Lost Luna

gedwongen

Ian pakt mijn schouder vast en duwt me naar achter. "Jongens!" Schreeuwt hij, "Blokeer de deur!" Ik probeer me los te wringen uit Ian armen maar faal vreselijk erg. Dan zet ik mijn koffers neer en duw hem van me af. Alweer stromen de tranen over mij wangen. Zucht. "Raak me niet aan!" Sis ik. Hij kijkt me begrijpend aan, "Lun, ik kan het uitleggen." Zegt hij zacht en hij wilt mijn tranen wegvegen. "Ik wil het niet horen!" Sis ik, zijn handen ruw wegslaand. "Je hebt gelogen! Jullie hebben gelogen!" Gil ik nog altijd. "Jullie hebben dit voor mij verzwegen! Jullie hadden het kunnen vertellen, ik had jullie geloofd!" Zeg ik, mijn stem breekt. Ze kijken me verdrietig en beschaamd aan. "Ik had jullie geheim bewaart." Fluister ik. Ik hervat mijn greep op mezelf en vervolg "Maar jullie besloten het, om welke zieke reden dan ook, om het voor mij de verzwijgen." Daniel wringt zich naar voren, "Het spijt me." Zegt hij. "Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien en het kon veranderen." Zegt Micheal, ook verontschuldigend. "Ik geloof jullie niet, hoe kan ik ook." Sis ik ze toe, en ze krimpen in een. "Ik ga." Ik doe een stap naar voren en wordt meteen vastgegrepen door Ian. "Nee!" Schreeuwt hij. "Ze kan niet weggaan! Ze kan nergens heen!" De jongens staan er en beetje ongemakkelijk bij maar dan stap Luke naar voren en helpt Ian om mij in bedwang te houden. De andere jongens doen snel de deur dicht. "Laat me los!" Gil ik hysterisch. "Laat me los!" En ik schop wild. "Waar wil je dan heen?!" Schreeuwt Ian, zich net hoorbaar makend. "De politie!" Gil ik, "Zij zullen mij helpen om mijn familie te zoeken!" Luke schud triest zijn hoofd en wil wat zeggen maar Ian is hem voor. "De familie die je niet eens zoekt?!" Schreeuwt hij, nu boos. De andere geven hem een waarschuwende blik en ik wou dat Luke het me had verteld. Niet alleen omdat met alles wat Ian zegt, de aandrang om hem te slaan groter wordt, maar ook omdat Luke het vast voorzichtiger zou hebben gebracht. "Het is toch waar!" Verdedigt hij zichzelf. "Anders hadden ze wel een opsporingsbericht uitgezonden! We hebben niets gehoord, niets gezien. We hebben het helemaal in de gaten gehouden!" Meteen verlies ik al mijn kracht. Hij heeft gelijk. Nee! nee! nee! Ik wil hier weg! Meteen probeer ik me los te rukken, "Ik verblijf wel bij Eric!" Hij had mij immers zijn nummer gegeven mocht ik hem nodig hebben. "Nee!" Schreeuwt Ian weer, "Je blijft hier!" Het maakt hem duidelijk niet uit wie Eric is. Ik begin weer te schoppen en te gillen als een kind van 3 die zijn zin niet krijgt. Jezus, waar is mijn waardigheid? Ian en Luke trekken me mee naar boven, mijn kamer. Ze halen de laptop en tv weg en nemen mijn mobiel mee. Met andere worden geen contact met de buitenwereld mogelijk. Ik val huilend op mijn bed en gil om de zoveel tijd "Let me go!" Als de kledingtablet oplicht ga ik kijken. Mijn kleding verschijnt langzaam in de kledingkast. Tranen stromen over mijn wangen. Ik plof op het bed en huil. Daniel komt mijn toiletspullen brengen en legt zijn hand troosten op mijn schouder. Meteen gil ik het uit alsof ik pijn heb. De hand verdwijnt zo snel als hij kwam. "Sorry." Fluisterd hij als hij de deur dicht doet en hem van buiten op slot doet. Ik blijf gillen en huilen. Ik ben gedwongen hier te blijven, gevangen. Alweer. Ik had geen keuze, ik mocht níéts erover zeggen. Ik had geen stem. Dan kon ik best helemaal geen stem meer hebben. Daar vond ik mijn plan in. Ik ga niet meer praten. Nooit.