Lost Luna

Verrassing

Ik zit hier nu al een week. Ik mag niet naar buiten en het is hier saai. Op het nieuws is er geen bericht over een vermist meisje dus niemand zoekt naar me. Waarom niet? De hele week lang heb ik in mijn dagboek geschreven maar er komt niets van vroeger terug. Ik ben bang. Bang dat het nooit terug zal komen. Ook ben ik erachter gekomen dat ik tekenen leuk vind dus hebben de jongens een atelier voor me ingericht. Hoe komen ze aan het geld? Ik ben vaak alleen thuis want de jongens moeten naar hun werk. Meestal ga ik dan piano spelen of zingen. Ik bak er nogsteeds niets van en geen cel in mijn lijf denkt erover om met Ian te zingen. Ook mag ik van de jongens online shoppen, zolang ik maar niet naar buiten ga of de deur open doe als er wordt aangebeld. Ze doen zelfs de deuren en ramen opslot als ze weg gaan. Met andere woorden, ik ben een gevangenen. De telefoon sluiten ze ook altijd af. Alsof ik iemand zou kunnen bellen, Hallo met Luna ookal weet ik niet of ik wel zo heet. Wie bent u? Ik lach me nu al dood. Ondanks het feit dat ze me waarschijnlijk hebben gekidnapt en ik ze eigenlijk wil haten, ben ik vrienden met ze geworden. Daniel is ook zo creatief en gaat altijd met me mee naar het atelier. Eerst stoorde ik me eraan, hallo alsof ik kan ontsnappen uit het atelier?! Maar hij viel best mee. Al na 5 minuten mocht ik hem. Luke, tja, hem ken ik niet echt. Hij is heel verlegen en zegt bijna nooit wat. Maar als hij wat zegt, zegt hij iets diep, iets echts. En Micheal is gewoon grappig. Hij laat me continue lachen, wat hij ook zegt. Het koste hem geen enkele moeite om ervoor te zorgen dat ik hem mocht. Met Ian ga ik het meest om, het pianospelen oefenen we elke dag en we hebben zelfs de gitaar geprobeert. Soms mag ik helpen liedjes schrijven, dat doet hij voor de lol zegt hij. Af en toe nemen ze ook wat op, ik sta dan meestal in de geluidsstudio. Ze klinken echt goed. Ik mag Ian het meest, hij is grappig, zorgzaam, lief, knap en wat je ook zegt, het boeit hem. Had ik al gezegt dat hij knap was? Ze komen nog lang niet terug van hun werk, wat ze doen, geen idee. Ik zit achter de piano een liedje te spelen. ik ben dan ook heel even verstard van angst en verbazing als ik een sleutel in het slot hoor gaan, dan veer ik op en ren ik naar de geluidsstudio. Snel ruk ik de USB die ik als de mijne heb geclaimd uit de USB-poort. Ik klap de piano dicht en gris mijn schrifje mee en ren naar de bank. Ik pak het boek en sla hem lukraaks open. Ik ben net optijd, want de deur gaat net open. Lachend komen de jongens binnen en ik heb helemaal geen moeite met het doen alsof ik verbaasd ben. "Nu al terug?" Vraag ik,  ik ben echt, oprecht verbaasd, meestal blijven ze weg tot 4 uur, niet tot half 3. "Ja, meneer Rosbruin liet ons eerder gaan." Zegt Micheal, hij doet duidelijk heel erg zijn best om niets prijs te geven. Waarvan, geen idee. Ze vragen naar mijn dag en ik beschrijf het schilderij dat ik aan het maken ben. Daniel hangt aan mijn lippen. Ik merk dat de spanning steeds gespanner maar ik doe net alsofik niets merk. Dan, tijdens het eten, geeft Ian alles prijs. "De jongens en ik hebben besloten je te verrassen...." Zegt hij, en hij stopt voor het 'dramatische effect'. "We nemen je mee uit shoppen!"