Tranen van spijt

10

Met gedimde lichten vaarde een plezierbooje voorbij. Ik leunde zacht tegen Maartens borst. Al minuten lang zaten we zwijgend tegen elkaar naar de boten te kijken. Opeens werd mijn aandacht vanbij de boten gehaalt en ging het naar twee schimmen. Wanneer ze het licht van de straatlamp bereikte zag ik mama’s mooie lach.

-      Mam, pap? Wat doen jullie hier?

Onmiddelijk draaide Maarten zijn hoofd. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Aanmoedigend duwde hij een kusje op mijn haar.

-      Leuk jullie te zien, maar ik denk dat ik jullie alleen laat!

Maarten drukte nog snel een zoentje op mijn voorhoofd en liep dan weg.

-      Alles goed Nele?

-      Ik heb beter geweten. Voor jullie stierven.

-      Schat je weet hoe het leven is. En je weet ook dat je sterk bent, maar denk goed na over wat je doet, wie je bent en met wie je omgaat.

Papa’s blik keek in de richting waar Maarten heen ging.

-      Maarten is oké, hij heeft me uit die put gehaalt die jullie voor me groeven.

-      Nele, niet iedereen is zoals hij lijkt! Kijk naar ons, wij zijn je verbeelding, wij zijn dood, Nele! Maar geloof me en vertrouw me , hij is niet zo goed als je denkt!

-      Maarten is niet slecht! En niet enkel in mijn verbeelding, jullie zijn mijn ouders niet meer, wat gebeurde er met jullie ?

-      Nelupi, als je ons niet geloofd, kijk dan!

Die laatste woorden raakte me nog het meest, enkel papa gebruikte deze naam voor me. Maar ik viel van de ene verwondering in de andere. Alsof we in een cinema zaten verschenen er in de hemel beelden. Beelden waar Maarten me pestte, Eva om zijn vinger draaide en elk woord dat hij ooit gemeen tegen me zei galmde door mijn hoofd. Verslagen liet ik mijn hoofd zakken, ik keek pas weer op wanneer mijn ouders zich weer omdraaide en weg liepen. Verbouwereerd bleef ik voor me uitkijken tot ik Maarten weer zag verschijnen. Toen ik de glimlach op zijn gezicht zag, werd het zwart voor mijn ogen.

-      Misschien hadden ze wel gelijk en ben jij helemaal niet zo goed als ik denk dat je bent.

-      Nele, waar heb je het over?

-      “hou je niet van de domme!” met een cordaat gebaar wees ik naar de hemel waar de beelden nog steeds afspeelden. Op dat moment begon alles weer opnieuw.

-      Je hebt me gekwetst, vernederd en gepest, dat ik je ooit vergeven heb! Door jou is dit hele gedoe met Tobias begonnen, door jou was ik Milo bijna kwijt...

-      Nele...

Met tranen in zijn ogen draaide hij zich om en liep weg. Wat verder draaide hij zijn hoofd weer naar me toe en liet het zakken.

-      Nele, sta je op ?

Verward opende ik mijn ogen. In de deuropening stond Maarten, met tranen in zijn ogen. Hij draaide zich om en liep naar de deur.