Umut Kaya//Mor yazma 'Kaldım şehirlerde sen bana kızma, hep haber edemezsem moralini bozma'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senden nefret ediyorum!"
Feza büyük bir merakla açtığı telefonun karşısından gelen ince sesli bir kız sesiyle gülüşünü bastırmaya çalışarak karşı tarafı dinlemeye devam etti.
Bu delilikti, bir insanın başına böyle bir şey binde bir gelirdi. Böyle bir şey dediği şeyse, sırf fazladan para vermek istemediği için ikinci el aldığı hat yüzündendi. Sevgilisinin onu aldatılması üzerine ayrılan, küplere binmiş bir kız -ki o farkında olmasa da son konuşmasında adını öğrenmişti- aylardır ona tabiri yerindeyse musallat olmuştu. Asla Yaman olmadığına inandıramadığı kız ise şimdi tüm nefretini yine yanlış yere kusuyordu.
Feza, Evin'i engelleyebilirdi. Hatta fotoğrafını atıp 'Bak bakayım ben Yaman mıyım?' diyebilirdi, daha önce arayıp sesini dinletebilirdi ama hiçbirini yapmamıştı. Yapmak istememişti.
Evin'e uğraşmamak için olduğunu söylese de bu yalandı. Bal gibi de merak ediyordu. Her seferinde 'Bu birinin başına binde bir gelir anasını satayım!' diye düşünüyor karşı tarafa fark ettirmese de olduğu durumdan gayet keyif alıyordu.
Yapacak başka işi de yoktu, gününün bir kısmını dershanede geçirdikten sonra akşama kadar yatıyordu.
"Aptal herifin tekisin!"
"Kesinlikle öyleyim."
Feza daha fazla dayanamadan araya girdiğinde karşı taraftan nefes sesi kesildi. İşte o an daha fazla dayanamamıştı Feza. Uzun zamandır içinde tuttuğu o koca kahkahayı bıraktı.
"Sen?"
Bu kadar net değildi soru, Evin basbaya kekelemişti. Feza keyifle onu taklit etti.
"Ben?"
"Kimsin sen, Yaman nerede?"
"İnanılmaz birisin."
Derin bir nefes sesi duyuldu karşıdan. Feza keyifle bacaklarını karşı koltuğa uzattı. Ses tonu hayal ettiğinden daha inceydi. Bir şeyleri hayal etmenin farkındalığıyla derin bir nefes aldı. İnsan merak ediyordu böyle bir deliyi sonuçta. Kafasındaki Evin kesinlikle ufacık bir kız çocuğuydu.
"Yaman nerede, yemezler. Ona ver telefonu!"
"Feza var, uyarsa."
"Yaman'ın Feza diye bir arkadaşı yok ki! İsim mi uyduruyorsunuz ayrıca Feza ne, başka bir şey bulamadınız mı?"
Homurdanarak takılması Feza'ya tekrardan komik gelmişti. Dolaylı yoldan da olsa adına yapılmış bu minik itiraf ile keyiflendi. Hiç tanımadığı -kısmen- bir kız farkında olmadan onu çok eğlendiriyordu. Evin komik biriydi. Bazen onu günlük olarak kullandığı günler de oluyordu, ödevlerini yazdığı bir not defteri de ama çoğu zaman alışveriş listesi.
Belki de bu yüzden Feza'nın ilgisini çekiyordu. Bir günü bile boş geçmiyordu Evin'in. Günlük olarak kullandığı günlerdeki mesajları hatırlıyordu mesela. Hep bir şeyler peşindeydi, hep bir amacı vardı. Neşeliydi, belli ki yolunda ve mutlu bir hayatı vardı.
Feza öyle değildi. Geçen yıl üniversite sınavından hemen önce babasını kaybetmiş. Ondan sonra her şeyi çuvallamış ve içine kapanmıştı. Etrafındaki bir avuç dolusu insan zaten bir yerleri tutturup ondan ayrılmıştı. Görüştüğü iki üç arkadaşı, evi geçindirme derdinde olan annesi dışında etrafında kimsesi yoktu. Son birkaç ayda ise nerede oturduğunu dahi bilmediği deli bir kız girmişti hayatına. Kısacası Evin'in aylardır Yaman denilen çocuğa olan 'Beni yalnız bıraktın!' isyanı onun için yeni değildi.
"İsmim."
Ciddiyetle cevap verdi.
"İnanmak istemiyorum."
"O niye?"
"Bu gerçekten doğruysa çok utanacağım çünkü."
Feza kıkırdayarak telefonu diğer kulağına aldı ve gelecek tepkiyi sabırla bekledi.
"Yaman'ın Feza diye bir arkadaşı yok ki!"
Evin cümlesini hayretle tekrarladı. Heyecanı Feza'yı keyiflendiriyordu. Aylardır hep onun aradığı kişi olmadığını fark edinceki tepkisini merak etmişti.
"Ne büyük şans, benim de Yaman diye bir arkadaşım yok. Belki de daha tanışmamışızdır?"
'Sikeyim.' diye bir küfür duydu ya da duymadı. Emin olamasa da kendi kendine mırıldandığı duyabiliyordu.
Feza 'Keşke söylemeseydim, dinler dinler kapatırdım.' diye düşünmesine engel olamadı. Anlık bir pişmanlık geçti. Belki Evin bir daha ona yazmaz hatta engellerdi.
Biliyordu, aşırı saçma bir olayın içine sürüklenmişti ama işi gücü olmayan herifin tekiydi işte. İki üç eğlencesinden biri de bu saçma kızdı.
Ses aniden kesildi. Telefonu eline alıp ekrana baktığında aramanın kapanmış olduğunu gördü. Telefonu çenesine yasladı ve derin bir nefes aldı.
'Elbet bir gün anlayacaktı, bir beladan daha kurtuldun Feza.' dedi içinden. Dedi demesine ama o da çok iyi biliyordu ki adını bile az önce kaza ara öğrendiği kız, o bunu bilmesede zor zamanlar geçiren çocuğa iyi gelmişti.
Evet, hiç tanımadığı o kız.
Evin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Parodi hesaplar Evin ↪︎ _ evinberkan Feza ↪︎ _fezadilekci
