Tranen van spijt

17

~        Ik ga niet vluchten van mijn problemen, breng me maar terug naar het feest. Tom vraagt zich vast af waar in blijf. Kunnen we wel nog even langs thuis rijden ? ik wijs je de weg wel.

~        Geen probleem, stap maar in.

Ik haalde nog eens diep adem voor ik de auto uitstapte en met Nathan tot aan de voordeur wandelde. “ Weet je dit heel zeker?” Hij keek me met een bezorgde blik aan. Ik beantwoorden hem door hem aan knuffel te geven en eens te knikken. Hij kneep nog eens in mijn hand, liet hem los en opende de deur. Het feest was nog goed opgang en voor enkele ogenblikken leek er niets gebeurt te zijn. Tot Tom me zag staan en hij met heel was geschreeuw op me af kwam gerend. Meteen draaide de gezichten mijn richting uit waardoor ik maar een beetje ongemakkelijk voor me uit stond te kijken. Ik hoopte dat Maarten er nog was dat ik met hem kon praten. Wou hij niet luisteren was het tenminste niet mijn fout meer. Alsof Tom mijn gedachten kon lezen wees hij naar de achterdeur. “ Hij is nog niet meer dan 2 meter verplaatst sinds dat jij weg liep.” Ik glimlachte, misschien had ik dan toch nog een kans dat ik met hem kon praten zonder dat hij mij ging beledigen of dat hij ging gaan roepen. Nathan wilde me tegenhouden maar ik wrong me sneller dan hem door de mensen. En zoals Tom al zei, was hij enkel op de bank waar ik en Nathan hadden gezeten gaan zitten. Hij staarde naar het water van het zwembad, met een glas water in zijn hand. “ Hier, een droge T-shirt …” Traag keek hij op. Met een blik die ik niet wist te plaatsen keek hij me aan. Zonder een woord te zeggen, nam hij de T-shirt die ik hem had toe gegooid op en verdween langs me het huis weer in. Voor de tweede keer die avond liet ik me zakken op de bank , alleen. Maar tot mijn verwondering hoorde ik niet veel later weer voetstappen naar me toelopen. Maarten keek me voorzichtig aan. Ik schoof wat op ,op de bank zodat hij nog naast me kon komen zitten. Ik sprak geen woord, ik denk dat het nu zijn beurt wel was om te beginnen. Alsof hij mijn gedachten kon lezen keek hij me aan. “Nele, ik had het nooit mogen zeggen. Het spijt me, echt.”

~        Ik snap gewoon niet wat er is gebeurt, Maarten. Ik dacht echt dat wij gelukkig waren, maar toen vertrok jij opeens. Zonder me te vertellen waarom. Ik snap het allemaal niet Maarten.

~        Ik denk ook dat ik niet echt een goede uitleg voor dit allemaal heb maar die laatste dag was is je komen oproepen zoals alle andere keren. Dit keer sliep je nog heel vast en ik zag dat je nog wel even tijd had dus ik wilden net de slaapkamer weer uitlopen, toen ik je hoorde praten, in je slaap allicht. Je zei dat het allemaal mijn schuld was wat er met Milo gebeurt was en dat je me nooit had mogen vertrouwen. Ik was gekwetst maar ik dacht ook gewoon niet verder na. Nu ja ik heb er nog heel vaak over na gedacht maar ik kon gewoon geen rede bedenken waarbij het allemaal uitkwam dat je het eigenlijk niet over mij had. Ik dacht dagen lang dat ik dat wel verdiende, omdat ik je pestte. Maar vandaag was ik het beu. Ik had nood aan wat rust en mijn vrienden van vroeger hadden me mee gevraagt om wat te gaan drinken. Ik werd rustig van e drank. Nu ja rustig. In het begin werd ik rustig tot ik thobias tegen kwam aan de kroeg. Hij was heel gehaast maar hij keek me met zo een schijnheilige glimlach aan en zei dat hij blij was dat we uit elkaar waren want dan konden jullie eindelijk echt gelukkig worden. Ik dacht terug aan die keer dat ik je kussend met hem had zien staan. Ik had nooit willen geloven dat jij zo iets zou doen maar daarstraks geloofde ik alles. Ik zag je hier zitten met weer een andere jongen en toen kon heb ik dingen gedaan waar ik heel veel spijt van heb.

~        Dus omdat ik in mijn slaap dingen zei, werd jij boos op me ?

~        Ja, daar komt het misschien wel op neer, en ik had je moeten vertrouwen, sorry. Maar ik wil geen ruzie meer met jou en weet je de laatste dagen miste ik het om niet op milo te kuntten passen, hij is echt een broertje voor me. Waar is hij nu eigenlijk ? toch niet echt bij thobias?

~        Neen, met thobias heb ik niets te maken en wil ik niets meer mee te maken hebben. Ben zorgt voor hem.

~        Gelukkig! Nele?

~        Wat?

~        Ik ben blij dat we weer eens normaal hebben kunnen praten. Ik heb dat gemist.

Ik heb jou gemist

~        Ik heb dat ook wel gemist hoor. Maar maarten, ik wil dit wel nog even laten bezinken. Je hebt me echt gekwetst daarstraks. Ik heb hier tijd voor nodig. Maar als je op Milo wil passen, mag je altijd naar ons toe komen.

~        Dat snap ik, Nele, dat snap ik.

~        Ik ga weer naar binnen. Ik zie je dan wel eens, doei

~        Tot de volgende, daag.

Ik verliet de plaats waar ik nu wel weer een tijdje zat en ging op zoek naar Tom of Nathan, om te laten weten dat ik maar eens naar huis ging. Ik voelde al snel een arm om me heen en draaide me vliegensvlug om en keek recht in de groenblauwe ogen van Nathan. “ En heeft hij het overleeft of kan ik iemand uit het water gaan vissen vanavond?”

~        Hij zit buiten nog mooi op de plaatst waar ik hem gevonden had.

~        Heeft hij jou iets gedaan?

~        Nee hoor, we zijn weer vrienden. Het deed goed nog eens goed met hem te praten.

~        Dus jullie zijn vrienden e? niet meer ?

~        Op dit moment niet, nee… je bent zo nieuwsgierig … waarom ?

~        Ja kom op Nele, er verteld net een perfect meisje dat ze weer single is en nu ze weer lacht lijkt ze nog perfecter.

~        Haha, Nathan een illusie is een hersenspinsel

~        Oooeeh, gaan we diepzinnig doen ?

We stonden nog steeds heel erg dicht tegen elkaar. Maar ik kon niet zeggen dat ik het echt er vond. Ik zag over de schouder van Nathan Tom verschijnen samen met Arne. Ik glipte met een stiekeme glimlach tussen de armen van Nathan door om naar hen toe te lopen. Wanneer ik om keek zag ik Nathan nog zijn hoofd glimlachend schudden terwijl hij koers zette naar de keuken. Ik besloot nog even te praten met de jongens en daarna toch maar naar huis te gaan. Het was al eventjes geleden dat ik nog een hele nacht door kon slapen en nu Milo bij Ben is. De jongens waren aan het discussiëren  over de kleuren combinatie die Arne aan had. Arne vond dat oke maar Tom was het er absoluut niet mee eens. Ik zelf had er niets op aan merken. Hij was smaak vol gekleed. Ik moest glimlachen wanneer ik hen aan keek. Ze waren zo gelukkig dat je dat gevoel gewoon van ze overnam. Als je hen samen zag wist je meteen dat ze perfect bij elkaar paste.