Verborgen project [onc2021]

Hoofdstuk 4

Leander wacht rustig totdat ze haar kopje bijna half leeg heeft en gaat dan pas van start.
Hij zegt: "Het scheelt dat jij wakker bent, dan is het voor ons duidelijk met wie we beginnen."

Renée slikt snel de slok overheerlijke koffie door en zegt afwerend: "Met het sollicitatiegesprek, toch?"

De mondhoeken van Leander gaan minimaal omhoog en zijn ogen schitteren vrolijk. Hij knikt.
"Dat klopt. Ik zal je kort uitleggen wat we doen en waarom we op deze manier te werk gaan."

Hij draait zich half om en wijst naar de lange tafels met kantoor attributen. Daarna keert hij zich weer naar Renée die onrustig in haar stoel draait en kijkt haar ernstig aan.
"Zoals je misschien al door hebt, bevind je je in een bepaald hoofdkwartier. Dit hier betreft een geheime afdeling van de overheid. Wij zijn zo verborgen dat we aan niemand anders dan de koning zeggenschap hoeven af te leggen. Wij rapporteren alleen aan hem. Dat heeft veel voordelen zoals je misschien zult begrijpen, maar aanzien is er niet één van."

Renée weet niet goed hoe ze hierop moet reageren. Als ze ziet hoe gepassioneerd Leander aan het praten is, laat ze de woordenstroom over zich heen komen, trachtend alles te onthouden.

"Diverse medespelers die je waarschijnlijk tegen zult komen, kunnen zich erop beroemen dat ze Nederland hebben gered van de ondergang, maar zullen dat nooit doen. Behalve dat ze niet geloofd zullen worden, bestaat deze afdeling eigenlijk niet en lopen ze daardoor het gevaar om opgesloten te worden wegens gevaar voor het land. Of erger."
Leander zwijgt kort.
"De opdrachten komen daarom ook direct van onze koning, en kunnen uitlopen van een kort simpel klusje, tot jarenlang zwaar undercover-werk."

Dat is veel en heftige informatie in één keer. De dreiging die erin doorklinkt komt ook over. Renée voelt haar hartslag sneller gaan.
Ze kijkt met spijt naar haar lege kopje. Nog wat van dat troostrijke vocht zou erg welkom zijn.
Zonder nog wat te zeggen begrijpt Leander de boodschap en hij staat gelijk op om achter het wandje te verdwijnen voor meer.

Renée komt overeind zodra hij uit het zicht is en begeeft zich gejaagd naar de deur.
Dit is de eerste keer dat ze goed naar die kant van de lange ruimte kijkt en ze fronst haar wenkbrauwen als ze vrij abrupt alweer stopt. Ze ziet op gepaste afstand van elkaar twee deuren die duidelijk allebei dienst doen als voordeur. De bekende ramen ernaast zijn op verschillende manieren afgeplakt en afgedekt. Het aanwezige licht hier komt niet van buiten.
Tegen Leander, die haastig achter haar is opgedoken, zegt ze ogenschijnlijk afwezig: "Hebben jullie alle appartementen van de zesde verdieping doorgebroken en daar één grote operatieafdeling van gemaakt?"

Ze draait zich naar hem en ziet Leander ongemakkelijk lachen. Zijn gezicht ziet er ietwat schuldig uit als hij zegt: "Ja, dat klopt."

Interessant.

Nog steeds niet helemaal overtuigd van Leander zijn verhaal, slaat ze dit stukje informatie in haar brein op en gaat weer zitten.
Ze kijkt nogmaals om zich heen en dan schattend naar de vloer voor haar. Ze denkt bij zichzelf dat als ze een gat graaft, ze in haar eigen woonkamer terecht komt. Nooit heeft ze ook maar een vermoeden gehad van de klaarblijkelijke verbouwing en aanpassingen hier. Ze rimpelt haar voorhoofd om te bedenken wie nog meer bewoners van deze afdeling kunnen zijn, behalve de gebroeders Nowak.

Renée pakt het kopje verse koffie over van Leander en nodigt hem daarmee uit om verder te praten.
Hij zegt: "Nu over op het sollicitatiegesprek."
Hij maakt een beweging alsof hij met zijn vingers haakjes wil vormen bij het woord 'sollicitatiegesprek', maar houdt zich in. Renée fronst.

"Zoals net aangegeven zijn de klussen uiteenlopend. We hebben dan ook mensen met allerhande vaardigheden nodig. Daarom zijn we doorlopend op zoek naar geschikte arbeidskrachten.
We hebben jou hiervoor in het oog gehouden en gezien dat er meerdere punten zijn waar we wat aan hebben bij jou."

Leander telt af op zijn vingers: "Allereerst natuurlijk je adres.
Je bent de enige van de vijfde verdieping die we op dit moment jong en oplettend genoeg achten om op te merken dat hier wat gebeurt. Andere bewoners zijn oud, minder mobiel en/of dovig - en zoals je misschien al door had - zijn enkele appartementen opgekocht en niet opnieuw bewoond."

Renée knikt ernstig, en hoopt dat Leander niet doorheeft dat ze absoluut geen idee heeft gehad. Niet van de leegstaande woongelegenheden en niet van dit operatiecentrum hier. Ze dacht dat ze toch redelijk opmerkzaam was.

"Verder is jouw werkgever een opdracht van ons en jij hebt daardoor de gelegenheid om aan informatie te komen wat anders lastiger wordt."

Weer knikt Renée en wil wat zeggen, maar Leander kijkt haar met zijn typische lachje aan en geeft alleen door zijn blik te kennen dat zij zo meteen aan de beurt komt. Renée bindt in.

"We weten dat je alleenstaand bent en een eenling. Misschien punten waar jij persoonlijk niet blij van wordt, maar wij kunnen daar wat mee. Natuurlijk zijn dat geen afdoende redenen om jou op stel en sprong aan te nemen, maar toen gebeurde dat vandaag."

Dit keer zwijgt Leander als om haar reactie te peilen. Hij zit gemakkelijk voor haar op de luxe leren bank en drukt nu zijn vingertoppen tegen elkaar op zijn schoot.
Renée denkt aan de gebeurtenissen eerder vandaag en telt daar de informatie bij op die ze net heeft gekregen. Ze zegt kort: "De klimpartij?"

Leander bevestigt: "De klimpartij."
Hij gaat wat naar achteren zitten en Renée slaat haar been over de ander om ook meer naar achteren te leunen in haar stoel. Ze knikt hem toe en hij vervolgt: "Eerlijk gezegd wisten we niet dat je zo lenig bent en dat biedt allerlei perspectieven."

Er verschijnen lachrimpeltjes bij zijn ooghoeken, zijn ogen beginnen te twinkelen als hij terugdenkt aan dat moment: "We stonden allemaal als één man overeind en begonnen te juichen."
"Goede momenten," verzucht hij dan, zijn sprong in het verleden daarna van zich afschuddend.
"We hebben toen geregeld dat jij ook bij dit gesprek terecht zou komen, en dat is gelukt."

Renée zegt nadenkend: "Dus mijn galerij buurvrouw hoort bij jullie?"
Aangezien zíj ervoor gezorgd heeft dat ze toen met de lift ging.

Leander lacht haar enigszins vals toe en doet alsof hij haar vraag onnozel vindt: "Natuurlijk niet. Iets wat zo dicht bij 'huis' gebeurt, kunnen we prima aan."

Renée kijkt kwaad. Ze vindt het niet leuk om belachelijk gemaakt te worden.
Hij trekt zich er duidelijk niks van aan, maar gaat door met zijn verhaal: "Nu weet je waarom wij jou willen hebben. Dan wil ik nu kort uitleggen waarom ik hoop dat jij je bij ons wil voegen."