Tranen van spijt

6

Op het moment da Maarten enven naar de toilet was en Marion Milo naar bed bracht, keek Bert me aan.

-      Nele, heeft Maarten het verhaal al verteld van mijn moeder?

-      Neen. Ik stond op en nam plaats naar Bert.

-      Wel ik was 14 jaar en het was net mijn verjaardag geweest. En je kent het wel je krijgt cadeaus en aandacht. Ik was blij maar ik had hierdoor geen aandacht aan meer voor mijn omgeving. Mijn moeder raakte in een depressie, mijn vader stond radeloos en ik had niets in de gaten. De reden van die depressie was nog niet duidelijk. Op een dag kwam ik thuis, de autos van oma en mijn nonkel stonden voor de deur. Ik wist niet wat ik hoorde toen mijn vader me het nieuws vertelde. Mijn wereld storte in. Ik kon me niet inbeelden hoe dat mijn moeder, waar ik best een goede band mee had, zomaar van dei brug zou springen. Veel afscheidsbrief had ze niet achtergelaten enkel dat het haar speet en dat ze zo niet verder wou leven. Mijn familie deden alsof ze niet begrepen waarom, maar het werd me al vlug duidelijk dat het wel zo was. Allee laat ons zeggen na 2jaar. Ik leefde als een plant. Ik sleepte mezelf naar waar ik moest zijn maar na twee jaar begon ik weer mijn eigen leven te leiden. Eens ging ik naar mama’s kamer. Op het bureautje vond ik haar dagboek. Op de kaft stond geschreven:”Bert, als je dit leest zal alles je wel duidelijk worden, maar beloof me 1 ding ! lees dit enkel als je er klaar voor bent!” Het dagboek was een soort afscheidsbrief voor mij. Er werd geschreven over Manuel. Manuel hoorde mijn tweelingsbroer te zijn.Toen we twee jaar waren, waren we onafscheidelijk, als de ene weg was, huilde de andere tot hij terug was. Op een dag was ik ziek geworden en mama had me juist een bad gegeven. Ik kroop rond door de badkamer toen ik opeens moest overgeven. Ze liet Manuel even zitten in het badje , hij was tenslotte ook 2 jaar en was stabiel genoeg om alleen rect te zitten. Mama was met mij toen naar papa gelopen, vanuit de badkamer klonk heel even gehuil en wat later was het weer helemaal stil. Mama was toen weer naar de badkamer gelopen en vond Manuel levenloos aan. Vermoedenlijk was hij willen gaan rechtstaan om te kijken waar ik was en is hij uitgegledenen heeft hij zijn hoofdje gestoten. Op de laatste pagina, de dag dat ze stierf, stond geschreven dqt ze niet kon zien hoe ik gelukkig was terwijl het haar fout was dat mijn speelmaatje omkwam.En het klinkt misschien raar maar ik ben opgelucht dat ik weet wat ik miste. Jaren heb ik het gevoel gehad dat er een stukje van me onbrak maar nooit wist ik wat er percies was. En weet je wat ik zo bijzonder aan je vind ? jij hebt je niet laten hangen als een plant, maar je bent door gegaan je hebt laten zien hoe sterk je bent en bent voor het leven gegaan. Ik dacht altijd dat ik het recht had te treuren en dat had ik ook maar als ik jou zie dan die ik iemand die sterker is dan ik ooit zal zijn.

-      Ik wou niet weg van Milo, ik moest voor hem verder met mijn leven. Als ik hem verloor was ik iedereen kwijt.

-      Je bent sterk! Maar ook sterke mensen hebben hun zwakke momenten.

-      Dankje! Ik ben blij dat er iemand is die me begrijpt.

Ondertussen waren Marion en Maarten al een tijdje terug ik keek op van mijn handen en keek de kamer rond. Boven de schouw hing een grote fotokader. Op de foto stonden 2 jongetjes van een jaar of 2. Ze omhelsde elkaar stevig het leken net 2 dezelfde jongens.

-      Dat ben ik met Manuel, ik met het rode pulletje en Manuel in de blauwe. Ik vond de foto bij mama’s spullen en heb hem laten vergrootten. Nu begrijp ik waarom ze zeiden dat we onafscheidelijk waren. We waren hetzelfde, 1 jongetje in 2 lichamen.

-      Het spijt me!

-      Het is al lang geleden en af en toe denk ik had ik Manuel nu maar om een goed een broer tegen te zijn, gewoon doen wat mannen doen, maar ik ben gelukkig nu. Zullen we morgen anders eens langs ijn grafje gaan? Ik ben er nog steeds niet geweest in de 26 jaar dat ik het weet.

-      Graag!

-      Oke dat is dan afgesproken! Zal ik je naar huis brengen?

-      Ja, als dat gaat natuurlijk.

Maarten kwam met de slapende Milo aangewandeld. Voorzichtig legde hij hem in de auto stoel en maakte hem vast. “ Ik moet je nog wat vragen! Sewes boven!” nieuwsgierig knikte ik. Als je zenuwachtig bent duurt de tijd lang, zeer lang. Maar uiteindelijk stonden we boven in het appartement. Milo lag weer in zijn bedje en Bert wachte beneden tot Maarten weer buiten kwam.

-      Jij wou toch iets voor mijn vader doen , niet ?

-      Ja, tuurlijk!

-      Wel, het grafje van Manuel ligt er nogal slordig bij. Mijn vader was nog niet klaar voor om te gaan kijken maar ik en mama zijn geweest. En het deed hem pijn te zien hoe het grafje er bij lag. Wat denk je ervan morgen voormiddag het wat gaan opknappen. Dan is het verrassing als we morgen met z’n allen naar daar gaan.

-      Oké , super! Ik zal wat spullen zoeken, morgen 9 uur?

-      Ja, morge 9 uur, Slaapwel kleine engel!

-      Slaapwel

Ik liet me vallen n de zetel en overdacht de hele dag. Moe gepiekerd viel ik in slaap.

Ik werd wakker van het gehuil van Milo. Het was 8 uur dus ik had nog alle tijd om alles bij elkaar te zoeken en Milo warm aan te kleden. Ik trok hem zijn dikke pull aan met zachte beren oortjes. We waren net klaar toen Maarten op de deur klopte, we liepen meteen mee naar buiten.

Het grafje was klein met een witte steen.Het onkruid overwoekerde alles. Onder het onkruid lag een witte wijnfles. Wanneer ik het oppakte en de aarde wegveegde, zag ik een kindertekeningmet een klein tekstje.

Was ik maar een dichter,

dan was ik dichter bij jou,

Bert

Bert’s moeder moest dit hebben geschreven aan het geschrift te zien.

-      Maar dat betekend dan toch dat Bert hier nog geweest is ?

-      Lees de achterkant.

Ik draaide de fles om. Aan de achterkant stond een brief geschreven door Berts ouders.

Lieve Manuel,

Hier is een tekening van Bertje,

Hij mist je zo! Maar echt snappen dat je er niet meer bent doet hij nog niet.

Hij heeft al vaak naar je gevraag. Jij was de enige die hem begreep zelfs al weren jullie nog kleine kinderen. Nu kent hij je niet meer, herinneringen vervagen en Manuel verdwijnd. Hij zal je altijd een plaatsje in zijn hard geven daar ben ik zeker van!

Dag lieve Manuel,

we missen je zo,

Bertje, Mama en Papa