Tranen van spijt

8

Omdat dit gesprek zwaar woog in mijn hoofd, besloot ik hierna wijslijk te zwijgen.

-      Nele, we brengen je thuis. Je hebt rust nodig

-      En Maarten?

-      Die moet nog enkele dagen hierblijven omdat hij nog zoveel pijn heeft.

-      Nele, ga maar ik red het wel.

-      Ben je zeker?

Vastbesloten knikte hij. Voorzichtig gaf ik hem een knuffel en gaf ik hem een kus en liep daarna langzaam met Bert naar buiten, Marion bleef nog even daar, moederliefde.Na een stille rit zette Bert me thuis af.

-      Bel me als er iets is!

-      Zal ik doen, dank je! Baai

-      Ja, tot ziens Nele!

Met veel tegenzin, liep ik naar boven. Op de deur hing een stukje papier. Zonder het te lezen, nam ik het eraf en opende de deur. Wat later liep ik met een tas chocolademelk naar de zetel en liet me vallen.

Zie je nu dat hij niets waart is! 1 kogel had ik nodig voor dat broertje van je te pakken te krijgen, daarbij was dat volgens mij nog niet eens nodig geweest maar de pijn die hij leed was meer dan de moeite waard, Tot de volgende!

Tobias

Meteen zocht ik het nummer van de agent.

-      Met Ben

-      Jah euh, hallo het is  hier met Nele

-      Nele? Wacht, ben je  thuis dan kom ik?

-      Ja

-      Oké, ik ben er over 5 minuten, tot zo!

-      Dank je!

-      ...

Ik probeerde mijn tranen te bedwingen maar veel haalde het niet uit. Met als resultaat dat ik met betraande ogen ,wat later de deur opende, bezorgd keek de agent me aan.

-      Hallo,eeuh...

-      Ben,zeg maar ben.

-      Ben, dank je dat je wou komen

-      Geen dank! Waarmee kan ik je helpen?

Als antwoord duwde ik het briefje samen met de proppen die van het balkon kwamen in zijn handen en toen ik hem wat te drinken ging halen, klonken er enkele afkeurende geluiden vanuit de living.

-      Dat is niet niets! En waneer kreeg je ze?

-      Euh, diegene met propjes net voor ik  vertrok. Ik had ze gevonden en binnen opengedaan. Uit angst had ik gezwegen, ik wou niet dat er iets gebeurde maar nu gezien had ik het beter wel gedaan. De andere hing op de deur toen ik thuiskwam.

-      Ik kan je begrijpen, ik zou net hetzelfde gedaan hebben! Zijn dit de eerste die je kreeg?

-      Nee,nog eentje, wacht even. Die ligt in de keuken.

-      ...

Ook deze las Ben voor.

-      Ik weet niet goed wat ik moet denken. Uit de briefjes leid ik af dat hij jaloers is op Maarten maar geeft zeker niet aan hem toe! Zo een kereltjes zijn niet echt aangename partners.

-      Maar Milo...

-      Die vinden we wel!

-      Ik voel me hier niet zo goed bij!

-      Kop op, Nele! Ga wat slapen.

Nadat Ben vertrok, liet ik me weer vallen in de zetel. Ik miste Milo en maarten, ik voelde me zo aleen.

Ik mis je!

xx Nele

Ik hoopte dat Maarten nog niet sliep of dat het hem niet teveel pijn opleverde om zijn gsm te nemen. Maar even later kreeg ik al een smsje terug.

Ik jou ook, kleine engel!

Alles oké? Xx

Jep, alles oké, ik mis jullie gewoon!

Ik voel me zo alleen! Xx

Ik wou dat ik bij je was!

Kom je morgen? Xx

Tuurlijk! Schatje, ik ga proberen te slapen!

Jij zou dat ook best doen. Slaapwel! Xx

Slaapwel, kleine engel! Lytoo Xx

De volgennde ochtend werd ik gewekt door de bel, ik sprong recht en stormde op de deur af. Voor me stond Ben met een rugzakje in zijn hand.

-      We hebben Milo. Ter controle is mijn collega Dani met hem naar het ziekenhuis. Kom, maak je klaar!

Met omgekamde haren en tanden die ik niet had gepoetst, liep ik wat later de deur uit.

-      Vanmorgen belde de verzorgster van de creche ons op: Ze had Milo gevonden, nou ja hij werd door een jonge voor de deur afgezet. We waren gisteren even langs geweest dus ze wist dat we naar hem naar hem opzoek waren.

-      Ooh, wat een pak van mijn hart.

-      Hij had wel een briefje geschreven: Het zat in zijn tas kijk maar.

Beste Nele,

Wat een lieve en gemakkelijke broer heb je toch, echt een jonge naar mijn hart! En nu zie je dat ik wel voor hem kan zorgen! Ik heb hem zelfs mooi optijd afgezet aan de creche! Je zult nog wel zien dat ik beter ben als hem! Tot de volgende,

Thobias

-      oh nee, wanneer zal hij stoppen? Waarom laat hij Maarten niet gewoon met rust?

-      we vinden hem wel, Nele! Het is niet omdat Milo terecht is dat ik je aan je lot overlaat hoor.

Ondertussen waren we aangekomen aan het ziekenhuis. Zonder te weten waarheen stormde ik op de deur af. Ver achter me hoorde ik vaag Ben’s geroep. Aan de inkomhal kwam ik tot stilstand, na enkele seconden kwam ook ben aangerent. Het het feit dat we richting spoed wandelde verontruste me. Ben moest hebben het hebben gezien want hij legde zijn hand op mijn schouder en verzekerde dat alles oké was met Milo. We stopte bij een klein kamertje waaruit zachti gekir klonk, meteen nam ik hem in mijn armen. Nadat we uren moesten wachten voor de dokter, waarmee we een gesprek hadden, konden we eindelijk naar huis. Het was ondertussen zo een vier uur in de namiddag maar het leek wel uren later.Met veel tegen  zin dwong ik mezelf huiswerk te maken. Ik moest weer naar school gaan zodat ik niet te veel achterstand op liep, daarbij had ik hier niet genoeg afleiding. Net wanneer ik de laatste som neer pende , ging mijn gsm. Op het scherm verscheen een foto van Maarten waardoor spontaan een glimlach over mijn lippen liep.