Lost Luna

vliegen

"Word wakker Lun." Iemand schud aan nijn arm. Ik kreun, "Wat is er aan de hand?" Ik hoor Irisa lachen, "We moeten inpakken, we gaan zo weg." Ik schiet meteen overeind, "Hoelang hebben we nog?" Vraag ik paniekerig. "Nog 2 uur joh, doe rustig aan." Steld ze me gerust. Ik adem opgelucht uit. Ik stap uit bed en kleed me aan in gemakkelijke kleren. Snel helpt Irisa me met inpakken. Zonnebrand, jurkjes, make-up. "Bijna klaar meiden?" Hoor ik Micheal roepen. "Bijna!" Schreeuwen we terug. Ondergoed, bikini's, geld. Wat vergeten we nou nog? Eindelijk zijn we klaar. We lopen naar beneden en we worden naar het vliegveld gereden. Duizende fans komen ons uitzwaaien, en we delen meer dan duizende handtekeningen uit. We stappen in en dan stijgen we op. Ik kijkt uit het raam, de wereld ziet er zo kleintjes uit. Stel je voor dat we al deze kilometers naar beneden zouden vallen, zo plat als een pannenkoek zouden we dan zijn... Niet aan denken! En de wolken zien er zo pluizig uit, net als watjes. In de avond is de wereld op zijn mooist, met al die lichtjes. Uiteindelijk val ik inslaap en droom een droom met veel lichtjes. We komen heel vroeg in de morgen aan, Ik ben ondanks mijn vliegtuigslaapje vreselijk moe. Ze moe zelfs dat Ian me moet tillen naar de taxi. We rijden naar ons hotel, 5 sterren wat dat vinden de jongens dan weer leuk. Ik val zonder eerst de kamer te inspecteren op bed en val weer inslaap, het was een zeer vermoeiende vlucht. Wat wil je ook anders met deze hypere jongens. Tuurlijk hielpen al die mensen die handtekeningen wilde ook niet met het slapen. De volgende ochtend word ik met een gil wakker en volg ik Micheal door het hele huis. "Godverdomme Micheal!" Gil ik woest, "Dat moet je mij niet nog eens flikke!" Uiteindelijk rent hij de trap af en storm ik erachter, als hij de grond raakt zet ik me flink af, vlieg het laatste stuk en land op Micheals rug. Precies zoals gepland. Micheal valt op de grond en ik begin hem te slaan, dat iedereen in de receptie ons raar aankijkt negeer ik. Uiteindelijk komen Irisa en Daniel ons meenemen, ik word onder de koude douche gedumpt en Micheal komt er vanaf met een flinke preek. Dat vond ik wat minder. Toen de piccolo's kwamen en onze tassen meenamen keken alleen Irisa en ik verward. Micheal grijnsde naar ons, "Op naar de haven." Ik kijk Irisa aan en zij kijkt met dezelfde verwarde blik terug, we denken precies het zelfde. De haven?!