Verborgen project [onc2021]

Hoofdstuk 15

Hille kijkt naar Emine en is verrast dat de oudere vrouw met Turkse roots zo ontzettend lijkt op zijn eigen door en door hoogblonde Friese mem. Dat geeft natuurlijk niet. Sterker nog: het maakt het alleen maar makkelijker om de knop om te zetten en zich volledig te geven voor het toneelstukje.
De klik die hij met haar als persoon heeft, helpt gigantisch.

Toch enigszins zenuwachtig kijkt hij naar buiten als zij de auto slingerend bij het schijnbaar verlaten pand weet te parkeren. Krampachtig houdt hij zich vast aan het portier en probeert uit te stralen dat hij vrede heeft met haar rijstijl. Acteren is één ding, dit is overdreven.
Maar het houdt zijn gedachten van de maalstroom aan mogelijke uitkomsten die gek genoeg allemaal verkeerd aflopen, en daar is hij haar dankbaar voor.
Als ze dit ritje overleven uiteraard.

Met knarsende remmen weet ze uiteindelijk slordig in een parkeervak voor bezoekers te stoppen en ze haalt met geweld de handrem aan als ze de sleutel heeft omgedraaid.
Hille ziet haar slikken als ze haar vingers even in elkaar klemt, als om het trillen te stoppen.
Geruststellend legt hij zijn grote knuist op haar ineengestrengelde handen en zegt bemoedigend - niet in de laatste plaats om zichzelf een hart onder de riem te steken -: "Rustig Emine, -eh, mam. Wij hoeven alleen maar de portier bezig zien te houden, Renée doet het zware werk."

Hij beseft net iets te laat dat dat misschien niet de meest wijze opmerking was die hij kon maken als hij haar ziet verstijven en ze hem vervolgens met paniekerige ogen aankijkt. Vlot praat hij door: "Renée kan dit prima aan. Dat weet je toch zelf ook wel? Weet je nog hoe flitsend ze door het gymlokaal heen vloog?"

Als hij haar schouders iets omlaag ziet zakken, weet hij dat hij de juiste snaar heeft geraakt. Maar ze hebben geen tijd voor al te veel geklets, anders wordt de nachtwaker misschien wel achterdochtig. Het moment voor actie is gekomen.

Emine beseft dit ook en kijkt hem aan, dit keer met vertrouwen in haar door lenzen blauw gekleurde ogen. Ze zegt: "We kunnen dit. Ik heb vertrouwen in je."

Nu is het de beurt aan Hille om ietwat zenuwachtig terug te knikken. Ja, nu komt het op hem aan. Hij moet de portier afleiden. Ervoor zorgen dat die niet op zijn schermpjes kijkt, waardoor ze Renée alle gelegenheid geven om rustig haar deel van de taak te doen. Hij voelt de spanning zich roeren in zijn maagstreek en zegt: "Ja, dit kunnen we. We moeten wel nu gaan, anders krabbel ik terug."

Emine verspeelt daarop geen moment meer en tegelijk openen ze hun deuren. Ze kijken elkaar voor een kort moment over de auto aan en dan gaan ze van start.
Hille ziet dat Emine diep inademt en als zij hem daarna aankijkt is ze een ander persoon geworden. Nu is ze niet alleen in uiterlijk zijn moeder, ook in haar gedrag voltrekt zich een dusdanige verandering. Hij weet daar net niet de vinger op te leggen, maar overtuigend is het wel.

Waar Renée een oortje en speciale kleding heeft gekregen, zijn zij op zichzelf aangewezen. Een onregelmatigheid op dat gebied zou juist ontzettend opvallen. Aangezien ze hun deel uitentreuren hebben geoefend, samen met het feit dat ze gewoon wat geluk moeten hebben, is het niet anders.

Ze kijken elkaar voor een laatste keer woordeloos aan als Hille de deur opentrekt en zijn moeder met een beleefd gebaar voor laat.
Ze komen in een grote hal terecht, met links en rechts diverse gesloten ruimtes en recht voor zich uit op een eilandje middenin de ruimte de portier en zijn camerabeelden. Achter hem bevindt zich het trappenhuis en de lift. Iets waar ze geen gebruik van hoeven te maken, in tegenstelling tot de toiletten daarnaast.

De bewaker is een oplettende man en hij heeft zijn over elkaar gevouwen benen van de balie voor zich afgehaald. Hij staat net op als Emine en Hille dicht genoeg genaderd zijn om elkaar goed in de ogen te kunnen kijken. De man is al wat ouder, zijn spaarzame haar is grijs, al glanzen zijn ogen fel en blauw in de gelijk gekleurde exemplaren van de andere twee.
Hij schijnt zich niet veel zorgen te maken en zegt opgewekt: "Dag mevrouw en meneer, waarmee kan ik jullie van dienst zijn?"

Daarbij geeft hij Hille een halve knipoog die dat met een kleine opgelaten glimlach beantwoordt. De man heeft hun gestuntel buiten gezien, en probeert een band te kweken met hem als zoon door dit kameraadschappelijke teken. Hoewel dat natuurlijk precies is wat ze willen, voelt hij zich daar toch niet helemaal lekker bij. Hij ervaart het een beetje als het verraden van Emine en haar vaardigheden.

Emine geeft al antwoord en met enige verbazing hoort hij een knauwend accent in haar woorden, die hij nog nooit eerder gehoord heeft. Hij moet zichzelf eraan herinneren om niet snel even Fries met haar te gaan praten, al is de verleiding nu wel erg groot. Zijn respect voor haar kunnen groeit.
"Goedenavond meneer," zegt ze, terwijl ze op briljante wijze doet alsof ze op adem moet komen. Er klinkt nog steeds iets na van gehijg in haar stem als ze verdergaat. "Ik ben zo blij dat we dit gebouw nog net konden bereiken, ik vrees dat onze auto aan gort is en eerlijk gezegd hoop ik dat u hiermee kunt helpen?"

Hille kijkt stiekem over de balie en ziet tevreden diverse puzzelboekjes liggen. Zijn zelfvertrouwen groeit.

Dit is deel één van hun plan.

*

Ondertussen heeft Menno contact opgenomen met Renée en gezegd dat ze van start kan gaan. Zij heeft tijdens het wachten onderzoek gedaan naar de muur voor zich met zijn uitsparingen en hulpstukken. Ingebouwde lampen die op regelmatige punten oplichten zorgen voor een egaal overzicht waardoor haar omgeving lang niet zo donker en geheimzinnig is als ze had gevreesd.

Renée is nu zeker van een succesvolle klim. Ze haalt voor een laatste keer diep adem en voelt dan in één keer alle spanning van zich wegvallen. Een diepe kalmte daalt op haar neer en zelfs het geluid van Menno die tegen haar praat lijkt een ver achtergrondgeluid te zijn.

Zacht onderbreekt ze hem: "Sorry Menno, je moet nu niet meer tegen me praten, tenzij er iets belangrijks gebeurt dat ik echt moet weten. Als ik boven ben, mag je weer van je laten horen."

Menno is het met haar eens en wenst haar nog slechts succes toe. Renée blaast in haar handen, wrijft ze op elkaar, en start de klim.