Lost Luna

Concert

De rij was gigantisch. We stonden uren in de rij te wachten. De hele tijd keek ik om me heen om te kijken of de jongens al kwamen, wat natuurlijk onzin was. Maar nu zijn we eindelijk binnen. Eindelijk. De zaal is donker en felle gekleurde lichtjes in alle kleuren schijnen elke kant op. Ik heb nu al hoofdpijn. We rennen zo snel mogelijk naar voren en bemachtigen 2 plekken ergens in het midden. Jessie staat mokkend naast me, ze is boos dat we niet helemaal vooraan staan. "Hé," zeg ik, "Sta niet zo te mokken, we zijn gewoon bij de Badboys! Hoe gaaf is dat?!" Probeer ik haar op te vrolijken. Er breek een klein lachje op haar gezicht door. "Ik zie je lachen, maar die lach kan groter!" Zeg ik kinderachtig. Ze kijkt zuur aan, waardoor ik in lachen uitbarst maar uiteindelijk lacht zij net zo hard mee. Ze begint me te slaan, "Jij.. b-bent... z-zo... erg!" Stamelt ze. Ik moet hierdoor alleen maar harder te lachen en de tranen stromen over mijn wangen. "G-graag g-gedaan h-hoor!" Gier ik. Pas als de jongen naast ons "Hysterische meiden ook altijd." Mompelt en ons boos aankijkt proberen we te stoppen. Niet dat het werkt. Als de zaal helemaal vol is gaan alle lichten uit, het is stikdonker. Jessie en ik stoppen onmiddelijk met lachen. "Dames en heren," schaalt er een stem door de zaal, "mag ik jullie voorstellen aan... Daniel!" Een lange jongen van 18, bruin haar en bruine ogen komt het podium op gerent. Iedereen begint te gillen. Jessie en ik ook. "Micheal!" Nog een jongen van 18 met wilde zwarte krullen en blauwe ogen komt het podium op gerent en naast me begint Jessie nog hoger te gillen. Ik word nog eens doof. "Luke!" De 18 jarige roodharige jongen met grijs blauwe ogen komt  zijn 2 andere bandleden tegemoet. "Ennn... Ian!" Nu begin ik harder te gillen. Ian komt het podium oplopen en zwaait grijnzend in het rond. Zijn blonde haren ken ik uit duizende en ik kan vanaf hier zijn blauwe ogen zien fonkelen. Natuurlijk beeld ik me dat in want we staan veelste ver weg om dat te kunnen zien. Ik ken alleen de afbeeldingen van de jongens uit mijn hoofd. "Een groot applause voor de Badboys!" Dat is een beetje overbodig want de toeschouwers gillen hun longen al uit hun lijf. Inclusief ik. "Hey allemaal," zegt Ian in zijn microfoon, "Deze is voor al onze fans, we love you!" Hij blaas een handkusje het publiek in en elk meisje begint harder te gillen en duwt elkaar opzij voor zijn handkusje. Ik ben zo jaloers. Al snel komen er allemaal mobieltjes omhoog om dit te filmen, Jessie wil het voorbeeld volgen, maar zij heeft een probleem. "Shit! Shit! Shit!" Gilt ze, "Wat is er!" Schreeuw ik om me verstaanbaar te maken. "Mijn GVD batterij is leeg! Mijn mobiel is gestorven!" Gilt ze en tranen verschijnen in haar ogen. Had ik al gezegt dat ze soms een dramaqueen is? Zo niet, ze is soms echt een dramaqueen. "Hier, neem de mijne!" Schreeuw ik en ik reik haar mijn mobiel toe. Dankbaar neemt ze hem aan en begint ook te filmen. Helaas heeft ze het begin niet filmen want de jongens waren al bezig met Love you truly, nummer 1 op de hitlist voor al 6 weken. Ze zijn zo geweldig. Ze zingen geweldig, de hele avond lang heb ik gegilt en meegezongen. Waarschijnlijk ben ik morgen schoor, voor de rest van het jaar. De avond is al bijna afgelopen als ik me niet lekker begin te voelen. De buikpijn had ik al op de helft van het concert, maar ik verbeet me en genoot van de muziek. Maar nu begint de wereld een beetje te draaien. "Ik ga ff frisse neus halen." Mompel ik naar Jessie. "Wat!" Gilt ze in mijn oor, ongestoord door dansend. Ze heeft de tijd van haar leven. "Ik ga ff een frisse neus halen!" Gil ik in haar oor. Jessie houdt haar hand over haar oor en gilt "Ik ben niet doof joh!" En danst lachend verder. "Dat dacht je maar." Mompel ik en ik werk me door de mensemassa naar de uitgang. Na een tijdje sta ik buiten, maar dan grijpt de angst me. Het is helemaal niet handig dat ik buiten sta, hier kan iedereen me bestelen, of erger, ontvoeren. Ik geef toe dat het wat hysterisch is, maar ik ben echt bang. Ik draai me om om terug naar binnen te gaan, liever daar flauwvallen dan ontvoerd worden, maar de uitsmijter laat me er niet langs. "Ik kom net naar buiten!" Zeg ik verontwaardigd, en hij weet dat, hij had namelijk de deur voor me open gehouden. "Zonder kaartje geen toegang." Zegt de uitsmijter onverbiddelijk. Ik pak mijn tas en begin te wroeten naar mijn mobiel aangezien ik hem in het hoesje had gedaan. Dan dringt het pas tot me door dat Jessie die nog heeft. O help. "Meneer, u moet me geloven, mijn vriendin heeft mijn kaartje, zij is binnen met mijn mobiel!" Ik kijk hem smekend aan maar hij schud zijn hoofd, "Sluit maar achter aan in de rij." En ik draai me om naar de nog steeds gigantische rij. Dat nooit. Ik zucht en ga ergens tegen een muurtje staan. Ik ben uitgeput door mijn gesprek met de uitsmijter en de wereld begint heel erg te schommelen. Aangezien ik nog steeds bang ben om ontvoerd te worden ga ik in een steegje naast het gebouw tegen de koude ijzere deur staan, niet de slimste beslissing die ik heb gemaakt, en leun daar met gesloten ogen tegen de muur. Ik zal niet omvallen, ik ga niet van mijn stokje, denk ik streng, ik ga wachten tot het concert klaar is en dan ga ik met Jessie naar huis. Ik knijp mijn toch al dichte ogen verder dicht om het wiebelende gevoel buiten te sluiten, maar het werkt niet. Het gevoel zit ook niet in mijn ogen maar in mijn knikkende benen. Ik open even mijn ogen om ze vervolgens meteen weer te sluiten. De wereld draait wild rondjes en ik kan boven niet meer van onder onderscheiden. Ik probeer me te focussen op de trillingen die veroorzaakt worden door het concert. Ik herken Free to fall en begin in mijn hoofd te zingen. Ik vergeet echter grote delen van de tekst door het misselijk makende geschommel. In mijn hoofd neurie ik heel hard een onzin liedje waardoor ik niet merk dat het trillen van het concert stopt. Ook hoor ik niet de voetstappen achter mijn deur en het gepraat van stemmen. Wel merk ik dat mijn deur met een grote kracht wordt open gezwaaid. Mijn ogen schieten gillend open en het laatste wat ik zie is de tollende muur die op me afkomt. Pijn. Zwart.