Camelot'un Düşüşü

15. Bölüm-Kutlama

Kısa bir aradan sonra; iyi okumalar. :)

15. Bölüm-Kutlama

Emery hipnoz olmuş bir şekilde aynada ona gülümseyerek elini uzatan Arthur'a doğru çekildiğini hissederken, gerçek Arthur dışarıda içeriye girmek için çırpınıyordu. "Emery! Emery beni dinle! Eğer beni duyuyorsan, orada her ne oluyor bilmiyorum ama sen tanıdığım en güçlü insanlardan birisin! Onun seni yenmesine izin verme! Daha önce dediğim hiçbir şeyde ciddi değildim! Sana öfkeliydim, ben sana bir şey olacak diye korkarken bana endişelenme hakkımın bile olmadığını dile getirdin! Böyle gördüğüne öfkelendim! Üzüldüm ve bunu sende hisset istedim! Seni almasına izin verme!" Arthur durmadan bağırırken Emery nihayet dışarıdaki sese odaklanmaya başlamıştı. Gerçek Arthur oradaydı! Hipnozdan çıkan Emery bir an da iğrenç bir yaratığa dönen Arthur'un görüntüsüne baktı korkuyla. Ona Gaius'un verdiği aynayı tuttu. Kendi görüntüsünü gören Kleofrdit çığlık atarak tüm aynaların patlamasına neden olmuştu. Emery kendini korumak için kollarını başına sarıp yere çöktü. Önündeki aynanın geriye kalan çerçevesinden yaratık dışarı çıkarken korkuyla geriledi genç kız.

"Gaius! Merlin! Yardım edin! Bu aynadan çıkıyor!" Adamlar içeriden gelen sesle kapıdan çekilmiş, Arthur peşinde diğerleriyle koşarak içeri girmişti. Kılıcını kınından çıkarıp, Emery'e doğru eğilen yaratığın boynuna geçirdiğinde toz parçalarına dönüşerek yok olmuştu. Kılıcı elinden düşerken yerde eğilen Emery'nin yanına çöküp onu kontrol etti.

"Sen iyi misin? Sana bir şey oldu mu?" Emery onun hiç beklemediği bir şeyi yapmış, sıkıca boynuna sarılmıştı. Arthur başta şaşırsa da gülümseyerek genç kızı kollarıyla sardı. "Sorun yok, geçti. Yok oldu. Başardın. Onu sen yendin." Gaius bu durum hoşuna gittiği belli bir şekilde gülümserken, Merlin pek hoşnut değildi. Kardeşinin canavarı yenmesine ve kurtulmasına sevinmişti ama Arthur onun başına daha büyük sorunlar açacaktı. Bundan emindi.

"İyiyim." Emery geri çekilip gülümserken Arthur'da gülümsedi. Bu ikisinin uzun bir süreden sonra ilk kez birbirlerine samimi ve sıcak oldukları bir andı. Uther oldukça neşeli bir şekilde içeri girerken Arthur hemen çekilmişti. Uther, Emery'nin omzunu sıktı.

"Herkes uyandı, senin sayende oldu. Bu akşam insanların uyanması ve senin başarın şerefine kutlama yapacağım. Terziler hemen onun için kıyafet hazırlasın." Yanındaki hizmetkar başını sallarken tüm herkes Uther'ın keyfine şaşkındı. Morgana'yı cidden önemsiyor olmalıydı.

**********

Akşam tüm krallıkta kutlama vardı. Uther, Emery'i yanına çağırmış, konuşma yapıyordu. "Bu genç hanım hastalığı yenmemize yardım etti, canavarı o yok etti. Bu geceyi onun şerefine düzenledim. Emery Ambrious'a!" Salondakilerde kadehlerini kaldırıp tekrarlarken herkes keyifliydi. Uther yanı başındaki Arthur'a döndü. "Genç hanıma bu akşam senin eşlik etmeni istiyorum." Arthur bu dediğine şaşırsa da oldukça sevinmişti. Kendi isteğiyle ona eşlik etse babası şüphelenirdi ama bu şekilde dikkat çekmezdi. Muhtemelen Uther hastalığın çözülmesi için birilerini kurban etmesinin üstünü kapatıyordu. Tabii bu onun işine gelmişti.

Arthur gülümseyerek genç kıza girmesi için kolunu uzattı. Emery de karşılık verirken koluna girmişti. İkisi birlikte otururken, Merlin ikisini memnuniyetsiz bir halde izliyordu ama bu durumdan en çok rahatsız olan şüphesiz Percival'di. Durmadan içki içip duruyordu.

"Hey... Bir konuda anlaşalım. Yaratığı ben öldürdüm." Arthur'un dediğine sırıttı Emery.

"Yaa, senin bebeksi suratın için çıktı zaten aynadan. Bu güzelliği kaçıramam demiş olmalı." Arthur dudak büktü.