Lost Luna

bedrogen

Weken gaan voorbij en ik heb geen woord meer gezegt. Ik loop als een spook door het huis en maak de jongens compleet gek. Eigen schuld dikke bult, hadden jullie me maar moeten laten gaan. Ik eet, ik loop, ik slaap, maar ik praat niet. Mijn enige contact met de buitenwereld is Eric, we praten elke dag. Ik heb het gevoel dat ik hem compleet kan vertrouwen. De jongens praten trouwens wel tegen me, vooral Ian. Ze smeken me weer te praten en vertellen de hele waarheid. Ik staar maar voor me uit tot ze weg gaan. Dan laat ik de tranen lopen. Ondanks mijn brandende gebroken hart en het feit dat ik Ian haat om wat hij heeft gedaan, kan ik hem niet vergeten. Ik houd nog steeds van hem. En dat maakt dat ik hem nog meer haat. Op een dag, een maand nadat ik besloten om niet meer te praten, komt Ian binnen. Ik bereid me voor op een andere negeersessie. Het doet me pijn om ze te negeren. Ian gooit het deze keer over een andere boeg. "De enige reden dat ik de jongens heb overgehaald om niets tegen je te zeggen was omdat meteen toen ik je zag liggen op de grond, ik verkocht was. En als je ook verlieft zou worden moest ik zeker weten dat je niet deed alsof vanwege alle roem enzo." Het is zó moeilijk om hem níét aan te kijken. Hij heeft je bedrogen! Hij heeft tegen je gelogen! Misschien, maar dat is wel een goeie reden. Echt niet, wees niet zo'n zwakkeling! Ik kan niet voorkomen dat er een traan over mijn wang loopt. Ian, die net de deur dicht doet, ziet het gelukkig niet. Misschien moet ik hem vergeven, hun vergeven... nee nee nee, I don't want to hear another thing about it! Ze hadden goede redens, en Eric vind ook dat ik ze moet vergeven... Dat is waar, elke keer als we praten zegt hij het. Ik probeer te doen alsof het niets is, maar hij merkt dat het fout zit. Ik sta op en besluit ze te vergeven. Nee! Nee niet doen! Ik loop mijn kamer uit en langzaam de trap af. Ik hoor de bel en duik meteen naar beneden. Ik zie Ian naar de deur rennen en dan komt de persoon waarvan ik nooit had verwacht dat die zou komen. Eric. Geen paniek, misschien komt hij bij jou op bezoek! "En, wat zegt ze allemaal?" Vraagt Ian die niet verrast is hem te zien. "Voornamelijk dat er niets aan de hand is en dat ik me er geen zorgen over moet maken." Zegt Eric. "Ze heeft in elk geval nog geen plannen om jullie te vergeven, hoe ik ook smeek." Okay, reden tot paniek. "Okay, kom binnen, Daniel zat al te wachten op zijn broertje." Zegt Ian dan. Daarom kwam hij me zo bekend voor... de rest van wat ik mee krijg is de gebruikelijke broederruzie. Ik sta rustig op en loop naar boven. Mijn binnenste gilt het uit. Alweer bedrogen! Hoe kunnen ze! Je kan niemand vertrouwen! Niemand! Ik ga rustig mijn kamer binnen en pak mijn mobiel. Mijn internet uurtje begint zo, als ik geen internet heb kan ik alleen muziek luisteren. Het dringt tot me door. Tijdens het uurtje zit ik altijd in mijn cel, de kamer, en zit Eric altijd beneden. Zodra hij is begonnen blokkeer ik Eric en zet mijn mobiel uit. Ik ben gebroken. Alweer, alwéér hebben zij mijn vertrouwen gebrokken. Blijkbaar was mijn stilte niet genoeg. Misschien moet er nog een schepje bovenop, eentje waardoor dit alles stopt.