Tranen van spijt

12

Hopend dat het Maarten was trok ik mijn gsm uit mijn zak. Bens naam verscheen op het schermpje.

-      Heey Ben!

-      Hallo Nele? Ik vroeg me af of je nog iets van Thobias gehoort had ?

-      Neen, niet dat ik weet. Als ik iets hoor laat ik het je zeker weten!

-      Is alles oke? Je klinkt zoo treurig.

-      Ik heb me inderdaad al beter gevoeld. Maarten is boos op me maar ik weet niet waarom . Opeens keek hij me vanmorgen gekwetst aan maar ik weet niet waarom en nu is hij nergens meer te bespeuren.

-      Dat is inderdaad geen leuk verhaal. Maar Nele hij duikt wel weer op en probeer dan met hem te praten, Misschien is hij helemaal niet boos op jou maar heeft hij wat tijd voor zich zelf nodig.

-      Dat zei hij zelf ook al dat hij wat tijd nodig had, maar ik mis hem ik voel me zo alleen zonder hem.

-      Ga eens met je vrienden uit , het zal je goed doen.

-      Ik werd vanochtend uitgenodigd voor een feestje maar ik vind geen babysit voor Milo dus ik heb het afgezegt.

-      Wanneer is dat feestje?

-      Over twee dagen. Het is van een meisje van m’n klas.

-      Weet  je wat, ik kom Milo vrijdag avond wel ophale  Ik heb geen dienst dan dus dat is geen enkel probleem en dan heeft mijn zoontje ook nog een vriendje.

-      Ben je zeker? Ik wil niet dat je je verplicht voelt hiervoor!

-      Ik ben heel zeker, ik kom Milo tegen een uur of 5 halen is dat oke ?

-      Super, dankjewel !

-      Geen dank! Tot vrijdag Nele.

-      Tot vrijdag, ben.

Ik trok voorzichtig milo’s jas uit en legde hem in zijn bedje. Met en plof landde ik vervolgens in de zetel waarna het niet lang duurde voor mijn ogen dicht vielen.

Het duurde even voor het weer doordrong wat er de vorige dag was gebeurd. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er omheen. Ik hoopte dat alles weer normaal werd. Dat ik Maarten elke dag een knuffel kon geven en dat er iemand was wanneer ik me triest voelde. Ik keek door mijn wazige ogen naar de foto die op de kast stond. Maarten hield Milo in zijn armen terwijl Ik hem een verhaaltje voorlas.

Kunnen we praten ?

Ik mis je! Nele

Ik hoopte stiekem op een antwoord maar ik verwachte er niet veel van. Volgens Tom had ik hem gekwetst. Ik wist enkel niet waarmee ik hem had gekwetst. Wat had ik gedaan? Ik staarde minuten lang naar mijn gsm, maar ik kreeg geen antwoord. Ik stond op om Milo te wekken en keek nog eens naar de klok. Er was inmiddels al een half uur verstreken en nog steeds lag mijn gsm er geluidloos bij. Wat later toen Milo vrolijk rondhuppelde was er nog steeds niets te zien. Ik liet me achterover vallen in een stoel en probeerde niet aan Maarten te denken maar hoe meer ik probeerde hoe harder de tranen stroomde. Opeens werd er op de deur geklopt, Ik droogde vlug mijn tranen  en keek nog eens in de spiegel. Ik keek recht in de ogen van een treurig meisje met een hoopvolle glimlach op haar gezicht. Ik stond nog niet aan de deur of ik trok hem open. Ik stond versteend toen ik niet Maarten maar Thobias voor mijn neus zag staan. Nog voor ik de deur weer kon sluiten stond hij al naast me. Ik hield de deur nog steeds in mijn hand want ik wilde niet met deze jongen opgesloten zitten in mijn eigen appartement. Als hij nu wat van plan was, riep ik zo er iemand bij.