Park Jimin, jako jeden z najwybitniejszych, jak i najmłodszych wynalazców w Seulu. Od 2014 roku wraz z grupą naukowców z jego wydziału, pracują nad projektem, stworzenia robota na wzór człowieka. W 2018 roku ich ciężka praca zostaje ukończona sukc...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Do spotkania z inwestorem zostawało coraz mniej czasu, lecz Park nie przejmował się tym zupełnie. Spędzał ze swoim ukochanym podopiecznym każdą wolną chwilę i obdarowywał go czułymi pocałunkami, jak i przytulasami, jakby za jakiś czas miałby ktoś mu go odebrać.
Mimo to ciągle uczył młodszego różnych rzeczy takich jak, gotowanie, sprzątania oraz podstaw programowych, jaką stosowano w szkołach do nauki dzieciaków.
- Jimin, daj mi już spokój z tym.- Mruknął, zmęczony już od myślenia nad tą matematyką. Chciał, aby już starszy przestał go męczyć tymi cyferkami, których i tak by nie zrozumiał po kolejnej godzinie siedzenia z nosem w książce. - Zrozum hyung, że ja tego nie zrozumiem.- Spojrzał na niego swoimi szczenięcymi oczami, którym zawsze Park ulegał, więc tym razem też mu uległ. Tak już myślał młodszy, kiedy Jimin wziął go na kolana.
- Oj Kookie, wiesz, że działają na mnie te oczka, ale dokończmy tylko to zadanie i wyjdziemy gdzieś.- Musnął delikatnie jego usta i przysunął przed nich arkusz, pokazując na ostatnie zadanie. - Oblicz to z Pitagorasa i dam ci spokój. - Uśmiechnął się do niego i podał mu długopis.
Młodszy spojrzał przez chwilę na zadanie, wczytując się dobrze w tekst, zaczynając coś bazgrać na kartce. Co chwilę przestawał pisać, patrząc na tymczasowe obliczenia, jakie mu się udało napisać, gdy stwierdził, że napisał już wszystko, oddał Jiminowi kartkę.
Starszy od razu zaczął sprawdzać wzrokiem obliczenia, które przed chwilą nabazgrał Jungkook.
- Hmm wygląda na to, że jak chcesz, to możesz to zrozumieć.- Zaśmiał się i cmoknął go znowu w usta. - A teraz leć się ubrać coś lekkiego.- Puścił go w tali, a młodszy zszedł z jego kolan, idąc do swojego pokoju.
W tym samym momencie, gdy Jeon zamknął drzwi, Parka telefon w przedniej kieszeni spodni, za wibrował, dając znak Jiminowi, że dostał SMS. Wyjął telefon i spojrzał na ekran.
" Nie zapomnij o naszym spotkaniu. Gim SangSoo"
Czytając tę wiadomość, prychnął i rzucił telefon na stół, mając to gdzieś, że przez przypadek mogłoby się coś stać telefonowi. Wstał z krzesła i z uśmiechem poszedł do swojej sypialni, by przebrać się w krótkie spodenki oraz bluzkę z krótkim rękawkiem.
ღ
- Jimin daleko jeszcze?- Powiedział już zmęczony chodzeniem Jungkook, który po prostu ciągnął za rękę starszego, nie nadążając za jego krokami.
- Boże, chyba muszę zapisać cię na siłownie czy jakieś chodzenie.- Delikatnie się obniżył, dając znak młodszemu, żeby wskoczył mu na barana, co chłopak bez zastanowienia od razu uczynił i szczęśliwy wtulił się w jego plecy.
- Tak to mogę iść już nawet kilka kilometrów.- Mruknął w ucho Parka i zaczął patrzeć na widoki, które im towarzyszyły na jakiejś ścieżce w lesie. - Powiesz mi, gdzie dokładnie idziemy?- Spojrzał kątem oka na jego twarz, czekając na odpowiedź, której nie dostał. Cicho westchnął i spojrzał na krajobraz, który wyłaniał poza drzew, jak młodszemu się wydawało jakąś wodę.
Po pięciu minutach było już dobrze widziane, że to jezioro, którego brzegi zdobyły właśnie kwitnące wiśnie. Jungkook schodząc z pleców Jimina, od razu podszedł do brzegu i patrzył z iskierkami szczęścia w oczach na idealnie czystą wodę, w której widać było, jak pływają przeróżne ryby. - Jest tutaj jak w bajce.- Spojrzał na Jimina, który właśnie obok niego uklęknął i spojrzał w dal.
- Miałem nadzieję, że ci się spodoba, Hoseok kiedyś pokazał mi to miejsce i powiedział, abym przyszedł tutaj kiedyś z ważną i idealną dla mnie osobą. - Powiedział, patrząc na swoje ręce, jakby tam się działo coś interesującego. - I wydaje mi się, że ty jesteś Jungkook tą osobą, o której wspominał kiedyś mi Hoseok.- Dodał po chwili, spoglądając na Jungkooka, który już dawną zapatrywał się na jego osobę.
- Co chcesz przez to powiedzieć Jimin?- Ich spojrzenia się skrzyżowały, a starszy na te słowa gulę w gardle.
- Wydaje mi się Kookie, że nie chce traktować się tylko jak przyjaciela, tylko kogoś bliższego sobie.- W tym momencie poczuł, jak usta młodszego złączają się w pocałunek, dający mu zrozumieć, że młodszy pragnie tego samego.
Szkoda, że wtedy jeszcze nie wiedzieli, że ich szczęście długo nie potrwa...
