Tranen van spijt

20

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat ik naar huis zou vertrekken nadat Tom en Arne waren vertrokken, maar Eva hield me maar aan de praat en we bleven maar lachen dat het onmogenlijk was om zo maar te vertrekken. Ik lag hier nu lachend op Eva’s bed met Eva naast me. Wat een gigantisch bed had die trouwens. Nathan die al weer volledig nuchter was, stak zijn hoofd om de hoek en keek ons met eerder een bezorgde dan lachende blik aan. Met een zo zielig mogelijke blik stak ik mijn hand naar hem uit. Met een vragende blik keek hij me aan, maar op het moment dat ik met mijn hand zijn arm raakte wist hij meteen wat mijn plan was maar kon hij al niets meer veranderen. Ik trok hem mee het bed op en hield hem met alle macht al liggend. Niet dat hij veel moeite deed. “ Nele, je hebt te veel gedronken!”

-        Dat weet ik maar wat ga je daar aan veranderen ?

“NIETS” riep Eva er nog lachend achter na.

-        Eva, jij moet niet veel zeggen hoor!

Hoewel het nog een klein stort was beneden bleven we zo liggen. Het duurde ook niet lang voor dat we eva rustiger hoorde ademen. Het was buiten heel er beginnen regenen en het water kletterde tegen de ramen. Ik kroop onder het laken ook al had ik nog mijn kleren aan. Nathan kroop echter van het bed af en liep de kamer uit. Fluister schreeuwend om Eva niet wakker te maken riep ik heb nog na waarna zijn hoofd weer om de hoek kwam kijken. “ Waar ge je nu naar toe? “ “Ik ga nog wat opruimen en dan slapen maar doe jij je ogen maar toe, je hebt het nodig!” Ik wilde nog tegen stribbelen maar ik had niet veel zin in me opruimen dus ging ik maar waar liggen. Nathan had maar weer eens gelijk , ik was moe en ik had het nodig om wat de slapen.

Ik schrok wakker van een harde slag. Even niet wetend waar ik was keek ik in paniek rond. Ik besefte dat ik nog steeds naast Eva lag. Ik stond op toen ik weer een slag hoorde. Het onweerde hevig buiten ik zette mijn voeten dan toch maar op de vloer want ik moest nodig naar de toilet. Ik merkte dat ik een lichte hoofdpijn had dus zocht ik in mijn tas nog even een pijnstiller en trok dan de deur open op zoek naar de toilet. Het wat nog maar 5 uur in de morgen dus overal was het donker, enkel in de kamer naast die van Eva hoorde ik nog wat geluiden. Ik vermoed in die van Nathan. Ik trok de eerste deur open en verwonderingswaardig was dat ook meteen de juiste deur. Ik kwam even later de deur waar buiten toen er voor me een schaduw stond. Ik schrok van een zoveelste donderslag, waardoor ik achteruit deinsde en met mijn hoofd tegen de muur botste waardoor ik sterretjes zag. Ik hoor de schaduw zachtjes gniffelen en voel hoe hij me zachtjes naar zich toe trekt. “Ik haal wat voor die bult, ga op mijn bed zitten.” Nathan verdween weer om de hoek. Ik liep wat onzeker de kamer binnen waarvan ik vermoede dat het Nathan’s was en plantte me op het grote bed neer. Het was een nette opgeruimde kamer. Maar ondanks dat het een jongen was had ik van hem ook niet anders verwacht. Hij was niet zo een chaoot maar eentje die wist wat hij deed. Denk nu niet dat hij zo een saaie nerd was want hij was best populair in school. Nathan was ondertussen naast me komen zitten en hield het ijs zachtjes tegen mijn hoofd. Bij nog een volgende slag deinsde ik opnieuw wat achteruit. Ik had het niet zo voor het onweer. Het maakte me bang. Vroeger kroop ik dan tegen mijn moeder aan en keken we samen wat tv. Nathan zag mijn angstige blik en trok me dichter tegen zich aan waardoor ik tegen hem aan rustte. Na eventjes zo gezeten te hebben stond ik weer op en wilde ik naar Eva’s kamer lopen. Het onweer ging buiten nog steeds tekeer dus liep ik traag en onzeker weg. Net voor ik de deur bereikte voelde ik een zachte warme arm om mijn heup vallen en me tegen houden. “Blijf hier, alstublieft!” Opnieuw ging er een slag af waardoor ik me dichter tegen hem aandrukte op zoek naar bescherming. “ Ik neem aan dat dat een ja is” . Ik kroop langs de linkerkant onder de lakens en voelde hoe Nathan naar me toe schoof. Ik nestelde me in zijn armen. Ze voelde zo veilig, het onweer deed me niets meer wanneer ik hier zo lag. Het was dan misschien niet voor lang dat we nog konden slapen maar het was in ieder geval een aangenaam gevoel.