Lost Luna

lessen

Ik schrik meteen van half slapend naar klaar wakker. "Wat! School?!" Dat weet ik nog wel, school is niet leuk. Ian grijnst en ik kijk hem beschuldigend aan. Hij heft zijn handen verdedigend op, "Het was niet mijn idee, the blanke is on Luke." Luke kijkt hem vernietigend aan. Ik had het kunnen weten, de wijze stille Luke. Ik zucht, "Nou, hoelaat ben ik uit meester Luke." Hij grijnst, "Als ik zeg dat je uit bent." Ik trek een sip gezicht maar ik kan er toch niets tegen in brengen. "Fine." Grom ik, "Begin dan maar als het perse móét." Micheal kan het duidelijk niet weerstaan om er nog wat van te zeggen, "Niet dat jij er wat tegen in kan brengen." Ik werp hem een dodelijke blik toe, maar helaas valt hij niet dood neer. Hij blijft daar maar staan grijnzen als de levenloze idioot die hij is. Luke neemt het woord en ik doe vreselijke moeite om hem bij te kunnen houden. Hij verteld over deze wereld. We zijn democratisch, het volk kiest. Er mogen geen clonen en robots worden gemaakt, vroeger waren mensen bang omdat de robots en clonen zich tegen ons zouden keren. Iedereen moet zijn werk gewoon zelf maken om gemakzucht te voorkomen. We voeren geen oorlog, zeer strenge regel. Eigenlijk is die regel niet nodig, iedereen op de wereld is gelukkig en blij, er is geen armoede of ongelijkheid meer. Hoe meer ik over onze wereld leer, hoe leuker hij klinkt. Zo gaat Luke maar door en ik vergeet de tijd. Als hij opeens opstaat en mijn schriftje onder mijn neus vandaan trekt slaak ik een onverwachts gilletjes. Ik kijk hem verschrikt aan, werp en blik op de klok en mijn mond valt open van verbazing en ongeloof. 3 uur is voorbij gevlogen en ik heb niets gemerkt. Ik kijk weer naar Luke en hij leest mijn verhaal, zijn verhaal, goedkeurend door. Af en toe knikt hij en werpt een bijna onzichtbare blik op mij. Als hij klaar is kijkt hij me net twinkelende ogen aan, "Jij bent echt onvoorstelbaar." Ik kijk hem geschrokken aan, "Heb ik wat fout gedaan." Ian komt naast me staan en legt zijn hand op mijn schouder. Luke schudt lachend zijn Hoofd, "Juist niet," zegt hij opgewekt, "Je hebt mijn verhaal overgenomen en hem zelfs uitgebreid en verbeterd zonder achter te lopen. Je hebt van mij verhaal de jouwe gemaakt!" Ik kijk hem onbegrijpen aan, draai me naar Ian die me met grote ogen aankijkt, naar de andere jongens die al even verbaast en bewonderend terugkijken. "Ik snap het niet, wat betekend dat?" "Dat je heel goed kan schrijven, zowel verhalen als muziek." Fluisterd Daniel zacht. "Dit verhaal ís al muziek luister eens." Voegt Luke eraan toe. Hij vertekd mijn verhaal in een zingend toontje en de ogen van de rest worden groot, ook de mijne. Dit klinkt betoverend, heb ik dat echt geschreven? Als Luke klaar is staren we nog steeds als randdebiele voor ons uit. Micheal is de eerste om wat te zeggen, "Dit blijft voor de rest van de dag in mijn hoofd zitten." Kreunt hij. "Voor de rest van je leven bedoel je zeker." Mopperd Daniel. Ian mengt zich ook in het gesprek en alleen Luke en ik houden ons afzijdig. Luke kijkt me de hele tijd onderzoekend aan waardoor ik me niet op mijn gemak voel. Ik kijk naar beneden en denk na over wat hij zei. Ik kan zowel verhalen als liedjes schrijven, daar kan ik wel wat mee.