Tranen van spijt

11

“ ik wacht op je in de auto!” fluisterde hij nog over zijn schouder en sloot toen de deur achter zich . Ik staarde hem minuten lang na, verward van wat er  gebeurde. Ik kleedde me om en zocht Milo’s spullen samen. Maarten zat in de auto wanneer ik beneden kwam met Milo. Zijn ogen bleven enkele luttele seconden hangen maar toen vielen ze weer op zijn schoot, waar zijn handen zenuwachtig aan de ritssluiting van zijn trui prulde.

“Maarten?” Met een ongeruste blik keek hij me over zijn schouder aan. Terwijl ik hem haastig probeerde bij te benen, leek hij even te twijfelen om blijven stil te staan of door te lopen.

-      Ik heb tijd nodig, Nele! Laat me even met rust.

-      Maar wat heb ik fout gedaan?

-      Niets! Dat is het juist, ik ben het.

-      Ik begrijp het niet,Maarten!

Zonder me nog eens aan te kijken liep hij de speelplaats over richting Tom. Gelukkig zag ik Mira al zitten op een bankje. Ze keek me vragend aan en haar ogen zocht daarna Maarten. Mira merkte al snel op dat ik niet wou praten over wat er gebeurd was en eerlijk gezegt wist ik ook niet wat ik zou moeten zeggen. We haalden nog wat herinneringen op van vroeger maar de gespannen sfeer bleef rond ons hangen. Ik wist niet wat ik moest doen, zonder Maarten was ik niemand. Ik zou weer alleen zijn met Milo, niemand die mij zou helpen wanneer ik het moeilijk had. Ik slaakte een trieste zucht wanneer ik er aan dacht. Doordat ik zo in gedachten verzonken was merkte ik niet dat Tom naar me toe was gekomen. Ik dacht dat hij kwaad zou zijn omdat ik Maarten wat had gedaan, maar hij kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Mira stond op en huppelde naar Dagmar.

-      Als je iemand nodig hebt om mee te praten?

-      Ik weet niet wat er gebeurd is, Tom. Ik weet het niet.

-      Maarten wou me er ook al niets over kwijt. Ik heb hem nog nooit zo gezien in de 5 jaar dat ik hem ken.

-      Ik zou je het vertellen maar op dit moment weet ik het zelf niet. Vanmorgen zou Maarten me wekken zodat ik wat langer kon slapen. Maar toen hij me wakker maakte huilde hij en liep hij meteen weer de deur uit. Ik weet niet wat ik gedaan heb dat hem zo van streek maakte.

-      Dat is inderdaad vrij onschuldig.

Ik wist niet wat ik moet doen nu ik Maarten niet meer had ,ik voelde me eenzaam. Ik keek naar de leerlingen die in groepjes wat stonden te kletsen. Mijn blik bleef hangen op het groepje van Eva, zij zou weer met Maarten kunnen flirten of mij wat gemene blikken toe kunnen werpen. De jongens zouden weer kunnen lachen zonder bang te hoeven zijn voor Maartens reactie. Allerlei rampscenario’s kwamen in me op. Als verdoofd liep ik in de richting van het lokaal, liet me weer vallen op de stoel aan het raam en hield de mensen in het oog die binnen kwamen. Mijn spieren spande zich op wanneer ik de lichte krullen van Maarten het raam zag voorbij gaan. Bij de deur hield hij even halt, leek te twijfelen waar hij zou gaan zitten en koos dan voor een stoel aan de andere zijde van het lokaal. Ik wenden mijn blik af en staarde door het raam totdat ik de stoel naast me hoorde verschuiven. Eva schonk me een medelevende blik en ging naast me zitten.

-      Ik heb wat lessen voor je gekopieerd dan moet je die niet meer inhalen.

-      Dank je,

-      Geeft niet! Zeg, heb je geen zin om vrijdag naar mijn thuis te komen ? ik geef een feestje en je mag zeker komen als je dat wil.

-      Ik weet het niet , ik zou graag komen maar ik heb geen oppas meer momenteel dus ik denk dat ik maar thuis blijf.

-      Jammer, als je toch nog kan ben je altijd welkom natuurlijk.

Ik schrok van Eva’s reactie, ze zei nooit wat aardig tegen me en nu nodigt ze me uit voor haar feestje. Ik wou heel graag gaan maar ik kon Milo onmogelijk meenemen  en een oppas had ik niet dus zat er maar een ding op en dat was thuis blijven zitten. Het volgende uur ging als een trein voorbij maar verder leek het wel een trein met panne te zijn. Maarten was verdwenen na het tweede uur en liet niets meer van zich horen. Ik sprak verschillende berichten in maar geen reactie. Ik maakte me zorgen om hem, ik wilde weten wat er gebeurd was en wat ik er aan kon doen. Ook Tom kreeg niets meer van hem te horen waardoor ik me nog meer zorgen begon te maken. S’avonds liep ik met Milo nog eens langs zijn thuis maar daar was hij niet. Ik liep door het park en langs het kerkhof van mama en papa maar daar was hij ook niet. Ik begon in paniek te geraken tot ik aan Manuel dacht, Thobias had op die plek Maarten te grazen genomen en was er vandoor gegaan met Milo. In een vlaag van hoop liep ik naar het kerkhof. Tot mijn teleurstelling was Maarten daar ook niet. Ik liep waar naar huis maar de weg leek wel een eeuwigheid te duren. Elke heuvel leek hoger, elke straat leek langer,enkele minuut leek een uur. Net wanneer ik voor de deur stond, ging mijn telefoon.