Tranen van spijt

2

Ik had nog geen 5 seconden mijn dagboek weg gestoken of ik hoorde gehuil uit onze slaapkamer komen. Ik sloop weer naar Milo’s bedje en gaf zijn tutje terug maar het haalde niet veel uit. Uiteindelijk hees ik hem uit zijn bed en legde hem op zijn verzorgingskussen. Pas toen merkte ik dat zijn pyjama nat aanvoelde. Hij was aan het zweten en was helemaal overstuur. Wanneer ik hem een propere pyjama had aangetrokken en rondjes liep door de gang , kalmeerde hij  weer. Met zijn knuffel tegen zijn buik geklemd viel hij weer in slaap. Het was de tweede nacht op rij dat hij wakker werd nat van het zweet. Opgelucht keek ik nog enkele seconden naar mijn slapende broertje en liep toen de kamer weer uit. Omdat ik Milo niet nog een keer wou wakker maken trok ik mijn pyjama aan en trok een deken van de zetel, rolde me er in op en liet me lang uit op de sofa vallen.

Ik liep naar het kleine babybedje. Milo was net 10 maanden en had al heel wat karakter gekweekt, maar als hij daar zo lag te slapen zag hij er zo lief en rustig uit. Het was nog maar zeven uur maar mijn ouders moesten al vertrekken. Omdat ze naar de bank enkele dorpen verder gingen vroegen ze  me op mijn broertje te passen voor die paar uurtjes dat ze weg waren. Wanneer ze tegen de middag nog niet terug waren en ze hun gsm niet opnamen wanneer ik belde, begon ik ongerust te worden. Tegen de avond wanneer ik Milo in bad stak werd er gebeld. Ik trok snel een handdoek over hem en opende de deur. Voor mij stonden twee agenten met mijn moeders tas in hun hand.

-      vinden jullie het erg als ik Milo eerst verder aankleed en eten geef dan kan hij aan zijn nacht beginnen.

-      “Geen probeem! Zal het lukken?” Vroeg de jongste agent, “ik heb thuis ook een zoontje dus als ik kan helpen?”

-      Het zal wel lukken, dank je.

Wat later wanneer ik Milo aan de agent gaf en zijn fles ging maken, kreeg ik steeds meer angst om wat zou komen. Bij het vertellen van het nieuws begaven mijn benen het en viel ik met een harde stoot tegen mijn hoofd tegen de grond. Mijn ouders waren omgekomen in een ongeluk op weg naar huis. Ze werden door een tweede wagen in de zijkant gegrepen die om een nog onbekende reden opeens van zijn rijbaan afweek. Mama en papa stierven meteen, de tweede man werd nog overgebracht naar het ziekenhuis maar ook hij overleed. Het was al tegen de middag gebeurd maar de wagens waren zo toegetakeld dat het moeilijk werken was. Ik was opslag wees en had geen idee hoe het verder moest. Ik had drie keuzes: Of ik ging alleen wonen, samen met Milo of we werden beide geplaatst in een pleeggezin. Ik moest geen seconde twijfelen over mijn keuze. Ik en Milo moesten samen blijven. Maar wat dat allemaal met zich mee bracht daar had ik geen idee over. Mijn oma zou de begrafenis regelen. Ik was er gewoon niet tot in staat. De dagen dat oma bij ons was, zorgde zij voor Milo. Halverwege in de mis liep ik naar buiten, regelrecht naar huis.Ik kon het niet langer aanzien hou mijn ouders daar in een kist lagen. Pas wanneer ik thuis in de kalmte zat, kon ik weer bedaren. Ik kon weer de dagelijkse routine aannemen: eten, Milo verschonen, te slapen leggen... Het voelde allemaal aan als een nachtmerrie alsof ik elk moment wakker kon worden en mijn ouders aan de ontbijt tafel aan kon treffen.

 Ik werd wakker nat van het zweet volledig verstrikt in mijn laken. Het was niet de eerste keer dat ik die week telkens weer beleefde. De eerste keer had ik het verhaal opgeschreven in mijn dagboek maar dit keer was het anders. Ik had een leeg gevoel alsof ik een nieuwe start kon nemen. Ik trok weer mijn kleren aan en maakte me helemaal klaar. Zette Milo af aan de crèche en fietste toen naar school. Ik had besloten dat ik gewoon het beste moest halen uit dat groepswerk ongeacht met wie. Net op tijd kon ik remmen voor een kat die plots de straat overstak. Hoe dichter ik de school naderde hoe gespannender ik werd. De bel was al gegaan maar ik liep nog eerst even naar de toiletten. Ik haalde er mijn dagboek boven maar op dat moment ging het brandalarm af. Haastig propte ik het weer in mijn tas. Ik liep met een rotvaart naar de leerkracht om me aan te melden, daar bleek het een oefeninge te zijn. Die uitleg had ik natuurlijk gemist omdat ik te laat was. De rest van de dag hield ik me rustig op een bankje aan het raam. Al sinds het begin van de opmerkingen zat ik alleen aan een tafel. Mira zat niet meer bij me in de klas wat ik wel jammer vond.

Tegen de avond wanneer Milo sliep, zocht ik mijn dagboek, maar het was nergens meer te vinden. Waar ik ook zocht. Het was gewoon verdwenen. Ik was er als de dood voor dat Tobias hem in handen kreeg. Dan wist in geen tijd de hele school al mijn geheimen. Morgen kan ik maar beter thuis blijven! Ik besloot maar tv gaan te kijken om mijn gedachten te verzetten, maar ik moet in slaap gevallen zijn want ik werd weer wakker met de zapper in mijn handen en het was al weer licht geworden. Ik melde me ziek op school en belde de verzorgsters dat Milo wat later zou komen. Ik had wat tijd voor mezelf nodig. Even geen Milo aan mijn hoofd. Nadat ik Milo had afgezet en de vraagende blik van de verzorgster had genegeerd. zat ik op een bankje in het park. Voor mij liep een jongentje achter een rode bal aan die zijn opa hem had toe gegooid. Ik maakte me zorgen om wat er in school nu rond ging. Ze zouden nu L.O. krijgen. Het liefst wat ik wou doen was een brief naar mama schrijven maar zonder mijn dagboek ging het ook niet. Ik stond op en wandelde langs de vijver het parkje uit. Ik stopte nog even in het winkeltje en ging toen Milo halen. Het was nog maar middag maar ik kon mijn broertje nooit lang missen. Dit weekend kwam oma langs om Milos verjaardag te vieren, hij verjaarde pas over enkele weken maar zaterdag was het een jaar geleden dat mijn ouders overleden. En ik verdacht mijn oma er van me niet stabiel genoeg te vinden. Het was misschien erg om te zeggen maar ik voelde me enkel rustig als ze niet thuis was.

Omdat ik mijn fiets was vergeten moest ik mijn broertje het hele eind dragen. Met één hand probeerde ik de sleutel uit mijn zak te peuteren want ondertussen was dat broertje van me in slaap gevallen op mijn arm. “ Kan ik je helpen?” Ik schrok van de stem achter me en draaide me om. Ik stond oog in oog met Maarten. Zonder dat ik wat moest zeggen nam hij Milo heel voorzichtig van me over, zodat ik de sleutel kon zoeken.