Tranen van spijt

15

-        Hier ben je!

Ik schrok toen ik een warme stem achter me hoorde, was ik zo in gedachten verzonken dat ik hem niet had gehoort. Eva’s broer stond met een grote glimlach achter me

-        Ik was naar je opzoek.

-        Hier ben ik dan! Waarom zocht je me ?

-        Ik wilde weten wat er in je hoofd omging!

-        Hoezoo?

-        Ja, toen ik daarnet de deur opende leek je even te twijfelen en nu heb je soms nog een bedrukte blik.

-        Er is niets hoor! En trouwens wat is je naam ?

-        Nathan, en ik geloof je niet!

-        Dan geloof je me maar niet, nathan , er is echt niets hoor.

Nathan haalde zijn schouders nog eens op en liep weer weg. Ik keek om me heen maar ik zag dat Tom en Arne nog steeds stonden te dansen dus ik besloot maar even frisse lucht te halen. Het bleek buiten niet zo koud te zijn als ik had gedacht en ging zitten op een van de ligstoelen naast het zwembad. Het was al behoorlijk donker en de sterren stonden met duizendtallen aan de hemel. Op mij na waren er nog een 10 tal mensen die buiten stonden. Ik liet ma achterover vallen op de kussens en tuurde naar de sterren.

Ik schrok van iets wat over me werd gelegt en opende mijn ogen. Ik ging rechtop zitten en keek naar het stuk stof dat over me heen lag. Het leek een soort vest en toen ik zag dat Nathan naast me stond, wist ik ook meteen van waar die afkomstig was. Ik merkte dat ik het inderdaad wat fris had en trok de hem aan.

-        Sorry, ik had gehoopt je niet wakker te maken.

-        Niet erg, wie slaapt er nou op een feestje?

-        Jij mag dat! Maar Nele wil je me echt niet vertellen wat er is ?

-        Waarom wil jij dat zo graag weten? Ik ken je amper waarom zou ik jou opzadelen met mijn problemen?

-        Ik weet niet wat mijn zusje gedaan heeft bij jou maar ik weet dat dat niets positief kan zijn. Vaak hoorde ik je naam vallen en meestal lachte ze er om. Mijn zusje is nooit mijn beste vriendin geweest en dat zal ze nooit zijn. Ze is het verwende nestje van de familie en dat zal ze altijd blijven. Ik kreeg nooit een feestje, zelfs eens 5 vrienden uitnodigen was te veel. En Eva? Die krijgt wat ze wil, zoals je ziet. Ik mocht altijd opdraven als een van haar fantastische plannetjes mislukt.

-        Voel u alstubliefd niet verplicht me te helpen!

-        Ben ik niet.

-        Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen! Iedereen loopt van me weg of jaag ik weg, ik weet gewoon niet meer!

Nathan kwam naast me zitten en legde een hand op mijn been

-        Vertel het eens!

-        Eigenlijk het allemaal een jaar geleden. Ik zat thuis en mijn ouders waren onderweg van de bank. Ik bleef bij mijn broertje dat op dat moment 10 maanden was. Tegen de avond waren mijn ouders nog steeds niet thuis , de deurbel ging . 2 politie agenten stonden voor de deur. Mijn ouders waren overleden. Ik had niet eens tijd gehad voor afscheid te nemen. We waren altijd een gelukkig gezinnetje ik hield super veel van mijn ouders maar nu ze er niet meer zijn, merk ik pas echt dat ik hen zo mis.

Ik stopte even met praten en merkte dat Nathan zijn arm om me heen had geslagen. Ik droogde mijn wangen met mijn trui.

-        Ik bleef een week of 2 thuis maar ging daarna weer naar school. Mijn broertje zette ik af bij een créche. Na een maand of 3 kwam de rest van de school dit te weten en werd ik de pispaal. De altijd vrolijke ik veranderde in een terug getrokken ik. Ik kroop steeds verder en verder in die schelp. Op een dag kwam een van de jongens die me pestten te weten dat ik al meer dan een jaar verliefd op hem was.  Hij zag toen ook zijn fout in en we kregen wat. Ik had altijd gehoopt dat dat mijn happy end zou worden maar dat was mij natuurlijk weer niet gegunt. De leider van het groepje pesters dreef het tot de top en ging zelfs zo ver dat hij mijn broertje ontvoerde.

…

Nadat ik uit vertelt was, keek ik Nathan aan. Hij keek verward voor zich uit en bewoog voor enkele seconden niet meer. Achter ons hoorde ik iemand een applaus  geven. Ik draaide me geschrokken om en zag Maarten daar staan. Je kon aan hem zien dat hij al genoeg op had, maar ik zei er maar niets van. Nathan die ondertussen weer uit zijn gedachten was gekomen, was opgestaan en tussen ons twee in komen staan.

-        Hoe lang sta je hier al?

-        Nog niet zo lang , maar lang genoeg om te zien dat je weer een of ander zielig trucje uithaalt om hem voor je te winnen.

-        Maarten je kent me toch! Ik zou dat nooit doen.

-        Ooh maar op mijn gevoelens moet je niet meer werken hoor! Die heb ik allemaal verdronken in het bier.

-        Ik heb niets misgedaan, dus vertel gewoon wat jou dwars zit!

-        Wel nele, ik ben gewoon niet goed genoeg voor jou egotje, ik ben enkel goed als oppas voor je broertje. Waar is hij trouwens? Bij Thobias want hem zal je ook wel rond zijn vinger gewonden hebben met je zielige praatjes over je ouders. Leer er gewoon mee leven dat ze er niet meer zijn . Einde verhaal !

-        Praat niet zo over mijn ouders! Je hebt ze nooit gekend!

-        Neen maar als ik jou moest geloven waren ze da koning en de koningin van luilekker land. Ons Neletje is niet meer verwent dus ze mist haar mamie en papie als ze iets nodig heeft.

Ik liep met tranen in mijn ogen voorbij Nathan en Maarten. Naast Maarten stopte ik even en gooide mijn drankje over zijn hoofd. Niemand sprak zo over mijn ouders. Zonder ook nog maar iets te  zeggen, niet dat dat nodig was want iedereen stond er bij te kijken, liep ik naar buiten en rende ik over de straten. Niet wetend waar ik eindigen zou, zolang ik maar niet meer in de buurt van Maarten moest komen, zou ik geen domme dingen gaan doen!

dit is het einde van het verhaal tenzij jullie willen dat ik een vervolg schrijf, laat het maar weten!