Verborgen project [onc2021]

Hoofdstuk 16

Een gebouw van vijfendertig meter beklimmen is in ieder geval minder onmogelijk dan de honderden meters die andere klimmers weten te bereiken. De filmpjes die Renée heeft gezien gingen over freerunners die achtbanen versloegen, oude gebouwen - die op het punt van instorten stonden - bestegen, en immens hoge torens zonder duidelijk grip beklommen.

Ze beseft dat ze het in principe maar makkelijk heeft met haar huidige opdracht. Het kantoorgebouw is natuurlijk loodrecht, maar buiten dat zijn er per verdieping diverse standaard uitsteeksels ingemetseld. Naast dat het zorgt voor een ietwat ouderwets aandoende structuur, maakt Renée er dankbaar gebruik van. Tot haar grote opluchting heeft ze de eerste verdieping al vlot overbrugt - mede dankzij haar zeer geschikte schoenen en kleding - en daarna gaat het van een leien dakje.

Ze weet natuurlijk dat geen enkel gebouw zo glad en gelijk is als men op het eerste gezicht denkt te zien. Zelfs een modern, strak bouwwerk beschikt over de nodige uitstulpingen. En gezien dit donkere kantoor al enkele jaren oud is, is ze eerder bang voor loskomende stenen, dan voor een gebrek aan houvast.

Toch tot voorzichtigheid gemaand door dit inzicht, komt Renée bij elke etage langs grote ramen, die ze weloverwogen omzeilt. De korte blikken die ze erdoor naar binnen weet te werpen, laten haar grote kantoortuinen zien, afgewisseld door een kantine die de gehele derde laag beslaat. Naarmate ze meer verdiepingen beklimt, ziet ze nu ook kantoren op zichzelf en uiteindelijk, op de tiende en laatste etage, bevindt zich het penthouse.
Haar bestemming.

Hoewel ze weet dat anderen al diep onder de indruk zullen zijn van haar prestatie tot nu toe, vindt ze zelf dat het lastigste nu komt. Het dusdanig openen van een raam zonder inbraaksporen achter te laten, lijkt haar een onmogelijke opdracht.
Daarom heeft Leander de juiste gelegenheid afgewacht en vanavond is het moment van de waarheid.
De juiste bewaker zit beneden en de CEO heeft het raam open laten staan.

Haar slanke arm krijgt ze net door het kiertje en gezien het een vrij standaard kiep kantelraam betreft, weet ze goed grip te krijgen op de hendel. Met een halve draai weet ze hem op die manier van zijn slot te krijgen en het raam zwaait verder open.
Renée komt geruisloos op de vloerbedekking terecht. Menno begint in haar oor te tetteren.

*

Hille doet alle mogelijke moeite om niet op zijn nagels te gaan bijten van de spanning. Hij weet heel goed dat die sfeer niet over moet slaan op de bewaker, want dan is hun kans verkeken. Hij moet Renée alle kans geven om háár ding te doen door zíjn ding goed te doen.

Terwijl de toezichthouder hulpdiensten heeft gebeld, wat zoals afgesproken handig door Menno is onderschept en afgehandeld, is Emine ondertussen naar de toiletten vertrokken om daar de eerstkomende tijd te vertoeven.

Hille begint tijdens het wachten wat op de balie te hangen en doet nu voor het eerst alsof hij de puzzelboekjes ziet liggen. Quasi-verrast zegt hij huichelachtig - hopende dat zijn toneelspel niet zo slecht is als hij denkt -: "Je houdt van puzzels zo te zien. Misschien ook van raadsels?"

De glimmende ogen van de ander spreken voor zich en hij zegt geestdriftig: "Jazeker, jij bent ook een fan?"

Gewaagd reageert Hille: "Bij jou moet ik denken aan het raadsel van de hardvochtige chef."
Aarzelend wacht hij af hoe de nachtreceptionist reageert, en ziet dat die al weet wat er aan zit te komen. Zijn gezicht betrekt een beetje, maar Hille heeft 'a' gezegd. Hij moet nu ook 'b' zeggen.
Dapper ploegt hij door: "Omdat een man 's ochtends zijn chef belde om hem iets mee te delen, werd hij ontslagen."

Er klinkt geen vraag in dit raadsel door, maar beiden weten om welke grap dit gaat en de man tegenover Hille trekt een langer gezicht.
Nors zegt die: "De betreffende man was zeker een nachtwaker - net als ik -, die lag te dromen over een ongeluk die zijn chef zou overkomen. Door dat door te geven, redde hij het leven van zijn werkgever, maar een nachtwaker mag natuurlijk niet slapen onder werktijd. Vandaar het ontslag."

Hille zegt opgewekt, om te redden wat er te redden valt: "Dat gaat natuurlijk over iemand anders, ik ben dankbaar dat jij zo klaarwakker bent, dat je ons te hulp kon schieten."
De man kijkt alweer wat minder stug en knikt met een klein lachje om zijn mond. Er is te zien dat de drang om een mede-puzzelaar te vinden op dit onwaarschijnlijke tijdstip voorrang krijgt op het feit dat diegene hem misschien beledigd heeft.
Hille zegt: "Hallo, ik ben Hille. Nu we toch even moeten wachten, kunnen we net zo goed de tijd doden met elkaar raadsels vertellen. Heb jij misschien een goede?"

De bewaker zegt, zijn glimlach is nu helemaal doorgebroken op zijn gezicht: "Hille, een Friese naam? Ik ben Janus. En ja, ik heb heel veel raadsels."
Hij wrijft in zijn handen, en is zijn hele omgeving vergeten. Hille zorgt ervoor dat Janus zijn triomfantelijke lachje niet ziet.

De oudere en jongere man schudden elkaar de hand over de balie heen, en Hille gaat daarop wat makkelijker tegen het bouwsel aanhangen. Janus gaat weer zitten en legt zijn benen over elkaar op de tafel. Op die manier kan hij de camerabeelden, die zich nu aan zijn rechterkant bevinden, niet zien.
Hille wel en hij bemerkt wat beweging op bij het beeld waar zich het penthouse bevindt.

De aandacht van Janus is compleet op Hille gericht als hij van start gaat. Summier zegt hij: "Een man stierf, omdat hij cola wilde drinken."

Even raakt Hille in paniek: dit raadsel kent hij nog niet. Maar dan bedenkt hij dat dat natuurlijk geen probleem is. Juist daardoor zullen zijn vragen natuurlijker overkomen.
Terwijl hij vanuit zijn ooghoeken af en toe de verrichtingen van Renée in de gaten houdt - ook al probeert hij dat niet, want misschien valt dat op, maar hij kan zichzelf daar niet van weerhouden - zegt hij vragend: "Maakt het type drinken uit?"

Janus gaat nog iets makkelijker zitten. Hij vouwt zijn handen achter zijn hoofd en zakt nog verder onderuit. De hoek om de beelden te kunnen zien zijn nu helemaal onmogelijk geworden.
De bewaker zegt genietend: "Nee, dat maakt niet uit. Ander drinken was net zo dodelijk geweest."

Hij knikt naar Hille, als om aan te geven dat die nog een vraag moet stellen. Hille verdiept zich in het raadsel en verlegt zijn focus op Janus.