katiler ve cesetler

Bölüm 3 "Gidiyorum"

                                              "Uzaklara git ama hep yakın ol..."

Gözlerime vuran ışıkla açtım tavana baktım bu gün katil oluşumun birinci günüydü bütün gece vicdana azabı çekmiştim ağlamıştı iğrenç gözüküyorumdur ama önemli değildi her katil güzel olacak diye bir kanun yoktu gözlerimden yine yaşlar akmaya başlamıştı iğrenç hissediyordum hatta bu iğrençten de öteydi o kanlı beden gözümün her geldiğinde midem bulanıyordu bütün gece ağlama krizlerine girmiştim ruhum ölmüştü gözlerimden yaşlar akıyordu ama tepki vermiyordum bedenim ağlamaya alışmıştı yatakta doğruldum öylece yatağa uzanmıştım ayakabılarımı bile çıkarmamıştım gitmek istiyordum Gerçek olmak istemiyordum hani diyorlardı ya gerçekler acıdır diye evet gerçekler çok acı. Gerçekler acı verir insanlara ama gerçek olanlar ise çok acı çeker ben bir gerçeğim ve acı çekiyorum bu anlatılmaz bir acıydı, vicdan azabıydı, üzüntü, korku, kırgınlık bütün acı duygularının bir arada yaşamaktı bu his kendimden nefret ediyorum derin bir nefes verdim nefes alıyorum sonuçta dimi.Kapı çalındı.

"Gerçek uyandın mı ?" Sesi bir kaç saniye tanımaya çalıştım sonra aklıma Hayalet geldi seri katil olan .

"Uyandım gel." Dedim sesim çok cılız çıkmıştı içeri girdi çok enerjik gözüküyordu bana acır gibi bakıyordu haklıydı acınacak halde gözüküyorumdur.

"Hadi kendine gel iki saat sonra İngiltereye dönüyorsun Ezgi Atar olarak." Dedi başımla onayladım çok bitkindim artık hiçbir şey umurumda değil gibiydi.

"Sana kıyafet getirdim poşete kimliğin ve biletinde var." Poşeti yatağa bıraktı kapıdan çıkmadan önce arkasını döndü ve konuştu.

"Güçlü ol en azında öyle görün çünkü bu yaşadıkların hiçbir şey."Dedi ve kapıdan çıktı yutkundum şuanda güçlü görünmek için çabalamak istemiyordum sadece böyle oturmak istiyordum bütün bedenimle burada oturmak istiyordum ama bunu daha sonra İngilteredeki evimde de yapabilirdim ayağı kalktım poşete ki sarı kazakla kırmızı eteği giydim kendime baktım bunları nereden bulmuştu gardolabın kapağındaki aynada çok farklı görünüyordum dün katil olmuş biri gibi değildim tabi suratıma bakmasalar çok normal bir insan gibi görünüyordum morarmış ve şişmiş gözlerim vardı ve hiç hoş görünmüyorlardı. Kıyafetlerimi tekrar poşete koyup çantama yerleştirdim o an çantamdaki kıyafetleri fark etmiştim ama şimdi bunaları çıkarmak için uğraşmayacaktım kimlik ve bileti aldım.
odadan çıktımı kapıdan kapıdan uzak ama tam kapının hizasında bekliyordu.

"Hazır mısın ?"

"Hayır." Bunu öyle ciddi söylemiştim ki çok gerçekçi gibiydi bu ruh haliyle şaka yapmamalıyım.

"Çok şakacısın." Sıkıntıyla nefes verdim.

"Neyse hazırım ben." Dedim konuyu değiştirmek için şimdi hiç münakaşaya girmek istemiyordum Hayalete baktım kollarını kucağında birşeltirip bana baktı.

"Güzel olmuşsun."

"Evet dışarıdan bakılınca normal bir insana benziyorum." Bıkmış bir tavırla bana baktı.

"İngiltereye iner inmez bir piskoloğa görün." Dedi gözlerimi devirdim.

"Tamam giderim." Kapıya doğru döndü kapıyı açtı elini uzattı kapıdan ilk ben çıktım oda benden sonra çıktı anahtarı bir çiçeğin saksına koydu dışarıda bir araba vardı herzaman ki gibi siyah değildi bu beyazdı yanıma geldi.

"Beyaz araba mı ? Çok dikkat çekmez misin ?" Dedim arabasına baktı.

"Normal bir insan gibi görünmek için." Ona döndüm.