Verborgen project [onc2021]

Hoofdstuk 12

Gedempt klinkt de stem van Emine aan de andere kant van de deur: "Menno, Renée, hoe gaat het daar?"

Menno en Renée kijken elkaar opgelucht aan en Renée voelt langzaam haar hart weer op de juiste plek belanden. Ze checkt dat voor de zekerheid even en zucht diep.
Dan haalt ze de deur van het slot en opent hem snel. Ze sist boos: "Behalve het punt dat ik net een hartverzakking heb gekregen door jouw actie, is het helemaal gelukt. We zijn klaar."

Haar geschoktheid is wat gezakt en ze kijkt nu bedenkelijk, zoekend rondom Emine: "Waar is Frits?"

Emine kijkt eerst geschrokken doordat ze Renée nog nooit dermate woedend heeft meegemaakt. Ze doet een stapje achteruit en heft haar handen half omhoog. Haar make-up en uitdrukking zorgen ervoor dat haar ogen onnoemelijk groot lijken en Menno heeft een bepaalde verstarde blik in zijn ogen als hij naar haar kijkt.
Renée verzacht door de aanblik van deze jonge vrouw die duidelijk overstuur is, totdat ze zichzelf mentaal door elkaar schudt. Deze 'jonge' vrouw is meer dan tien jaar ouder dan zijzelf en prima in staat om voor zichzelf te zorgen. Wat een vermomming al niet vermag.

Ze trekt een wenkbrauw op en kijkt Emine vragend aan. Diens uitdrukking verandert op slag van ontzet naar een stout schoolmeisje en met een ondeugende blik kijkt ze de andere twee aan. Ze zegt: "Die is even eh... voorraad... aan het halen."

Renée kijkt niet begrijpend, totdat ze ineens snapt waar haar teamgenoot het over heeft. Ze kijkt nu met ontzag, doorspekt met afschuw naar Emine en zegt -onder de indruk-: "Tjonge, Emine... Die vermomming werkt uitstekend."

"Ja he," zegt Emine tevreden.

Maar dan beseffen ze tegelijk waar dit toe kan leiden en Renée sist: "Oké, dan heeft hij pech. Emine, Menno, jullie moeten gaan. Ik zie jullie einde van de middag bij VP."

Het blijft gek voelen om het hoofdkwartier zo te noemen, maar ze beseft dat het wel steeds makkelijker over haar lippen komt. Verborgen Project, hmm. Misschien is het toch niet zo'n belachelijke naam. Het dekt overduidelijk de lading.

Ze weet haar partners zonder problemen buiten te krijgen, en gaat vergenoegd naar haar werkplek. Ze kan niet wachten totdat Frits beseft van welke koude kermis hij thuis gaat komen en ze heeft in geen tijden zoveel lol gehad op haar werk.
Als het ten koste is van de man die ze zo veracht, kan een pesterijtje geen kwaad, bedenkt ze opgewekt. Daar wordt hij alleen maar menselijker van en dat is bij hem geen slechte zaak.
Haar collega's voelen haar frivole stemming aan en beginnen te juichen als Renée aankondigt dat ze vandaag eerder stoppen, maar wel met doorbetaling van loon, mits de targets worden gehaald.

Gewoonlijk veroorzaakt die laatste opmerking paniek en gemopper, maar is nu door de algehele sfeer de normaalste zaak van de wereld. Alles zit mee en slechts een uurtje later sluit ze monter het pand achter de laatste werknemer.
Van zowel Frits als zijn auto is geen teken van leven te bekennen, en het feit dat hij - terwijl zij daarvan af weet - met de staart tussen de benen gevlucht is na het blauwtje dat hij opgelopen heeft, zorgt voor zo'n uitbundige stemming bij haar, dat ze nog net merkt hoe Petra haar onderzoekend nakijkt als ze met een glimlach van oor tot oor wegscheurt op haar fiets.

Renée ziet het industrieterrein langs flitsen totdat ze uiteindelijk in de bebouwde kom uitkomt. Na een kwartiertje lustig doortrappen arriveert ze bij het flatgebouw waar zich zowel haar appartement als haar alternatieve werk bevinden.
Ze aarzelt even of ze eerst een stop zal maken bij haar daadwerkelijke thuis, maar besluit dan toch door te gaan naar de verdieping daarboven.

Sinds ze haar vertrouwen heeft gegeven aan Leander en de zijnen, heeft ze alle vrijheid gekregen om zich te verplaatsen en - niet onbelangrijk - ze heeft haar geheugen mogen behouden. Toch niet geheel overtuigd door de goedgekozen woorden van Leander, heeft ze thuis het kwijtraken van haar mobiel in scène gezet, en was daardoor - hoopt ze - onopvallend in de gelegenheid om te kunnen zoeken naar camera's en/of afluisterapparatuur.
Op haar werk heeft ze via het account van een collega gegoogeld op het opsporen van dergelijke attributen. Aangezien het haar niet wijs leek om dit met daarvoor geschikte detectieapparatuur te doen (zo zou immers gelijk duidelijk zijn dat er nog geen compleet vertrouwen was van haar kant), heeft ze alleen gebruik gemaakt van de tips en trucs die gedeeld werden.

Ze heeft uiteindelijk niks gevonden, maar ze voelt zich toch niet meer helemaal op haar gemak in haar eigen huis.

Gelukkig is ze altijd welkom in het hoofdkwartier en aangezien daar steevast lekker eten is, is dat nog niet zo verkeerd. Een vrouw moet haar prioriteiten goed op orde hebben, immers.

Nog steeds tevreden met zichzelf, opent ze met een grote glimlach de deur op de zesde verdieping en ziet daar haar teamgenoten dicht opeen achter een computer staan. Menno is de uitzondering en zit als enige. De oudere man houdt de muis met een bezitterig gebaar vast, een vergenoegde grijns op zijn gezicht.

Haar andere twee partners hebben een opgewonden uitdrukking op hun gezicht, terwijl Leander van een afstandje toekijkt met zijn mond in een alwetende glimlach gevormd.
Ze kijken allemaal met een ruk op als ze de geluiden bij de deur horen, Emine en Hille met een glazige blik vol vervoering in hun ogen terwijl Menno vooral triomfantelijk kijkt.

Emine zegt, scherp fluisterend: "Renée, kom! Het is de koning!"

Dat laat Renée zich natuurlijk geen twee keer zeggen en haar tas beland met een doffe plof op de vloeistofdichte speciale laboratoriumvloer. Haar sleutels propt ze in haar broekzak, en dan gaat ze gehaast naast Hille staan.

Hille zegt zacht: "Het is opgenomen, rustig maar."

Renée staakt het gladstrijken van haar haren, en maakt zich geen zorgen meer om haar make-uploze toestand.

Leander zegt: "Hoi Renée, we wisten niet dat je nu al klaar zou zijn met werken, anders hadden we natuurlijk even gewacht. Menno, wil je opnieuw beginnen?"

Menno kijkt Renée aan met een onpeilbare blik, en zij haalt even arrogant een wenkbrauw op. Ze heeft het gevoel dat hij haar net zomin mag, als zij hem.