Lost Luna

huis

Ik open langzaam mijn ogen. Vandaag mag ik dan eindelijk weg uit het ziekenhuis. Ik duw zachtjes in Ians zij en meteen schrikt hij wakker. "Wat zz r?" Ik grijns, "Ik word zo ontslagen, dat zz r." Aap ik zijn slaperige toontje na. Hij grijnst als een boer met kiespijn, "Probeer jij maar eens normaal te praten als je net bent wakker gemaakt." Ik grijns duivels, "Deal, dat lukt mij wel." Hij slaat de deken van ons af en stapt uit. Hij tilt me op en zet me in de stoel op het platform. "Wat wil je aan?" Vraagt Ian behulpzaam. Ik hoef denk niet lang na te denken, "Mijn joggingbroek en het bijpassende hemdje met vest en de warme sokken in mijn pantoffellaarsen." Ik kijk hem lachend aan,"Aangezien ik toch in een rolstoel of auto zit. Of in jou armen lig." Hij lacht ook terwijl hij de kleding aanklikt. Hij kijkt op, "Het liefst dat laatsten." En hij klikt op klaar. De blauwe gloed verblind me en dan zit ik daar. Mijn joggingbroek is grijs met aan de zijkant paarse strepen met daartussen wit. Het T-shirtje is zwart en het vestje is lila. Mijn warme sokken zijn wit en mijn pantoffellaarsjes zijn beige. Mijn haar zit nog in de klit. Ik zucht, "Wil jij weer bortseken ofzo?" Hij knikt met een grijns, en ik doe net alsof ik me er dood aan erger terwijl ik het een genot vind als hij mijn haren borsteld. Hij tilt me van de stoel om me in een andere te zetten, de rolstoel, en haalt de vorige van het platform. Hij zet de enige lege koffer, de rest had hij gister al ingepakt, op het platform en klikt alles aan en zet hem op inpakmodus. Terwijl de blauwe straal zijn gang gaat pakt hij de borstel uit mijn toilettas. Heel voorzichtig begint hij te borstelen. Dokter Harissin was heel blij dat ik wel gewoon water dronk, daardoor bleef mijn haar sterk, zelfs toen ik stopte met drinken. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn vingers over mijn huid, door mijn haren en van de borstel op mijn gevoelige hoofd. Alleen die klitten zijn wat minder. Als de echte prof die hij is, heeft hij al snel alle klitten uit mijn haar gekamt. En borsteld maar door mijn stijle haar, ik geniet nogsteeds. Opeens voel ik zijn lippen in nijn nek en hij knabbelt zachtjes op mijn oorlelletje. Ik zuig lucht naarbinnen, dit heeft hij nognooit gedaan. En het maakt me gek. "Ik weet dat je doet alsof je het kammen irritant vind, maar er stiekum van houd." Ik knik, waarom eigenlijk? "Ik ben alleen niet zo fan van die klitten." Hij lacht en knikt, "Ik ook niet, maar ja." Dan gaat hij voor me op zijn hurken, "Maar ik vind het wel fijn om je aan te raken." Hij streeld over mijn arm als hij dat zegt en ik ril. Meteen stopt hij ermee en kijkt me angstig aan, "Heb je het koud? Doet het pijn?" Hij staat op om een deken te pakken maar ik steek mijn hand uit om hem tegen te houden. Ik kom niet ver. Hij heeft het wel opgemerkt en komt weer voor me hurken. "Vervloekte zwakheid." Mompel ik, en ik pak zijn handen. "Het gaat prima Ian. Ik ril niet van de kou of van de honger, maar om jou aanraking." In de eerste instantsie wil hij meteen zijn handen wegtrekken maar dan dringt de betekenis van mijn woorden tot hem door en grijnst hij. Hij drukt een kus op mijn mond, staat op en belt de jongens. Niet veel later staan ze in mijn ziekenhuiskamer te mopperen over mijn koffers. "Wat ga je doen? Verhuizen?" Gromt Micheal en ik lach. Ian kijkt me stralend aan, "Ja, ze trekt bij ons in." Micheals ogen lichten ook op, "Zoals in, voor altijd?" En ik knik, "Ik ga niet bij mensen wonen die niet eens naar me zoeken." En de rest is het met me eens. Ian duwt me de gang op en ik hou de pandaknuffel die ik van hem had gekregen toen we weer samen kwamen, die dag opende ik tevens mijn ogen en kon ik weer praten, op mijn schoot. Ik heb haar Nayla gedoopt. Ze is zo schattig, net een echte babypanda. We gaan een lift in en ik ben blij dat al die blikken van mijn rug zijn verdwenen, voor nu. "Aan die blikken zal ik nog wel even moeten wennen." Zeg ik en de jongens barsten in lachen uit. We lopen richting de hoofduitgang en ik hoor de camera's al koortsachtig flitsen, net zoals ik de mensen luid hoor praten over Ian en mij. Even denk ik niet aan de drukte die ik zo over me heen krijg, maar aan waar ik nu naartoe ga. Ik ga naar mijn nieuwe echte leven. En ik ga ook naar de belangrijkste plek in dat leven. Naar huis.