Lost Luna

interview

Ik kan de jongens wel vermoorden, maar Inplaats daarvan gil ik van geluk. Ik blijf iedereen maar bedanken en heb de rest van de dag een brede glimlach op mijn gezicht, ook als ik uiteindelijk inslaap val. De volgende ochtend is chaos. Eerst zoek ik een koffer voor mijn spullen en vraag aan Ian waar die is. Ingepakt in de hal antwoord hij. Ik vlieg hem.om de nek en blijf maar bedankt fluisteren. Daarna maak ik iedereen gek door me druk te maken over mijn kleding, haar, interview en alles. Uiteindelijk trekt Ian me mee naar de auto en rijden we naar de studio waar het interview zal worden afgenomen. Ik sta stijf van de zenuwen ondanks Ians poging om me te kalmeren. We lopen door de gangen naar onze kleedkamers waar onze stylisten zullen zijn. Ik vond het maar een raar idee om een stylist te hebben, maar Ian verzekerd me dat het wel wend. Ik knik schaapachtig. Dan komen we aan en moet ik afscheid nemen van Ian. Ik ontmoet mijn toegewezen stylist, Amanda. Ze is aardig en verzekerd me dat ik er mooi uitzie in mijn jurk. Ze heeft hem zelf ontworpen. Hij is licht roze die overgaat in groen aan de onderkant. Mijn haar zit in een zijwaartse vlecht met bloemen erin. "Je ziet eruit als Rapunzel!" Gilt ze opgewekt. Dan zet ze mijn schoenen voor me neer en moet ik slikken, hoe ga ik daarin lopen? Ze hebben hoge naaldhakken en ze zijn van doorzichtig materiaal gemaakt met bloemen erop, het ziet er magisch uit. En gevaarlijk om op te lopen. Ze ziet mijn blik en begint me gerust te stellen, "Het ziet er moeilijker uit dan het is." Verzekerd ze me, "Probeer het maar eens." En ze helpt me instappen. De schoenen zitten heel comfortabel ondanks het materiaal en ik probeer te lopen. Ik gebruik haar tips en zet meer gewicht op mijn tenen dan op mijn hiel. Na een paar keer oefenen lukt het me. "Yes!" Roep ik uitgetogen en Amanda en ik lachen. Daarna moeten we wachten tot Ik op mag en drinken we thee. Ze vraagt me van alles en tot mijn spijt kan ik bijna niets antwoorden, wat ze niet erg vindt. Dan klikt de bel en slaan de zenuwen toe. Ze geeft me een voorzichtige knuffel om haar kunstwerk niet te verpesten en dan duwt ze me richting de deur. Ik loop voorzichtig het podium op naar de bank waar Ian en de presentator al zitten. Ik hoor zuchten uit het publiek en onderdruk een glimlachje. Dan draait het tweetal op de bank zich ook om en worden Ians ogen ook groot. "Wow..." hoort iedereen hem, dankzij zijn microfoontje, zeggen. Er gaat een lachje door de toeschouwers en ik glimlach. Ik laat me gracieus naast Ian op de bank zakken en geeft hem een kus. Opnieuw zucht het publiek. "Hai." Fluister ik. Dan keren we ons naar de presentator die ons vragen begint te stellen. Het is zo gezellig dat ik helemaal vergeet dat we op tv zijn. Al snel ik onze twee uur voorbij en wenst de presentator ons een fijne tour. Wij zeggen gedag en lopen naar onze kleedkamers, dan maken we haast om onze bus te halen. We zijn op tijd en dan begint onze tour.