Tranen van spijt

5

Op dat moment kwam er gehuil uit de slaapkamer, ik wilde recht staan maar maarten duwde me terug de zetel in. “ Ik ga wel! Slapen jij!” lachend drukte hij weer een zoen op mijn voorhoofd en spurte toen naar de slaapkamer. Even later hoorde ik Milo kalmerend, terwijl Maarten sussende geluidjes maakte. Langer hield ik het niet uit te luisteren.

’S Ochtend werd ik gewekt door de heerlijke geur van spek. Maarten stond aan het fornuis en draaide zich lachend om.  “Goedemorge”

-      Maarten, wat doe jij hier nog?

-      Ooh, Milo was ziek geworden vannacht en jij lag mooi te slapen dus het ik vannacht wat rondjes met hem gewandeld maar ik denk dat hij nu wel weer genezen is.

-      Had mij dan toch wakker gemaakt, je ziet er verschrikkelijk uit.

-      Ooh dank je! En jij had je slaap nodig.

-      En jij niet? Na het ontbijt is het jou beurt! Dan maak ik ondertussen de tekst van het groepswerk.

-      Dat laat ik je echt niet alleen maken hoor!

-      Dat doe je wel, wat heb ik aan je als je moe bent?

-      Oké, jij wint! Maar als ik kan helpen maak je me onmiddelijk wakker.

-      Beloofd! Dus ga nu maar slapen.

Plagend keken we elkaar aan. Niet veel later klonk het geluid van Maartens rustige adem door de woonkamer. Eerst maakte ik nog wat huiswerk en nam daarna een leeg papier.

Liefste schat,

Wist je dat ik je zo dankbaar ben? Voor alles en weet je ik heb onthouden wat je zei: Dat ik ook gedichten kon maken. Voor jou wil ik dat proberen.Het is de eerste dus niet meteen de meest perfecte maar het is er een.

Als voor je kijken je bang maakt.

Als achter je kijken je triest maakt

Kijk dan naast je ... daar sta ik

Maarten, dank je dat je me niet alleen laat.

Ik hou van je ,

Nele, je kleine engel,

         XXX

Vlus deed ik de brief ik een envelope en liet hem in Maartens rugzak vallen, ik liep nog eens naar de slaapkamer maar Milo sliep nog vast. Voor ik begon met de tekst liep ik nog even langs de keuken voor een glas water. Aan de keukenwand hinf een grote canvas met een foto van het hele gezin. Milo lag in de armen van papa en ik in de hangmat terwijl ik en mama op een picknik kleed lagen te lezen. Ik moest hier even weg. Even alleen zijn , helemaal niemand om me heen niet Milo, niet Maarten, niemand.

Maarten,

Ik moet even alleen zijn,

niemand om me heen hebben,

het is vandaag mijn dag niet, sorry!

Liefs Nele.

ik liep over de plas water heen naar buiten. Geen jas of pull, enkel mijn gsm nam ik met me mee. Ik voelde de kou niet en liep als maar recht door, uiteindelijk kwam ik aan de enorme poort van het kerkhof. Maarten moest ondertussen al wakker zijn geworden want hij probeerde me keer op keer te bereiken. Ik liet me zakken tegen de steen van het graf van mama en papa.

-      Waarom is het zo moeilijk verder te gaan met mijn leven ? Maarten doet lief tegen me en helpt me met Milo. Maar ik raak niet over jullie. Ik mis jullie zo! Kom toch terug!

Huilend hield ik mijn hoofd tegen het koude marmer. De ijzige wind sneedt maar ik voelde het nauwelijks. Het liefst wou ik er niet meer zijn, weer bij mama en papa zijn zoals het hoorde, maar Milo had me nodig. Mijn hersenen bevalen me op te staan en naar huis te gaan, maar mijn hart stond niet toe nog eens weg te gaan vanbij hen. Het werd steeds later en steeds donkerder maar de tranen stopte niet meer.

Aan de ingang hoorde ik iemand mijn naam schreeuwen. Toch verroerde ik me niet , de tranen bleven rollen en vielen uiteindelijk als dikke druppels op de zwarte steen. Opeens voelde ik weer warmte. Maarten was naast me komen zitten en had zijn pull over mijn schouders gelegt.

-      Nele, Nele, Nele toch, gaat het een beetje?

-      Niet echt maar heb ik een keus?

-      Je hoeft echt niet altijd blij te zijn. Je mag ook eens huilen of tegen me schreeuwen. Hou je toch niet altijd zo sterk voor mij!

-      Dank je

-      Waarvoor? Voor dat ik van je hou ? of voordat ik je niet laat bevriezen? Als je wil dat ik help en je niet alleen laat, sluit me dan ook niet buiten. Ik weet dat dit allemaal moeilijk is voor u maar laat mij dan helpen. Loop alstubliefd niet meer weg onder iets te zeggen  en doe vooral geen domme dingen meer!

-      Sorry, maar ik ben het niet meer gewoon dat ik iemand heb om mee te praten.

-      Dat weet ik maar ik voelde me zo verdomd machteloos. Ik verloor de moet. Dit was het 4 de  kerkhof dat ik bezocht, ik vond je maar nergens.

-      Pap, ik heb haar gevonde, war zijn jullie ergens?

-      ...

-      Ooh, zou je ons kunnen ophalen aan het sint-Janskerkhof?

-      ...

-      Oké, tot over tien minuten, dankje pap!

-      Over tien minutjes is papa er? Zet je neer op die bank daar.

-      Waarom verdien ik jou? Je ouders zijn op zoek naar een kind dat niet eens van hen is , ze zorgen voor het broertje dat al evemin hun zoon is, waarom doen ze dit? Waarom laten ze me niet stikken zoals de rest van mijn familie? Ik begrijp het niet.

-      Omdat je al genoeg hebt meegemaakt en mijn vader weet hoe het is om zonder moeder op te groeien . Het is niet hetzelfde maar zij begrijpen dat je het moeilijk hebt en niet alles in je eentje kan.

-      Maar ik moet toch nog iets terug doen.

-      Ze hebben me dat verboden, Nele!

Op dat moment kwam er een auto aangereden, op de achterbank zat mijn broertje. Ik kon niet snel genoeg in de auto zijn om hem te omhelzen. Bij hen thuis liepen we met z’n allen naar de woonkamer. In de haard brande een vuurtje. Opgerold in een deken en met een kom soep in mijn handen ging ik ervoor zitten. Maarten kwam naast me liggen en Bert en Marion ploften naast elkaar in de sofa. Milo liep heen en weer met enkele blokjes in zijn handen. Stil zaten we allen voor ons uit te staren.