Lost Luna

paparazzi

Ian duwt de deur open en ik knipper meteen van al die foto's "Hoe kennen jullie elkaar?" "Wat heb jij wat de rest niet heeft?" "Hoe voel je je?" "Wat is je naam?" Ik zit daar maar met grote ogen om me heen te kijken terwijl er koortsachtig foto's worden gemaakt. "Uhm... euh..." meteen beginnen mijn belagers te schrijven. Wat schrijven ze in godsnaam op? Ik heb nog helemaal niets gezegt. "Ik ben Luna?" Het komt er meer uit als een vraag en ik krijg meteen nog een stuk of duizend vragen over me heen. Uhm Ian? Help! Blijkbaar merkt Ian mijn hulpeloosheid op en pakt mijn hand. Opnieuw heb ik een zonnebril nodig. "Het is nogal een lang verhaal." Helpt hij me uit de brand, "Maar we moeten nu naar huis, Luna heeft rust nodig." En hij kijkt me liefdevol in de ogen. Alleen worden die alweer verblind door de camera's. Hij duwt me weer naar voren en ik blijf lachend om me heen kijken. Zijn hand ligt nu op mijn schouder en ik hou hem stevig vast, hopend dat die niet naar beneden valt. Als we eindelijk bij de auto zijn beland tilt Ian me de voor stoel in. Hij haalt even zijn hand teder over mijn wang en alweer doen de camera's wat erop lijkt dat ze het liefst doen, mij blind maken. De jongens zetten mijn spullen in de achterbak en kruipen de achterbank op. Ian komt naast mij aan het stuur zitten. Hij pakt 1 van mijn handen en ik ben blij dat de ramen verduisterd zijn zodat de papparazi mij niet kan zien blozen. Ian start de auto en rijd weg, langzaam en voorzichtig om geen papparazi aan te rijden. Ik zucht en de jongens kijken me aan. "Ik heb me gedragen als een idioot." Mompel ik. Luke schud lachend zijn hoofd, "Maakt niet uit, de pers snapt dat je er niet aan gewend bent." En Micheal en Daniel knikken. "Plus, ze zullen niets slechts zeggen over de vriendin van de mega geliefde beroemde Ian." Zegt Ian, ik zucht, ego. "Dat is helemaal waar, al denk ik dat het meer komt doordat ze vrienden is met de totally hot boy of the band, mij dus." Zegt Micheal, wat Daniel weer aanspoort om zichzelf op te hemelen. Alleen Luke houdt zich afwezig als ze de grote ego-oorlog ontketenen. Ik lach erom en kijk nogsteeds glimlachend naar buiten. Dit wordt nu mijn leven, geen paniek of drama meer. Gewoon de jongens en ik, de fans en papparazi natuurlijk ook, de tours, the songs. Dit is mijn leven, de echte. En ik ben er gelukkig mee. We rijden verder en komen aan bij ons huis. Er staat iemand voor de deur. Driemaal raden wie. Juist ja, de paparazzi. Zodra ze onze auto in de gaten krijgen stromen ze als bijen op honing op ons af. Opnieuw blind en overladen met vragen word ik in de rolstoel gezet door Ian. Nu ben ik beter voorbereid en beantwoord zoveel mogelijk vragen als ik kan. Uiteindelijk stuurt Luke ze weg omdat ik echt moet rusten, maar ze vertrekken niet zonder nog duizend foto's. Luke heeft gelijk, ik ben nu al weer gesloopt. Ian merkt het en rijd de rolstoel, waar ik nogsteeds in zit, naar de bank. Hij tilt me eruit en neemt me opschoot, ik lig behagelijk tegen hem aan en hij zet een ouderwetse film op, Into the woods uit 2014. Ik houd van ouderwetse films, die hebben tenminste nog karakter. Toen ik dat aan Ian vertelde moest hij lachen, daarna zette hij toystory op, die leek hem wel leuk. Uiteindelijk val ik in Ians armen in slaap, en het laatste wat ik merk is dat Ian naast me komt liggen in bed. Ik denk dat hij me naar bed heeft gedragen. Hij trekt me tegen zich aan en fluisterd "Ik houd van jou." En dan krijgen de tentakels der dromen mij te pakken.