Lost Luna

verklaring

"Ik ben bang." Piep ik kleintjes terwijl we voor de grote deur staan waar ik vroeger woonde. Ian drukt me steviger tegen zich aan en Irisa geeft een kneepje in mijn hand. Ook de andere jongens stellen me gerust. Ik haal diep adem en druk de bel in. Er klinkt wat gemopper en dan gaat de deur open. Mijn moeder kijkt mij en mijn gezelschap met open ogen aan. "Luna!" Zegt ze verbaast. Ze pakt nijn arm en trekt me ruw mee naar binnen, ik trek de andere mee. Mijn moeder wil ze weg duwen, maar ik hou haar tegen. "Goed, neem maar afscheid, níét." Zegt ze streng en ik schud mijn hoofd. Ze trekt een wenkbrauw op. Ze wil uitleg. "Ik kom alleen voor een verklaring." En ik loop naar de woonkamer terwijl ik rondkijk. Er is niet zoveel verandert. Ik ga op de bank zitten en trek Ian en Irisa naast me. De jongens verspreiden zich en nemen ook plaats. Mijn moeder komt er beduusd bijzitten. "Waarom heb je me niet gezocht?" Vraag ik met een stem waar mijn verdriet in doorschijnt. "Omdat je wel vaker wegliep, ik heb Jessie verteld dat je bij oma was, zodat ze zich geen zorgen zou maken lieverd." Zegt ze teder. Maar ik trap er niet in. "Dat is niet waar en dat weet u." Zegt Ian, "Wij willen de waarheid." Mijn moeders tedere glimlach verandert in een grimas, "Ik ben mijn man kwijt dankzij háár." Sist ze, en ik krimp ineen. "Hij kon niet tegen drukte, 1 kind ging net goed, maar toen kwam zíj. De énige rede dat ik haar zolang getolereerd heb is omdat hij wou dat ik haar de schuld niet gaf. Hij had het geschreven in zijn laatste brief, voor hij zelfmoord pleegde." Ik krimp ineen, dit wist ik helemaal niet. "Maar stiekum hoopte ik altijd dat ze doodging." Eindigt mijn moeder. Ik blink tranen terug en sta op, Ik loop naar de gang. "Wat ga je doen?" Vraagt de vrouw die ik mijn moeder noemde. "Mijn spullen pakken." Ik spuug de woorden letterlijk naar haar toe. Irisa staat op en loopt mee naar mijn kamer. Ik pak al mijn spullen in 3 grote koffers en roep de jongens om hulp. Als we weer beneden staan, blokkeerden de vrouw des huize de uitgang. "Je mag niet weg, je bent niet oud genoeg." Zegt ze met een gekke ondertoon. Ik duw haar aan de kant, "Ik ben 18, ik ben al 2 maanden 18." Mijn moeder lijkt gestoord te worden, "Nee! Je mag niet weg! Je bent van mij! Van mij!" Ik open de deur en de jongens lopen snel naar buiten, Daniel trekt Irisa koortsachtig en beschermend tegen zich aan. "Ik ben niet van jou!" Sis ik, alle woede, verdriet en pijn gooi ik erin. "Ik heb geen moeder!" En mijn stem breekt. Mijn moeder begint te krijsen en we gooien de deur dicht. Met tranen over mijn wangen rijden we naar huis. "Ik denk dat het fijn zou zijn als we morgen vertrekken op een rustige vakantie, na al deze drukte. Ik knik langzaam, net als de rest. Micheal heel wat enthousiaster dan de rest. We komen binnen en Ian en ik vertrekken naar onze kamer. Daar gooi ik echt alles eruit. Ik huil tranen met tuiten en Ian troost me. Uiteindelijk vallen we tegen elkaar gedrukt inslaap. De zoute transporten staan nog op mijn wangen.