Verborgen project [onc2021]

Hoofdstuk 11

Emine heeft zich zonder meer overtroffen. Waar ze Renée verteld heeft dat het makkelijker is om jezelf als ouder persoon te vermommen, is ze nu voor jonger gegaan. Jong, blond en met blauwe ogen. Het monteurspakje staat haar schattig.
Het feit dat ze onder de make-up zit is niet zo erg, aangezien ze een vrouw blijft. Als ze zichzelf in een man omtovert, is zoiets een stuk lastiger. Met vermommen is de stelregel: blijf zo onopvallend en gangbaar als mogelijk.

En nu is ze een jong giechelend wicht. Een personage wat ze blijkbaar tot in de puntjes beheerst en precies het type is waar Frits voor valt, zo heeft Renée aangegeven. Het werkt precies zo uit als hoe ze het bedacht heeft.

Renée bekijkt het tafereeltje met enig afgrijzen. Frits doet zijn best om er zo groot en breed mogelijk uit te zien, en blijkbaar denkt hij dat met een elleboog tegen de muur leunen en je oor in de palm van je hand steunen, het toppunt van stoer zijn is.
Hij speelt de groep precies in de kaart als hij Menno en Renée door wuift naar zijn vaders kantoor en zelf als een razende begint te flirten met Emine.

Die weet wat er van haar verwacht wordt en doet lustig mee. Ze legt haar hand op zijn spierballen en knippert geanimeerd met haar ogen, onderwijl een - zeer nep - kreetje van bewondering slakend.

Renée schudt haar hoofd als om dit beeld uit haar geheugen te wissen en laat Emine haar wonder met Frits verrichten, terwijl zij Menno gaat helpen zodat die zíjn magie kan uitoefenen.
Ze wijst Menno de weg en vraagt ondertussen zacht: "Ging het allemaal goed verder?"

Menno knikt gespannen. Hij is duidelijk nerveus gezien zijn glimmende voorhoofd dat nodig drooggedept moet worden en zijn handen die koortsachtig in het handvat van het koffertje knijpen die hij enigszins schutterig voor zich draagt.

Renée merkt dat op en legt een hand op zijn arm. Terwijl zij eerst zelf ook gespannen was, merkt ze dat ze kalmer wordt als ze iets te doen heeft zoals een ander tot rust manen.
Geruststellend zegt ze gedempt: "Geen zorgen, dit zal geen probleem zijn. Er hangen hier geen camera's, er wordt niks opgenomen. Emine houdt Frits bezig en als het aan hem ligt zal die arme vrouw het daglicht nooit meer te zien krijgen, dus dat zit echt wel goed."

Menno knikt onrustig, en wipt op zijn voeten heen en weer als Renée de deur van Peters werkkamer van het slot haalt.
Hij holt praktisch naar binnen en haalt pas weer rustiger adem als Renée de deur achter zich op slot doet uit voorzorg.

Zonder nog een moment te aarzelen, wijst ze hem de computer en Menno neemt plaats in de reusachtige leren bureaustoel.
Nu is hij in zijn element, en de zenuwen verdwijnen in het niets.

Hij vouwt zijn vingers in elkaar en keert de palmen naar het scherm toe. De bevredigende knakgeluiden geven het sein om van start te gaan.
Renée is al snel het spoor bijster als ze ziet hoe hij een apparaatje aan de computer koppelt en op die manier toegang weet te krijgen tot het bureaublad en uiteindelijk de complete harde schijf van haar werkgever.

Met razendsnelle klikken van de muis en flink wat getyp, is hij al vlot bij de kern aanbeland. Renée ziet een bestand met een onmogelijke naam in een mapje met een andere ondoenlijke titel staan.
Ze merkt hoe de handen van Menno trillen en hoe zijn ogen een koortsachtige uitstraling krijgen. Niet uit angst, maar uit opwinding.
Menno heeft wat hij zoekt.

Hij kopieert het bestand zorgvuldig en zorgt er door een usb-stick voor dat het naar zijn eigen opslag wordt geüpload.
Het balkje onderin het scherm geeft aan hoe lang ze moeten wachten en fronsend kijken beide volwassenen naar dat beeld. Het moet een gigantisch bestand zijn.

Renée zegt aarzelend, over zijn schouder meekijkend: "Wat voor informatie sluis je nu eigenlijk door?"

Menno antwoordt gewichtig: "Dat is geheim, alleen de koning weet hiervan."

Nuchter reageert Renée: "En jij ook, en Leander. Ik steek mijn nek hiervoor uit. Zeg het nou maar gewoon."

Hij kijkt haar aan en er sluipt een stiekeme blik in zijn ogen die Renée niet helemaal kan plaatsen. Hij zegt - geïrriteerd nu -: "Je begrijpt dat als deze informatie in de handen van de verkeerde personen komt, het hele land hieronder lijdt? Het is de bedoeling dat zo min mogelijk mensen hier vanaf weten."

Menno lijkt klaar met het onderwerp en hij keert zich weer naar het balkje, die tergend traag steeds verder richting de honderd procent loopt.
Renée is even verbijsterd door zijn reactie. Prima als het zo topgeheim is. Dat is in principe ook de reden waarom ze hieraan meedoet, de spanning bevalt haar eerlijk gezegd wel, al vindt ze inbreken op haar eigen werk eigenlijk iets teveel van het goede.
Maar om dan zo bars jegens haar te reageren? Zonder haar was dit niet eens mogelijk geweest.

Ze zegt bijtend: "En Peter had dit topgeheim simpel op zijn computer staan?"

Nu kijkt Menno arrogant. Met een daarbij passende grijns zegt hij hooghartig: "Wie zegt dat dit simpel was? Ik ben gewoon ontzettend goed in wat ik doe."

Renée zwijgt mokkend. Na wat een eeuwigheid lijkt, bereikt de balk zijn zenuwslopende einde, en Menno haalt het stickje uit de computer. Hij zorgt er met enkele tikken op het toetsenbord voor dat alles weer zo wordt achtergelaten als dat ze het hebben aangetroffen en hij staat met een laatste nauwgezette blik over het interieur op uit de stoel. Zorgvuldig rolt hij de stoel op precies dezelfde plek terug, al weet Renée dat dat niet zo nauw genomen hoeft te worden. Maar het is beter te voorkomen dan te genezen en ze kijkt hem uiteindelijk vragend aan.
Menno zegt met een diepe zucht nu de klus is geklaard: "Let's go."

Plotseling wordt er aan de deurklink gemorreld.