklığını biraz azaltıyorum. Kalkıp pencereden dışarı baktığımızda görebileceğimiz bir deniz ve uzaklaşan bir gemi resmediyorum. Tadına bayılacağımız şaraplar dolduruyorum ve hiç telaşlanmıyorum. Yokluğunla uyuyup uyanıyorum, kalkıp kahvaltı yapıyorum, anlamsız bulamayacağın şeyler konuşuyorum ve basitçe “olsaydın nasıl olurdu” yu tasarlıyorum. Anlayacağın seni tamamen kafamdan uyduruyorum ve ilk defa bir hayalde bu kadar istikrarlı davranıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
