Tranen van spijt

3

Even later zaten we in de woonkamer te kijken naar de slapende jongen.

-      Nele? Het spijt me!

-      Waarvoor?

-      Voor de pesterijen, de gemene opmerkingen...

-      Hoe ben jij opeens tot dat besef gekomen ?

Op dat moment gleden zijn handen naar zijn rugzak.

-      Ik heb je dagboek gevonden en toen ik las hoe het voor jou voelde dat ik met de jongens mee deed, voelde ik me enorm schuldig, je moet me geloven.

-      Hoe weet ik dat dit geen gemene grap is van jou en je vrienden?

-      Dat weet je niet maar je moet me geloven!

Met een angstig gezicht keek hij me aan.

-      Ik wil erover nadenken.

Zonder nog een woord te zeggen keek ik Maarten na. Ik was er van overtuigd dat de jongens hier achter zaten, het kon niet anders. Nu had ik nog minder zin om naar school te gaan. Met een bezorgde blik liep Maarten weg. “Ik hoop dat je me geloofd want je weet niet hoeveel spijt ik er van heb.” Fluisterde hij nog over zijn schouder. Bedenkelijk staarde ik voor me uit. Na een tijdje sloeg ik mijn dagboek open. Op de laatse pagina stond in potlood geschreven: “ het spijt me! Dat ik je niet verdedigde, dat je moest aanzien hoe ik je pestte, dat ik je dagboek las ... maar ik help je hier uit, Beloofd! Ik verzin wel iets, Liefs Maarten.”

Mijn boosheid dreef beetje bij beetje weg.

De volgende ochtend ging ik toch maar naar school. Zoals altijd kwam ik net optijd en liet ik me zakken op de stoel aan het raam. De blikken volgde mijn bewegingen. Ik schrok toen meneer Verschootte weer in zijn handen klapte. “Ik heb een kleine mededeling: Ik heb besloten dat Nele en Tobias niet samen in één groep mogen dus Tobias gaat met Eva en Nele, jij gaat met Maarten!” In de war keek ik rond. Maarten was afwezig en Eva was duidelijk niet blij met de beslissing van de man.

“ Nele, blijf jij even?” Meneer Verschootte stond op van zijn lessenaar. “Ik hoop dat je mijn zoon kan vergeven, hij vertelde me het hele verhaal en voelt zich zo schuldig dat hij er ziek van werd.” Met een niets begrijpende blik keek ik hem aan. “Maarten is mijn zoon, we hadden afgesproken dat niemand dat te weten zou komen maar voor jou maken we een uitzondering. Hij vroeg me dit te geven.” Hij stak een envelope naar me uit. Met een trillende hand nam ik hem aan. Met de brief in mijn hand liep ik naar de wc.

Liefste Nele,

Ik hoop dat mijn vader heeft gedaan wat ik vroeg. Ik zal je verder laten, zonder je te storen. Ik zal wachten tot je een teken geeft dat je me vergeven hebt. Ik ben letterlijk ziek geworden van deze situatie. Ik voel me dom en arrogant. Hoe heb ik mij toch zo kunnen gedragen. Ik heb al een eerste stap uitgevoerd zodat je niet samen met Tobias het groepswerk moet doen.

Liefs Maarten

P.S.

Had ik een klok

dan draaide ik de tijd terug

had ik een gom

wiste ik al mijn foute woorden

had ik een rivier

dan was dat een van tranen van spijt

had ik jou vergiffenis

Dan was ik je dankbaar vor altijd

Het leek even alsof er geen zuurstof meer was. Mijn hoofd werd licht en begon te draaien. Ik strompelde de speelplaats op. Aan de deur hield meneer Verschootte toezicht. Alles werd plots zwart en met een harde dreun viel ik op de grond.