Tranen van spijt

7

Maarten sloeg zijn armen om me heen. Tranen stonden in mijn ogen. Ik kon niet vatten hoe pijnlijk het moest geweest zijn voor Bert, zo opeens je vriendje weg en niemand die hem terug brengt. Ik wreef de tranen uit mijn ogen en begon haastig het onkruid uit te trekken. Ik glimlachte toen ik zag hoe twee pluche oortjes boven het steentje uitkwamen. Wat onhandig deed hij me na en trok hij steeltjes uit. Wanneer al het onkruid weg was, plaatsten we zorgvuldig de bloemen. Maarten had mijn broef gevonden en vond het gedichtje prachtig, daarom had hij een steentje laten graveren met een tekstje op.

Liefste Bert,

Als voor je kijken je bang maakt.

Als achter je kijken je triest maakt

Kijk dan naast je ... daar sta ik

Groetjes Nele & Maarten

De namiddag duurde lang, ik was nieuwsgierig naar wat Bert van ons werk zou vinden. Ik nam mijn dagboek nog eens voor me , het was weer eens een tijdje geleden. Ik had Maarten nu om mee te praten en het voelde beter met iemand te praten dan mijn problemen op te schrijven.

Hoi mam, hoi pap,

Alles is weer oké hier. Maarten helpt me enorm maar juist daarom ben ik bang hem te verliezen, zonder hem val ik in een zwart gat. Ik jullie behoorlijk en Milo ook. Maar we slaan er ons wel door.

Opeens hoorde ik een doffe klap tegen het raam, ik dacht dat het een vogel was want vanaf waar ik zat was niets te zien.

Ik hou van jullie,

Nele

Milo kwam aangelopen, enthousiast sprong hij op en neer: “ kijken, kijken, kijken!” Omdat ik niet wist naar wat ik moest kijken, stond ik op. Onmiddelijk nam hij me aan mijn broek vast en trok me mee naar het raam. Voor het raam lagen er allemaal bollen papier. Ik opende het raam en nam de proppen van het balkon. De ijzige wind sneed in mijn gezicht. Eens het raam gesloten, liet ik me weer vallen in de zetel.

Nele,

ik geloof dat je denkt dat ik het  niet meen, maar dat is wel zo! Zeg tegen niemand iets over deze brieven of de gevolgen zijn fataal! Ik onderneem iets wees daar maar zeker van en ik zal pas stoppen als je die sukkel dumpt en voor mij kiest.

Tobias

Ik hield de stukken papier tegen elkaar zodat ze één tekst vormde. Ik wist niet wat doen. Niemand mocht het wetenmaar hoe kon ik dit verzwijgen voor Maarten? Ik weet niet hoelang ik daar voor me uit zat te staren maar opeens hoorde ik geklop op de deur. Geschrokken verstopte ik de briefjes in mijn broekzak en liep naar de deur. Maarten kwam samen met Bert en Marion binnen gewandeld. “ neem maar wat te drinken, ik doe Milo warme kleren aan!” Als een ober droeg Maarten het water rond en volgde me toen naar de badkamer.

-      Je lijkt zo stil, alles goed ?

-      Jaja, ik ben enkel benieuwd naar wat hij er van gaat vinden.

-      Hij gaat het geweldig vinden, echt waar!

-      Ik hoop het.

-      Ooh ja , ik heb het plaatje ingepakt en in mijn rugzak gestopt!

-      Oké!

Terwijl ik Milo sokken aantrok, sloeg Maarten zijn armen om me heel. “ het komt allemaal goed, kleine engel!” ik trok Milo op mijn heup en nam Maartens hand vast. Samen liepen we weer naar de keuken waar Marion en Bert wachtten.

-      “Ben je er klaar voor?” Vroeg ik bezorgd.

-      Ik heb het al lang genoeg uitgesteld.