Lost Luna

Uitleg

Ik staar naar de muur. Nee nee nee. Wat zei hij nou? Nee nee nee, hij liegt! Mijn verleden weg, voor altijd. Opeens vind ik de kracht die ik eerder niet had. Ik ren de gang op en vlieg de trap af. Pas bij de deur voel ik een hand om mijn pols. Ik draai me met een ruk om, klaar om diegene te slaan. Ian vangt mijn andere hand en kijkt me bezorgt en verschrikt aan. "Laat me los!" gil ik, nogsteeds aan het worstelen met mijn gedachtens. Hij liegt. Hij liegt. Ian schud zijn hoofd, "Ik kan je niet zo laten gaan." zegt hij alsof hij me anders wel liet gaan. "Ik zei LAAT ME LOS!" gil ik weer, "Ik ben het zat! Helemaal zat!" die vervloekte tranen die ik al de hele tijd binnen probeer te houden stromen over mijn wangen. "Ik wil naar huis! Ik wil naar mijn moeder!" gil ik, wie dat dan ook mag zijn. De andere jongens komen ook de hal in en kijken me geschrokken aan. De dokter komt ook de trap af. Hij ziet Ian en mij bij de deur staan en schrikt. "Ian! haal haar daar weg!" schreeuwd hij. verbaast trekt Ian me mee naar de woonkamer en de andere jongens lopen al even verbaasd mee. Dokter Harisson snelt de kamer in en trekt de deur dicht. hij gaat zitten in een stoel en gebaard ons om zijn voorbeeld te volgen. Ik zou liever blijven staan maar Ian gaat zitten en trekt me mee. Nogsteeds mijn handen vasthoudend. Ik luister niet als dokter Harisson ze verteld wat er is gebeurt. Het enige wat ik hoor is "Ze mag onder geen geval zo de straat op! Ze zou verdwalen of kunnen proberen weg te lopen!" Ik kijk met een ruk omhoog, "Houden jullie me hier vast?!" vraag ik ongelovig. Ian kijkt me verontschuldigend aan, "Wat moeten we anders?" ik kijk hem boos aan, "Uhm... Even nadenken. Wat dacht je van ME NAAR HUIS BRENGEN?" Ian schuld al droevig zijn hoofd, "We weten technisch gezien niets over je behalve je voornaam, en daar wonen er wel duizende van in de wereld. Je had geen paspoort, mobiel, ID of wat dan ook bij je." legt hij uit als hij kijn verwarde blik ziet. "Je had alleen je ketting." Ik slik de brok in mijn keel weg. Ik ga niet weer huilen, ik ga niet weer huilen. Zeg ik streng tegen mezelf. Maar het helpt niet. Weer stromen er tranen over mijn wangen. Vraag: Hoe slap ben ik? Antwoord: Heel slap. Ian slaat zijn arm om mijn schouders maar ik duw hem weg. Hij kijkt me verward aan maar ik neem niet eens de moeite het hem uit te leggen. "Ik denk dat Luna beter naar bed kan gaan, ze heeft een zware dag achter de rug gehad." zegt dokter Harisson. Ik knik en probeer op te staan. Ik wankel op mijn voeten en val dan terug op de bank. Al mijn energie is verspilt aan het huilen en rennen. Domme ik. Ian zucht en tilt me op. ik stribbel tegen, moet hij me nou optillen, uitgerekend hij? "Wacht even Ian," dokter Harisson is ook opgestaan en legt een paars boekje met slot, sleutel en pen op mijn schoot. "Luna, ik wil dat je dit dagboek gaat bijhouden, het kan je helpen om herinneringen van vroeger op te halen." Ik knik versuft. Leuk, een dagboek, waarom ook niet? Als Ian de trap oploopt val ik al half inslaap en ik ben nog net wakker genoeg om te merken dat Ian dekens om me heen slaat. Dan drijf ik weg in een diepe droomloze slaap.