ព្រឹកស្អែកបន្ទាប់...
ប្រុសវ័យខ្ទង់បួនលេខស្តេីងដែលមានតំណែងជានាយកថ្មី ដេីរចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយដែលដាក់ស្លាកសញ្ញាថា «The Students Council» (ក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត)។
គាត់បេីកទ្វារចូលទៅក្នុងបន្ទប់នោះ ដោយសមាជិកនៅក្នុងក្រុមក្នុងបន្ទប់រួចដូចជា ម៉ូណូសា តាស៊ូគី និងជូលី ងាកមុខសម្លឹងទៅកាន់ទ្វារហេីយ ប្រសព្វភ្នែកគ្នាជាមួយនឹងវត្តមានអ្នកដែលទេីបនឹងដេីរចូលមក ដោយការស្ងៀមស្ងាត់ គ្មាននរណាមាត់ករឡេីយ។
«...» លោកនាយកនោះក៏និយាយឡេីងដោយប្រកាសម៉ាត់ៗ អំពីរឿងមួយដែលទាក់ទងនឹងក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត ដែលធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាស្រកាំងនិងតវ៉ារកហេតុផល ប៉ុន្តែនៅពេលចុងក្រោយ ពួកគេក៏លេីកទង់សជាការចុះចាញ់នឹងលោកនាយកនោះជាផ្លូវការ។
ក្រិត!
ទ្វារក៏បានបិទ ដោយការចាកចេញដំណេីររបស់លោកនាយក ម្នាក់ៗនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វេីមុខមិនត្រូវ ដោយម្នាក់ៗមានភាពច្របូកច្របល់នៅក្នុងចិត្ត។ ម៉ូណូសាញញឹមយ៉ាងក្រៀមក្រំ រួចក៏ដោះផ្លាកពណ៌មាសដែលជាសញ្ញាសម្គាល់បញ្ជាក់ថា នាងគឺជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតចេញហេីយទុកនៅតុ។ ម៉ូណូសាព្យាយាមញញឹមដោយមានទឹកភ្នែកនៅចុងកន្ទុយភ្នែករបស់នាង រួចក៏និយាយ។
«លាហេីយ! អ្នកទាំងអស់គ្នា!»
នៅក្នុងបន្ទប់ជួលរបស់នាង...
[យេីងមានរឿងត្រូវនិយាយគ្នា ពី:តាស៊ូគី] គូម៉ូអានសារនៅក្នុងទូរសព្ទរបស់ខ្លួន នាពេលវេលាម៉ោង២យប់។
[Ok! ជួបគ្នានៅម៉ាត24/7 នៅផ្លូវXXX] គូម៉ូតបវិញ ហេីយក៏បិទទូរស័ព្ទ នឹងរៀបចំខ្លួនស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ រៀបចំខ្លួនរួចក៏ដេីរពីបន្ទប់ ដោយមិនភ្លេចចាក់សោរផ្ទះឡេីយ។
ម៉ាត24/7 គឺជាម៉ាតសម្រាប់លក់ចំណីអាហារងាយៗ ដូចជាអាហារកញ្ចាក់ឬអាហារកំប៉ុង និងរបររបស់ប្រេីប្រាស់ផ្សេងៗ ដោយបេីកលក់២៤/២៤ ម៉ោងនិងជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនលេីកលែងតែថ្ងៃអាទិត្យ។
ពេលទៅដល់ នាងក៏ក្រលេកឃេីញតាមកញ្ចក់ ឃេីញតាស៊ូគីនៅអង្គុយនៅខាងក្នុងនោះជាការស្រេច ដោយមានម៉ូណូសានៅអង្គុយជាមួយរួមទាំងជូលីផង។
'អេ៎! តាស៊ូគីនៅជាមួយម៉ូណូសា? យេីងច្រឡំភ្នែកទេដឹង?' គូម៉ូគិតនៅក្នុងចិត្តរួចក៏បេីកទ្វារម៉ាតដេីរចូលទៅក្នុងនិងដាក់លុយ៣០០យ៉េននៅលេីតុគិតលុយ រួចបេីកទូរទឹកកកដែលនៅទីនោះយកទឹកក្រូចមួយដបចេញ ហេីយនឹងដេីរសំដៅទៅកាន់តុដែលអ្នកទាំងបីនោះអង្គុយជុំគ្នា។
«មានរឿងអ្វីមានទេ? តាស៊ូគី? អ្នកទាំងបី?» គូម៉ូអង្គុយចុះរួចសួរដោយសម្លេងរាបស្មើ។
«ម៉ូណូសាត្រូវបានដកចេញពីតំណែងប្រធានប្រឹក្សានិស្សិត...» តាស៊ូគីនិយាយដោយទឹកមុខពិបាកស្មាន។
«បញ្ជាលោកនាយកថ្មីឬ?» គូម៉ូសួរ។
«ត្រូវ! ដោយនិយាយថានេះគឺជាបញ្ជារបស់ថ្នាក់លេី...» ជូលីនិយាយឡេីងដោយទឹកមុខធម្មតា។
'ថ្នាក់លេីទៀតហេីយ...' គូម៉ូគិតនៅក្នុងចិត្ត។
«ហេីយ...ឯងមិនអីទេឬ? ម៉ូណូសា?»
គូម៉ូសួរទៅកាន់ម៉ូណូសាដែលញញឹម នាងអាចដឹងថាម៉ូណូសាពិបាកចិត្តកម្រិតណា ព្រោះតំណែងជាប្រធានសិស្សនោះគឺជារឿងតែមួយគត់ ដែលធ្វេីឲ្យប៉ាម៉ាក់របស់នាងសម្លឹងឃេីញនាង។
«ខ្ញុំមិនអីទេ...សិស្សច្បង...»
ម៉ូណូសាញញឹមហេីយនិយាយអួលអាល់ដេីមក។
«ប៉ុន្តែអ្វីដែល សំខាន់នោះគឺគាត់ដឹងថាម៉ូណូសាធ្លាប់ដេកជាមួយនាយកចាស់ នាងនឹងត្រូវបណ្តេញចេញពីសាលារៀន!» តាស៊ូគីនិយាយដោយមានបង្កប់នូវភាពខ្វល់ខ្វាយនៅក្នុងសម្លេងរបស់គេ គូម៉ូដៀលភ្នែកសម្លឹងមេីលទៅកាន់អ្នកទាំងបីបន្តិច ដោយគិតរឿងមួយឡេីងនៅក្នុងចិត្ត។
«ម៉ូណូសា ឯងអូខេជាមួយរឿងហ្នឹងដែរឬ?» គូម៉ូសួរ។
«មិនអីទេសិស្សច្បង! គាត់សន្យាថាលាក់បាំងរឿងជាការសម្ងាត់ មានតែគាត់ សិស្សច្បង ជូលីនិងតាស៊ូគី ប៉ុណ្ណោះដែលដឹង ខ្ញុំនឹងត្រូវបញ្ឃប់ជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត និងត្រឡប់ទៅរៀនជាធម្មតាវិញ ពីរខែទៀតពេលដែលដល់វិសមកាលរដូវក្តៅ ខ្ញុំនឹងទៅរៀននៅអាមេរិក!» ម៉ូណូសានិយាយដោយនាងរៀបចំផែនការទុកជាស្រេច នាពេលពីរខែទៀតដែលការប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់មកដល់ នាងនឹងទៅចាប់ផ្ដើមជិវិតថ្មីនៅអាមេរិក ឆ្ងាយពីភ្នែកច្រមុះប៉ាម៉ាក់ ដោយមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយឬនៅទ្រាំស្តាប់នឹងការ ប្រៀបធៀបពីនាងទៀតនោះឡេីយ។
«ល្អ...» គូម៉ូនិយាយស្ងាត់ៗ ហេីយក៏បេីកទឹកក្រូចផឹក រួចក៏សួរ។
«ហេីយប្រធានថ្មីជានរណា?»
«គឺ សាគូរ៉ា គីម ជាសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់បងនោះ!» សម្តីរបស់តាស៊ូគី សឹងតែធ្វេីឲ្យនាងចម្លែកចិត្តមិនតិចឡេីយ។
«សាគូរ៉ា គីម? ហេតុអ្វីក៏ត្រូវជានាង?» គូម៉ូសួរ។
«នៅក្នុងអំឡុងពេលបួនខែនេះ នាងប្រហែលមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ គូម៉ូ! សាគូរ៉ាតែងតែស្ម័គ្រចិត្ត និងព្យាយាមជួយកិច្ចការរបស់សាលារៀនច្រេីនណាស់ ហេីយគួរតែអរគុណនាងដែរ ទេីបកាលនៅពេលបោះជំរុំនោះ គ្មានរឿងអ្វីធំដុំកេីតឡេីងព្រោះតែលីលី បេីត្រូវថ្នាក់ផ្សេងដឹងលេីកយកទៅនិយាយនោះ ថ្នាក់នឹងក្លាយជា«leftover» ទេីបលោកនាយកជ្រេីសរេីសយកនាងធ្វើជា ប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត និងម្យ៉ាងទៀត...» ជូលីនិយាយឡេីង។
'ឆឹស! រឿងនេះស្ងាត់ស្ងៀមព្រោះនាង ប្រេីលុយបិទបាំងទៅវិញទេ!'
គូម៉ូពោលឡេីងក្នុងចិត្ត កាលនៅជំរុំនោះ នាងក៏ប្រេីលុយ២០០លានយ៉េន ដេីម្បីបិទមាត់គ្រូកុំឲ្យនិយាយឡេីងនៅក្នុងអង្គប្រជុំរបស់សាលា ព្រោះមិនមែនតែសិស្សនោះឡេីយដែលជាអ្នកតាមចាប់កំហុសរបស់សិស្សដទៃទៀត សូម្បីតែគ្រូៗក៏ត្រូវតែ សម្លឹងមេីលនិងត្រូវចាប់កំហុសសិស្សនិងគ្រូដទៃទៀតដែរ។
និងលុយចំនួន៣០០លានទៀត ត្រូវនាងប្រេីប្រាស់សម្រាប់បិទមាត់មាត់សិស្សទាំងអស់ក្នុងថ្នាក់ ដោយផ្ងេីរសារនិងលុយតាមអាខោនរបស់ស៊ូហ្គាទៅកុងធនាគាររបស់ពួកគេយ៉ាងសម្ងាត់នោះ។
«គឺជាបញ្ជារបស់ថ្នាក់លេី...» តាស៊ូគីពោលឡេីង ដោយសារតែពាក្យពីរម៉ាត់នេះហេីយ ទេីបពួកគេទាំងបីនាក់ស្ងាត់មាត់ឈឹង និងចុះចាញ់ជាផ្លូវការដោយមិនប្រកែកតវ៉ាអ្វីទៀតឡេីយ។
'ថ្នាក់លេី...ថ្នាក់លេីទៀតឬ?' គូម៉ូគិតនៅក្នុងចិត្ត។
គ្រប់សកម្មភាពទាំងអស់របស់នាងត្រូវបានដឹងឮដោយថ្នាក់លេី ការប្តូរផ្លាស់នាយកថ្មី និងច្បាប់សាលាចម្លែកៗដូចជា «leftover» ការប្រជុំហែកកេរ្តិ៍គ្នា និងតម្រូវឲ្យសិស្សទាំងអស់ចាប់កំហុសគ្នាទៅវិញទៅមក សុទ្ធតែជាបញ្ជានិងសកម្មភាពដែលមានថ្នាក់លេីនៅពីក្រោមទាំងអស់។
'គួរឲ្យខ្លាចពេកទេដឹង?' គូម៉ូគិតនៅក្នុងចិត្ត ដោយទឹកមុខងាប់ មិនព្រឺសូម្បីតែបន្តិច។
«ពួកឯងហៅយេីងមក ក្នុងគោលបំណងអ្វីឲ្យប្រាកដ?» គូម៉ូសួរ ព្រោះពួកគេមិនទាន់ចូលដល់ចំណុចសំខាន់ឡេីយ។
«ធ្វើឲ្យសាគូរ៉ាខ្ទាត់ចេញពីតំណែងជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត»
តាស៊ូគីនិយាយ ដោយមានជូលីងក់ក្បាលតាមក្រោយ ចំណែកម៉ូណូសានៅស្ងៀុមឱនក្បាលចុះក្រោម ទេីបគូម៉ូមិនដឹងថានាងធ្វើទឹកមុខបែបណាឡេីយ។
«ល្អ!» គូម៉ូ ធ្វេីជាគិតបន្តិច មុននឹងនិយាយឡេីង «ដំបូង ពួកយេីងទាំងអស់គ្នា ត្រូវតែសម្រួលអារម្មណ៍សិន! តាស៊ូគីឯងធ្វើជាមិនពេញចិត្តនឹងប្រធានថ្មី ដេីម្បីកុំឲ្យនរណាសង្ស័យរួច ត្រូវនៅកែកំហុសខុសឆ្គងរបស់នាងនិងបង្រៀនការងារផ្សេងៗដល់នាង ជៀសវាងរឿងធំកេីតឡេីង! ជូលី! ឯងធ្វើឫកពាធម្មតាៗដូចអ្វីដែលឯងធ្វើចំពោះម៉ូណូសាដែរ! ម៉ូណូសាឯងអាចសម្រួលអារម្មណ៍ និងធ្វើអ្វីៗតាមតែចិត្តរបស់ឯង ព្រោះឯងមិនមែនជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតទៀតឡេីយ...» គូម៉ូនិយាយដោយសង្កត់សម្លេងនៅខាងចុងប្រយោគរបស់នាង ហេីយសម្លឹងមុខរបស់គ្រប់គ្នា។
«នៅក្នុងន័យមួយទៀត! ម៉ូណូសា ឯងមិនចាំបាច់ធ្វើឡេីយ ទុកការងារនេះមកឲ្យ ខ្ញុំ តាស៊ូគីនិងជូលីចុះ!» គូម៉ូបន្ថែម។
«ខ្ញុំយល់...សិស្សច្បង!» ម៉ូណូសាតបដោយការងក់ក្បាល។
«ល្អ!» តាស៊ូគីយល់ស្របតាម។
«Okay!» ជូលីក៏អូខេនឹងគំនិតរបស់គូម៉ូ។
«ល្អ! បេីអីចឹង ខ្ញុំទៅបន្ទប់ទឹកបន្តិច!» គូម៉ូនិយាយឡេីង ហេីយក៏ងេីបចេញ ហេីយដេីរចេញបាត់។
នាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកផ្នែកមនុស្សស្រី ដែលគ្មានមនុស្សសូម្បីតែម្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹក ព្រោះតែម៉ោងនេះគឺម៉ោង២រំលងអាធ្រាត្រទៅហេីយ បេីមានគឺចម្លែកខ្លាំងណាស់ សូម្បីតែបុគ្គលិកក្នុងម៉ាតក៏អង្គុយសឹងតែដេកលក់ បេីសិនជាមានចោរចូលប្លន់ម៉ាត គឺងាយបំផុត។
គូម៉ូសម្លឹងមេីលសភាពរបស់ខ្លួនឯងនៅក្នុងកញ្ចក់ដោយទឹកមុខរាបស្មើ មុននឹងបេីកក្បាលរ៉ូប៊ីណេដេីម្បីយកទឹកមកលុបលាងមុខមាត់របស់ខ្លួនឲ្យស្រល់ស្រាយបន្តិច។
«...»
ដោយភាពស្ងៀមស្ងាត់ គូម៉ូក៏ទាញទូរសព្ទដៃរបស់នាងចេញមកក្រៅ ហេីយក៏ចុចចូលទៅក្នុងកន្លែងផ្ងេីរសារ ដេីម្បីលេងឆាតនឹងមនុស្សម្នាក់នោះ។
[គូម៉ូ ជីហ្គូគូ! ឯងបញ្ជាឲ្យខ្ញុំចូលទៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតមិនមែនដេីម្បីតាមដាននាងឡេីយ គឺឯងចង់ឲ្យខ្ញុំដឹងថាម៉ូណូសាធ្លាប់ដេកជាមួយនាយកឬ?]
«ត្រឹមត្រូវ!» គូម៉ូអានសាររួចក៏តប។
[ក្នុងអំឡុងពេលបួនខែនេះ ពេលដែលឋឯងដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចចាប់ចំណុចឬចំណុចខ្សោយរបស់ម៉ូណូសាបាននាពេលបច្ចុប្បន្នបាន ខ្ញុំនឹងព្យាយាមស៊េីបនិងរុករានរកព័ត៌មានរបស់នាងតាំងពីថ្ងៃដែលម៉ូណូសាជាន់សាលាដំបូង ហេីយខ្ញុំនឹងដឹងអំពីរឿងសម្ងាត់របស់ម៉ូណូសា]
អ្នកម្តងទៀតសរសេរសារវែងៗ ដូចជាកំពុងតែរករឿងរបស់នាង។
«ត្រឹមត្រូវ! ម៉ូណូសាគឺជាមនុស្សម៉ត់ចត់ ការងារក្នុងក្រុមទាំងអស់ នាងធ្វើឡេីងសឹងតែPerfect!» គូម៉ូតប នាងគឺជាមនុស្សដែលបង្រៀនការងារនេះដល់ម៉ូណូសា លេងសេីចយ៉ាងម៉េចបាន។
[ត្រូវ! ព្រោះតែឯងទុកចិត្តលេីសមត្ថភាពរបស់ម៉ូណូសា ទេីបឯងដាក់បញ្ជាខ្ញុំបែបនេះ! ហេីយឯងក៏ដឹងដែរថា ពេលដែលខ្ញុំដឹងរឿងរបស់នាង ខ្ញុំនឹងនៅស្ងៀម ព្រោះខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡេីយ ដោយសំអាងថា ទីមួយគឺជារឿងដែលទាក់ទងនឹងនាយកសាលាចាស់នោះ ទោះបីជាខ្ញុំចង់ធ្វេីអ្វីក៏ឯងនិងគាត់នឹងព្យាយាមបញ្ឃប់ខ្ញុំគ្រប់សកម្មភាពទាំងអស់ដែរ...និងទីពីរ នាងចង់តេស្តសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំថាខ្ញុំឆ្លាតកម្រិតណាឬល្ងង់កម្រិតណា!]
អ្នកម្ខាងនោះសរសេរបានវែងបន្តិច នឹងផ្ងេីរមកឲ្យនាងជាមួយនេង សារដ៏វែងអន្លាយដែលចូលដល់សាច់រឿងសំខាន់នោះ។
«ត្រឹមត្រូវ!» នាងតបងាយៗ ព្រោះវាគឺជាការពិត។
[បន្ទាប់ពីពេលដែលឯងដឹងថាខ្ញុំមិនមាត់ ឯងក៏មិនមាត់ដែរ រហូតដល់ប៉ុន្មានខែក្រោយ ពេលដែលនាយកថ្មីចូលមកកាន់កាប់តំណែង ឯងក៏ប្រេីឲ្យខ្ញុំយករឿងនោះទៅប្រាប់គាត់ដោយស្ងៀមស្ងាត់ និងដាក់លក្ខខណ្ឌជាការដោះដូរនឹងការរក្សាសមាជិកទាំងអស់ឲ្យនៅដូចដេីម...]
នាងនិយាយអំពី ពេលដែលគូម៉ូខលប្រាប់កាលពីព្រឹកម្សិលមិញ ឲ្យនាងយករឿងម៉ូណូសាទៅជម្រាបប្រាប់ដល់នាយកថ្មីនោះ និងដាក់លក្ខខណ្ឌជាមួយគាត់ ពេលដែលនាងដេីរប៉ះដោយធ្វើជាអចេតនានោះ។
«ត្រូវ!» គូម៉ូតបបែបងាយៗ នាងខលប្រាប់ម៉ូណូសាកាលពីម្សិលមិញ បន្ទាប់ពីពេលដែល នាងចប់ធុរៈជាមួយនាយកចាស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ រួចរាល់។
[ពេលដែល លោកនាយកមកនិយាយជាមួុយនឹងពួកយេីងកាលពីព្រឹកមិញ នាងក៏ដឹងដែរថា នឹងមានការតវ៉ាដោយការមិនយល់ព្រមនោះ ប៉ុន្តែនាងដឹងថាលោកនាយកថ្មី នឹងលេីកយកឈ្មោះរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំមកសំអាងនោះឬ? ហេីយម៉ូណូសានឹងអស់ជម្រេីស ក្រៅចុះចេញពីកៅអីប្រធាននិងត្រូវគេបណ្តោញចេញពីសាលា នាពេលដាច់ឆ្នាំចាស់នោះត្រូវទេ?]
អ្នកម្ខាងទៀតសួរនាង។
«អត់ទេ! រឿងនេះខ្ញុំមិននឹកស្មានឡេីយថា ហេីយក៏មិននឹកស្មានដល់ទៀតថា ថ្នាក់លេីចេញបញ្ជាបែបនេះ...ព្រោះថ្នាក់លេីមានគំនិតដូចខ្ញុំបេះបិទ!» គូម៉ូនិយាយដោយទឹកមុខរាបស្មើបំផុត ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តរបស់នាងច្របូកច្របល់បន្តិចបន្តួច ព្រោះផែនការរលូនដូចជាការគិតពេក។
គូម៉ូរៀបចំផែនការកាលពីម្សិលមិញ នាងចង់តេស្តលេីនាយកថ្មីនិងថ្នាក់លេីដ៏អាថ៌កំបាំងមួយនោះ តាមការប្រេីឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតយករឿងរបស់ម៉ូណូសាទៅប្រាប់ដល់លោកនាយកថ្មី។ ដោយសារកំហុសរបស់ម៉ូណូសាគឺធ្ងន់ធ្ងរល្មមអាចនឹងដកតំណែងរបស់នាងចេញនិងដេញនាងចេញពីសាលា ប៉ុន្តែដោយសារតែការខ្លាចបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់សាលា នឹងប្រាកដ100%ថា លោកនាយកថ្មីនោះនឹងរង់ចាំដល់ការប្រឡងបញ្ចប់ឆ្នាំសិក្សានាពេលពីរខែទៀត មុននឹងឲ្យនាងប្រឡងចប់គ្រប់សព្វ រួចបញ្ឃប់ជាផ្លូវការដោយយកលេសថា ម៉ូណូសាមានមូលហេតុនេះ មូលហេតុនោះ នឹងតម្រូវឲ្យផ្លាស់ប្ដូរសាលារៀនជាពុំខាន។
នាពេលនោះ តំណែងជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតនឹងទំនេរចោល ហេីយនាងនឹងប្រាប់ឲ្យ អ្នកម្ខាងនោះលេីកយកគុណសម្បត្តិផ្សេងៗរបស់សាគូរ៉ាទៅនិយាយឡេីងនៅក្នុងអង្គប្រជុំ ដេីម្បីឲ្យសាគូរ៉ាក្លាយជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាថ្មី ព្រោះនាងសង្កេតមេីលឃេីញត្រួតៗក្នុងអំឡុងពេលបួនខែនេះមកថា សាគូរ៉ាព្យាយាមធ្វើខ្លួនរហ័សរហួន និងតែងតែស័្មគ្រចិត្តជួយការងារសាលារហូតពុំខាន ដោយតោងកន្ទុយរបស់យូមិជាប្រធានថ្នាក់ និងយ៉ាតូជាសមាជិកក្រុមនោះដែរ។
ស្មានទុកក្នុងនាមជាអតីតប្រធានដែរនោះ អង្គប្រជុំជ្រេីសរេីសអ្នកសមស្របនឹងតំណែងប្រធានថ្មីនឹងប្រព្រឹត្តិទៅយ៉ាងលឿនបំផុត គឺមួយសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីប្រធានចាស់ចុះចេញពីតំណែង។ បេីសិនជាយ៉ាតូនិងជូលីលេីកឡេីងនៅក្នុងអង្គប្រជុំនាពេលនោះ សាគូរ៉ានឹងក្លាយជាប្រធានដឹកនាំក្រុមថ្មីជាពុំខាន នោះផែនការមួយភាគធំរបស់នាងនឹងត្រូវបានសម្រេច ប៉ុន្តែនេះ...រឿងគឺរលូនជាងការគិតរបស់នាងទៀត ដោយគំនិតរបស់នាងគឺដូចគ្នាទៅនឹង គំនិតរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំសាលាដែរ អ្វីដែលសំខាន់ហេតុអ្វីក៏ត្រូវជា សាគូរ៉ា? សិស្សល្អៗនិងឧស្សាហ៍នៅក្នុងសាលានេះមានរាប់ពាន់នាក់។
'សរុបមក...តេស្ដរបស់ឯងលេីនាយកថ្មីនិងថ្នាក់លេី គឺខុសពីការពិតទាំងស្រុង! ថ្នាក់លេីនៃសាលានេះឆ្លាតពេកហេីយ មានភាគរយខ្ពស់ដែល ម្នាក់នោះគឺជាមនុស្សដែលយេីងស្គាល់ឬមនុស្សដែលស្គាល់យេីងពុំខាន!'
គូម៉ូកាន់ទូរសព្ទជាប់ ហេីយគិតនៅក្នុងចិត្តដោយមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសម្លេងសារដែលលោតមកនោះ។
នាងគិតទុកថា បេីផែនការរបស់ខ្លួនបានសម្រេចនោះ នាងនឹងប្រាកដចិត្តថា លោកនាយកថ្មីគឺជាមនុស្សមិនសូវឆ្លាតដូចនាងគិត ហេីយក៏មិនសូវស្មោះស្ម័គ្រនឹងចៅហ្វាយរបស់ខ្លួនដែរ ពោលនៅក្នុងន័យមួយទៀត គឺធ្វើអ្វីៗតាម រូបភាពដែលខ្លួនបានឃេីញជាងមុន។
ចំណែក ថ្នាក់ដឹកនាំសាលាវិញ គឺនឹងបិទភ្នែកច្រមុះដូច ពេលដែលនាយកចាស់នៅកាន់តំណែងទៀត ដោយការទុកចិត្តលេីកូនចៅរបស់ខ្លួនពេក ដោយឲ្យពួកគេធ្វើអ្វីតាមចិត្ត បេីសិនជា អ្វីទាំងនេះគឺដូចនឹងការគិតរបស់នាង គូម៉ូអាចនឹងប្រព្រឹត្តិសកម្មភាពរបស់ខ្លួនដូចកាលពីមុនៗបានបន្តទៀត ដោយមិនចាំបាច់បារម្ភខ្វល់ខ្វាយច្រេីន។ ប៉ុន្តែនាពេលនេះ ស្ថានភាពគឺតឹងតែងជាងអ្វីដែលនាងគិតទុកកាលពីម្សិលមិញ។
'ឆឹស! ឯងល្ងង់ពេកហេីយ គូម៉ូ ជីហ្គូគូ!' គូម៉ូយកដៃស្ទាបក្បាលរបស់ខ្លួន រួចក៏រអ៊ូរទាំដាក់ខ្លួននាង។
[ឯងមានន័យថាយ៉ាងម៉េច? គូម៉ូ? គំនិតដូចគ្នា?] អ្នកម្ខាងនោះសួរ។
«គ្មានអ្វីទេ!» គូម៉ូតបសារនោះ។
[ប៉ុន្តែ ឯងមានន័យថាយ៉ាងម៉េច គំនិតដូចគ្នា?]
អ្នកម្ខាងនោះនៅតែសួរសំណួរដដែល។
«ជូលី នីកូ! ខ្ញុំមិនចូលចិត្តសួរនូវសំណួរដែលខ្ញុំផ្តល់ចម្លេីយហេីយរួចរាល់ឡេីយ!» គូម៉ូសរសេរលាយព្រមាន។
[ល្អ! ឥឡូវឯងប្រុងឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទៀតជាមួយសាគូរ៉ានោះ?] នាងធ្វើមិនដឹងរឿងអម្បាញ់មិញ រួចសួរទៅកាន់គូម៉ូអំពីរឿងដែលតម្រូវឲ្យនាងធ្វើ។
«ដូចអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់នាង!» គូម៉ូតបបែបធុញៗ។
[អ្វីដែលឯងប្រាប់? អូធ្វេីដូចអ្វីដែលឯងធ្វើចំពោះម៉ូណូសានោះ? នាងចង់មានន័យថាឲ្យខ្ញុំតាមដានសាគូរ៉ានោះដូចម៉ូណូសាមែនឬ?] ជូលីយល់នូវបញ្ជារបស់គូម៉ូ ហេីយក៏សួរដោយផ្ងេីរសារ ដេីម្បីបញ្ជាក់។
«នាងល្ងង់ពេកហេីយ...» គូម៉ូតបខ្លីៗ។
[...ល្អ...ខ្ញុំយល់ហេីយ!] សម្តីរបស់គូម៉ូដូចជាកាំបិតដែលចាក់ទម្លុះបេះដូងរបស់នាង។ ពាក្យសម្តីបែបខ្លីៗដោយបង្ហាញពីអារម្មណ៍បែបខ្ជិលៗ និងតបឲ្យតែរួចមពីមាត់របស់គូម៉ូ គឺមានអត្ថន័យលេីពីនោះ។
«...» គូម៉ូនៅស្ងៀម ដោយបិទទូរស័ព្ទ ហេីយដាក់នៅលេី បូលាងដៃ រួចក៏សម្លឹងមេីលខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់។
'ថ្នាក់លេី...ជានរណា?' គូម៉ូសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដដែលៗ នាងគិតមិនឃេីញពិតមែនថា ថ្នាក់លេីនោះគឺជានរណា។
«សិស្សច្បង...?» ម៉ូណូសាដែលទេីបនឹងដេីរចូលមកក្នុងបន្ទប់ទឹក ហៅឈ្មោះរបស់នាង ធ្វើឲ្យគូម៉ូប្រមូលផ្ដុំស្មារតីឡេីងវិញ។
«មានការអី?»
«គ្មានអ្វីទេ...ខ្ញុំឃេីញបងបាត់ទៅបន្ទប់ទឹកយូរ ទេីបបារម្ភដេីរមកមេីល...» ម៉ូណូសានិយាយដោយសម្លឹងមុខមិនចំគូម៉ូ។
«...» គូម៉ូនៅស្ងៀម រង់ចាំឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតនិយាយបន្ត។
«ខ្ញុំឮថា លោកនាយកចាស់ស្លាប់នៅក្នុងអគ្គិភ័យនៃផ្ទះរបស់គាត់...»
នៅសុខៗ ម៉ូណូសាក៏លេីករឿងនេះមកនិយាយឡេីង។
«...»
«នេះគឺជាស្នាដៃរបស់ឯងមែនទេ?» ម៉ូណូសាសួរដោយសម្លឹងកែវភ្នែកពណ៏ខៀវដែលស្ងប់ស្ងាត់ដូចជាទឹកនិងពិបាកនឹងស្វែងយល់របស់គូម៉ូ ដែលនៅតែរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់និងឫកពារមិនដឹងត្រជាក់ក្តៅបាន។
«ត្រូវ!» គូម៉ូសារភាព នឹងសួរ«ឯងនឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច?»
«ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើអ្វីឡេីយ ព្រោះបេីសិនជាខ្ញុំចោទប្រកាន់ឯង ក៏ខ្ញុំគ្មានភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីទង្វើដែលឯងបានធ្វេីឡេីយ...» ម៉ូណូសានិយាយយ៉ាងសោះកក្រោះ រួចក៏បន្ត «ឯងថាទៅ...ខ្ញុំគួរតែអរគុណឯង អំពីរឿងដែលឯងជួយសងសឹកភាពឈឺចាប់ដែលខ្ញុំទទួលបានពីគ្រូម្នាក់នោះ ឬក៏គួរអាណិតគាត់ដែលក្លាយជាឧបករណ៍ប្រេីប្រាស់របស់ឯង ព្រោះដោយសារតែសកម្មភាពដែលឯងបញ្ជាគាត់មកឲ្យរំលោភបំពានខ្ញុំនោះ?»
ម៉ូណូសាសួរដោយភាពរឹងប៉ឹង បាត់បង់នូវភាពកំសាកនិងគោរពខ្លាច អ្នកដែលចំពោះមុខនោះ។
«យេីងមិនដឹងថា ឯងឆ្លាតដល់កម្រិតនេះឡេីយ ម៉ូណូសា!»
គូម៉ូសរសេីរដោយទឹកមុខងាប់ ដោយមិនភ្ងាក់ផ្អេីសឬសោកស្ដាយនូវទង្វើដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តសូម្បីតែបន្តិច។
«ខ្ញុំដឹងរឿងនេះយូរហេីយ...គួរតែអរគុណដល់លោកនាយកមុខលុយនោះ គ្រាន់តែលុយប៉ុន្មានដុំសោះ ធ្វើឲ្យគាត់ខ្ជាក់ចេញការពិតមកអស់...»
ម៉ូណូសាញញឹមចុងមាត់បែបគួរឲ្យខ្លាច រួចអោបដៃនិយាយ។
«ប៉ុន្តែឯងក៏នៅស្ងៀម ព្រោះឯងមិនអាចធ្វើអ្វីចំពោះខ្ញុំបាន? ខ្ញុំជឿជាក់100% ថារឿងដែលលោកនាយកនោះត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនការកំណត់ ក៏ជាស្នាដៃរបស់ឯងត្រូវទេ?» គូម៉ូដៀលភ្នែកសួរ។
«ត្រឹមត្រូវ!» ម៉ូណូសាសេីចចុងមាត់បន្តិចរួចនិយាយ រឿងមួយនេះ រឿងដែលគូម៉ូប្រេីលុយគប់ក្បាលនាយកឲ្យមករំលោភនាង ដេីម្បីឲ្យនាងបានចូលធ្វើជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សានិស្សិត និងបន្ទាប់មកគូម៉ូក៏ធ្វេីឲ្យនាងក្លាយជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតជាផ្លូវការ គឺសុទ្ធតែជាការរៀបចំតាំងពីដំបូងរបស់នាង...គូម៉ូ ជីហ្គូគូគឺគួរឲ្យខ្លាចពេកហេីយ។
«ហេីយឯងបម្រុងនឹងធ្វើអ្វីចំពោះខ្ញុំ? ដែលពេលនេះ ឯងគ្មានអ្វីៗទាំងអស់...ខ្ញុំចូលរួមសោកស្ដាយផង ដែលផែនការរបស់ឯងត្រូវផែនការរបស់ខ្ញុំរាំងស្ទះអស់...» គូម៉ូនិយាយដោយមុខងាប់ជាការឌឺដង ដោយក្នុងសម្លេងរបស់នាងគ្មានពាក្យថា ភាពសោកស្ដាយនិងការភ័យខ្លាចសូម្បីតែបន្តិច។
«ហ៊េីយ...ផែនការរបស់ខ្ញុំ គឺពេលដែលនាយកថ្មីចូលមកដល់ ខ្ញុំនឹងប្រាប់គាត់អំពីរឿងកង្វក់ទាំងអស់ដែលបងបានធ្វេីឡេីង នោះបងនឹងត្រូវគេបណ្តេញចេញឬជាប់ឈ្មោះក្លាយជាសិស្ស«leftover» នោះមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងស្អប់បង ហេីយបងនឹងរស់នៅវេទនាជាងនរក រហូតដល់ពេលបញ្ចប់ការសិក្សាចូលមកដល់...» ម៉ូណូសានិយាយរៀបរាប់ «ប៉ុន្តែសោកស្ដាយណាស់ ដែលលោកនាយកនោះដឹងរឿងមុន ហេីយមិនអាចធ្វើអ្វីចំពោះបងបាន ព្រោះជាបញ្ជារបស់ថ្នាក់លេី និងបងក៏ដកខ្ញុំចេញពីតំណែងប្រធានសិស្ស ព្រោះខ្ញុំអស់ប្រយោជន៍ចំពោះបងទៀតហេីយ...ដោយសាតែបងខ្លាចថា ខ្ញុំនឹងបកអាក្រាតចំពោះអ្វីដែលបងធ្វេីកន្លងមក បងក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្ទាតចេញសាលាត្រូវទេ?» ម៉ូណូសួរទៅកាន់គូម៉ូដែលឈរមេីលមុខនសងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
«ត្រូវ...ទាំងនេះគឺជាផែនការរបស់ខ្ញុំមែន ប៉ុន្តែ...» គូម៉ូឈប់បន្តិច មុននឹងនិយាយត «ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមែនខ្លាចរឿងនាងបកអាក្រាតខ្ញុំ រួចក៏ធ្វើឲ្យនាងលែងមកជាន់សាលានេះមិនមែនបានឡេីយ គឺជាបញ្ជារបស់ថ្នាក់លេីមែន ហេីយខ្ញុំក៏មិនដឹងថា ថ្នាក់លេីម្នាក់នោះគឺជានរណាដែរ...»
គូម៉ូតបដោយស្ងៀមស្ងាត់។
«នេះឯងចង់មានន័យថាម៉េច?» ម៉ូណូសាសួរដោយមិនយល់
«នៅក្នុងន័យមួយទៀត មូលហេតុដែលធ្វេីឲ្យឯងត្រូចបណ្តេញចេញពីកៅអីប្រធាន និងសាលាមិនមែនជាស្នាដៃរបស់ខ្ញុំឡេីយ គឺជាស្នាដៃរបស់ថ្នាក់លេី ដែលគេលេីកឡេីងមកនិយាយនោះ...ខ្ញុំនិងថ្នាក់លេីនោះគឺមានគំនិតដូចគ្នា តែគេដេីរមួយជំហានមុនខ្ញុំ!» គូម៉ូពន្យល់។
«ថ្នាក់លេី?នរណា?» ម៉ូណូសាសួរនាង។
«ខ្ញុំក៏មិនដឹងដូចគ្នា!»
«ឆឹស!»
«និយាយអីចឹង...ឯងនឹងធ្វើអ្វីចំពោះខ្ញុំ នូវរឿងដែលខ្ញុំបានធ្វេីដាក់ឯងនោះ?» គូម៉ូសួរដោយទឹកមុខធម្មតាៗ និងអោបដៃសម្លឹងមេីលអ្នកម្ខាងនោះ។
«ខ្ញុំនឹងសម្លាប់នាង!» ម៉ូណូសាឱនមុខមកខ្សឹបត្រចៀករបស់ គូម៉ូរួចដេីរចេញទៅ តែនាងឮសម្លេងខ្សឹបៗរបស់គូម៉ូពីក្រោយ។
«ឯងដឹងថា ឯងគួរតែធ្វេីយ៉ាងម៉េចបន្តហេីយ!» នាងនិយាយ។
«ប្រាកដណាស!» ម៉ូណូសាញញឹមគួរឲ្យខ្លាច រួចដេីរចេញទៅបាត់។
«ឆឹស!» គូម៉ូរអ៊ូចុងមាត់ យកទូរសព្ទមកបិទទុក ហេីយក៏ដេីរចេញពីបន្ទប់ទឹក ទៅរកតាស៊ូគីដែល កំពុងតែរង់ចាំនាង ម្នាក់ឯង។
«សិស្សច្បង...» តាស៊ូគីហៅនាង។
«ឯងនៅអង្គុយចាំតែម្នាក់ឯងទេឬ?» នាងសួរដោយដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះ ពេលនោះជូលីនិងម៉ូណូសាបានចាកចេញទៅបាត់អស់។
«ជូលីថា នាងត្រូវត្រឡប់ទៅវិញហេីយ ម៉ូណូសាពេលដែលចេញពីបន្ទប់ទឹកនោះក៏បានចាកចេញទៅដែរ នាងមាននិយាយអ្វីជាមួយបងទេ?» តាស៊ូគីប្រាប់នាង រួចសួរ។
«គ្មានរឿងធំឡេីយ គ្រាន់តែយេីងនិយាយអំពីថ្នាក់លេី...» គូម៉ូលេីកឡេីង មួយចំណុចតូចដែលនាងនិង ម៉ូណូសាបាននិយាយគ្នា ហេីយ នាងក៏បានលេីករឿងនេះមកនិយាយជាមួយជូលីផងដែរ។
«ថ្នាក់លេី...ជាអ្វីឲ្យប្រាកដ?» តាស៊ូគីពោលឡេីងដោយចម្ងល់។
«យេីងក៏មិនដឹងដែរ...» គូម៉ូលេីកទឹកក្រូចរបស់ខ្លួនដែលនៅសល់លេីតុនោះមកផឹកបន្ត រួចតប។
'មនុស្សដែលស្គាល់យេីងឬមនុស្សដែលយេីងស្គាល់?' នាងគិតក្នុងចិត្ត។
«សិស្សច្បងបងចង់ធ្វេីយ៉ាងម៉េច ចំពោះប្រធានថ្មី សាគូរ៉ាស្អីនោះ?»
«ដូចអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់ឯង និងព្យាយាមធ្វើស្ងៀមស្ងាត់ដូចធម្មតាៗទៅ!» គូម៉ូប្រាប់ហេីយក៏និយាយ។
«ល្អ...អូខេ!» តាស៊ូគីតប។
«តាស៊ូគី ឯងប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញទេ?» គូម៉ូសួរហេីយសម្លឹងមុខគេ។
«អត់ទេ ខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង ហេីយបេីទៅផ្ទះវិញ គឺនៅលេងហ្គេមទល់ភ្លឺ ហេីយរៀបចំខ្លួនទៅសាលា!» ដូចជាគូម៉ូដែរ តាស៊ូគីគឺរស់នៅម្នាក់ឯង។
«តោះសុីមីអីចឹង!» គូម៉ូនិយាយដោយការបបួល។
«ហេីយបាញ់ហ្គេម?» តាស៊ូគីបន្ត។
«ល្អ!»
ញាំមីនិងលេងហ្គេម គឺជាទម្លាប់របស់ពួកគេទាំងពីរនាក់ ដែលពួកតែតែងតែធ្វើជាមួយគ្នា កាលពីគូម៉ូនៅជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតនោះ។
YOU ARE READING
The Perfect Classmate (Season I)
Short Storyគ្រប់គ្នានិយាយថា ពេលវេលាដែលសប្បាយបំផុតនៅក្នុងជិវិតគឺ ជាពេលរៀនវិទ្យាល័យ...វាប្រហែលជាពិតហេីយ! គូម៉ូ ជីហ្គូគូគឺជាសិស្សស្រីដែលស្ងៀមស្ងាត់ មោឃៗមិនចេះមាត់ករនៅតែជាមួយទូរសព្ទ24ម៉ោង បែបជាក្លាយជាសិស្សក្នុងថ្នាក់ទី10-A...
