Tranen van spijt

18

Ik had nog enkele ogenblikken naar de twee jongens gekeken. Ik vond ergens ook wel  moeilijk hen zo gelukkig te zien. Begrijp me niet verkeerd ik was heel blij voor hen maar  dat herinnerde ik me alles wat ik ook heb kunnen hebben. Ik draai me enkele graden van ze weg, mijn ogen zoeken naar Maarten. Ik zie hem aan de tafel met het drinken staan tot hij verdwijnt achter een jongen die samen met een meisje staat te dansen. Eva zie ik aan de andere kant nogal onelegant op de tafel zitten met een fles jenever in haar handen en met haar vriendinnen te lachen. Terwijl ik op mijn gsm keek hoe laat het was en ik zag dat het nog maar net na middernacht was dus dat het nu zo stom was om al naar huis te gaan voelde ik een arm om mijn schouder glijden. “ Wil je iets drinken? Je hebt haast nog niets gedronken.”

-        Doe maar een cola

-        Een cola ?

-        Ja een doodgewone cola graag

-        Een cola zal het worden

Met een glimlach op zijn gezicht liep hij weer weg, opnieuw weg van mij. Ik stond voor de zoveelste keer weer alleen die avond. Maar eigenlijk stoorde het me niet zo. Ik was weer onzichtbaar zoals voor alles wat mijn leven heeft veranderd. En dan bedoel ik veranderd in de slechte zin. Na tien minuten vond ik het toch wel heel lang duren dat Nathan weg bleef dus baande ik me een weg door de mensen op weg naar de tafel met het drinken. Want ja een bar kon je het niet echt noemen. Tot mijn geluk zag ik hem met zijn rug naar me toen staan, hij was duidelijk in gesprek met iemand dus ik twijfelde of ik naar hem toe zou lopen of daar zou wachten. Na enkele minuten verzette hij een stapje naar links waardoor dat ik de persoon met wie hij aan het praten zag staan. Maarten? Waarom praat Nathan met Maarten? Waarom is Nathan zo boos? Ik had het toch bij gelegd met Maarten? Ik liep dan toch maar naar hun toe.

Nele: Hier bleef je zolang

Nathan: Oh ja Nele, alstublieft je cola…

Maarten: Nele drink die cola niet op je weet niet wat die er in heeft gedaan

Nele: Maarten, Nathan gaat me niet vergiftigen hoor

Maarten: Oh ja en hoe weet jij dat zo goed ? Kan je zijn gedachten lezen misschien? Vertrouw toch niet zomaar iedereen

Nele: Jij bent duidelijk nog dronken dus het is beter als je naar huis gaat.

Maarten: Ik laat je hier niet allen bij hem achter hoor

Nathan: Gast, wie moet hier iets zeggen over vertrouwen? Gij vertrouwt gewoon helemaal niemand zelf niet degene die van u houd. Ik denk dat Nele zelf wel weet wat ze doet ?

Nele: Mij maakt het niet uit of je nu naar huis gaat of hier blijft rond hangen maar laat ons alstublieft met rust Nathan heeft niets te maken met de problemen die wij hadden.

Maarten liep nog zonder wat te zeggen weer weg van ons. Waarom moest hij nu zo moeilijk doen? Ik zal wel eens gaan praten met hem als hij weer volledig nuchter is en hij weet wat hij zegt. Ik dronk van mijn cola maar merkte al snel dat het niet volledig normale cola was zoals ik had gevraagt maar dat er toch een hele scheut vodka bij was. Het maakte zeker niet slecht . Met een gespeelt beschuldigend gezicht keek in Nathan aan die me met een glimlach toe knikt. “ Wordt je weer vrolijk van!” riep hij nog in mijn oor vor hij me aan mijn arm de massa insleurde op naar de dansvloer. Ik voelde al vrij snel dat ik wat vlotter werd en me meer kon laten gaan. Het controle deken dat ik altijd om me werd liet ik langzaam zakken. Lang bleven we zo dansen huppelde ik van de ene kant van de kamer naar de andere terwijl Nathan me nieuwe glazen aan bleef reiken. Tom keek me al de heletijd met een glimlach aan maar ik had geen idee waarom hij moet glimlachen maar daar trok ik me niet van aan. Ik bleef dansen met Tom , Arne en met Nathan. Zelfs met Eva heb ik wat rond gehangen. Die meid is zo veel liever als ze al genoeg heeft gedronken. Maarten ben ik die avond nog maar  keer tegen gekomen, hij had me zien dansen en rondhuppelen. Hij had Nathan meer dan een boze blik geworpen maar kwam niet meer in de buurt zoals ik had gevraagt. Ik trok me er niets van aan en zette mijn lippen nog eens aan het zoveelste glas dat ik al had binnen gegoten. De woonkamer was al zo goed als leeg gelopen toen ik mijn glas nog eens ging bij vullen. Enkel Nathan , Tom , Arne , Eva en haar vriendinnen en dan ik nog bleven over. Tom en Arne zaten al een tijdje samen buiten op de bank aan het zwembad, weg van alle drukte. Nathan kwam weer naar me toe gelopen, het was duidelijk dat hij ook al te veel gedronken had gedronken had. Hij sloeg zijn armen om me heen en wiegde me zacht heen en weer waardoor het leek dat we aan het slowdansen waren ook al was er een heel snel lied aan het spelen. Ik wist eigenlijk niet goed wat doen dus ik bleef mar staan omdat het zo goed voelde. Ik voelde me zo veilig. Na eventjes kroop ik van tussen zijn armen en liep lachend de tuin in met Nathan om mijn hielen. Ik was net te traag om zijn armen die me rond mijn middel grepen te ontwijken waardoor ik met mijn voeten een halve meter boven de grond bengelde en ik in zijn armen lag. Ik keek enkel naar zijn ogen maar wist meteen wanneer hij iets van plan was. Het was die glimlach die ik herkende die alle jongens kregen wanneer ze wat van plan waren. Mijn vader kreeg die ook altijd wanneer hij vanachter me verscheen en me begon te kietelen. Of de glimlach die verscheen wanneer Milo zijn knuffel in het bad had mee genomen waardoor die helemaal nat was. Het was die glimlach die niet veel goeds voorspelde. Ik probeerde nog te ontsnappen aan zijn greep maar ik kon me niet meer bewegen. “ Wacht ik heb mijn gsm nog in mijn tas” riep ik in de hoop dat hij me dan zou laten gaan maar achter hem verscheen Arne die handig mijn tasje over mijn schouder uit trok. Daar ging mijn hoop op nog droge kleren.