វិស្សមកាលថ្មី,ឆ្នាំសិក្សាថ្មី...
«អ្លឹម...បែបនេះល្អជាង»
គូម៉ូកញ្ឆក់បូរនៅលេីកអាវរលុងបន្តិច មុននឹងយកអាវធំពណ៌ខ្មៅដែលជាឯកសណ្ឋានដូចគ្នា មកពាក់ដោយមិនកិបឡេវឲ្យត្រឹមត្រូវ ព្រោះនោះគឺជាទម្លាប់របស់នាង ដោយទម្លាក់សក់ពណសវែងរលោងរបស់ខ្លួនមកនៅលេីចង្កះ នឹងស្ទុះទៅយកកាបូបដាក់សៀវភៅ និងពាក់ស្បែកជើងប៊ូតកវែងពណ៌ខ្មៅរបស់ខ្លួន ដោយមិនភ្លេចទូរសព្ទបែកអេក្រង់ទៅជាមួយ។
នាងកាន់កាបូបដេីរចេញពីផ្ទះជួលរបស់ខ្លួន ដោយមិនភ្លេចចាក់សោរទ្វារឲ្យបានស្រួលប្រួល នឹងសម្លឹងមេីលទៅមេឃពណ៏ខៀវស្រងាត់ ក្រោមពន្លឺព្រះអាទិត្យរះនាពេលព្រឹកព្រលឹម។
គូម៉ូ ដេីរនៅតាមដងផ្លូវដោយលីកាបូបរបស់ខ្លួនដាក់លេីស្មា និងមានកាសស្តាប់បទចម្រៀងនៅត្រចៀក ហេីយធ្វើដំណេីរទៅសាលារៀនរបស់ខ្លួន នៅក្នុងនាមជាសិស្សឆ្នាំថ្មីនៃថ្នាក់ទី១១។
ម៉ោង៧:៤៣នាទី...
គូម៉ូដេីរចូលអាគារសាលាថ្មីមួយទៀត ដែលជាអាគារសម្រាប់សិស្សទី១១ គ្រប់ថ្នាក់នៅទីនោះ ដោយចាប់ផ្ដើមពីថ្នាក់ទី11-A ដល់ថ្នាក់ទី11-F ។
«អរុណសួស្ដី! គូម៉ូ!» យ៉ាតូដែលពេលនេះក្លាយជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតថ្មីបន្តតំណែងពីសាគូរ៉ានិងម៉ូណូសា និយាយដោយអារម្មណ៍ល្អទៅកាន់អ្នកដែលជួយគេមកអង្គុយនៅតំណែងមួយនេះ។
«អូ៎! អរុណសួស្ដី!» នាងតបហេីយក៏ដេីរឡេីងទៅជាន់លេី ដេីម្បីរកថ្នាក់រៀន ដែលបញ្ច្រាសទិសគ្នានឹង យ៉ាតូដែលដេីរទៅបន្ទប់ក្រុមប្រឹក្សានិស្សិតនៅអាគារមួយទៀតក្បែរនោះ។
«អេ៎!»
នាងដេីរមកជាន់លេីក៏ជួបគ្នា ម៉ាកដែលហៅនាងដោយការរាក់ទាក់។
«អ្ហឹម?»
«នេះ! ឲ្យនាង!» ម៉ាកនិយាយហេីយក៏ហុចប្រអប់ទូរស័ព្ទស៊េរីថ្មី ឲ្យទៅគូម៉ូ ដែលធ្វេីឲ្យនាងសួរដោយការចម្លែកចិត្ត។
«ឲ្យខ្ញុំ? ហេតុអ្វី?»
«មេីលទូរសព្ទរបស់ខ្លួនឯងផង! បែកអេក្រង់ខ្ទេចខ្ទីរលីង ល្មមឲ្យគ្នាសម្រាកហេីយ នាងប្រេីអាថ្មីទៅ!» ម៉ាករអ៊ូដាក់នាង ហេីយវាគឺជារឿងពិតមែន ព្រោះទូរសព្ទរបស់នាងបែកអេក្រង់ខ្ទេចខ្ទី លេីសពីសំរាមទៀត។
«អរគុណច្រេីនអីចឹង!» គូម៉ូនិយាយដោយទឹកមុខរាបស្មើ ហេីយអរគុណគេដោយសម្លេងងាប់បំផុត ដែលធ្វើឲ្យគេក្រវីក្បាល រួចដេីរចេញទៅដោយបោះសំដី។
«ខ្ញុំខំលួចគិតថា នាងនឹងញញឹមបន្តិច...ក្តីស្រមៃរលាយអស់!» ម៉ាករអ៊ូ ដោយការហួសចិត្ត រួចដេីរចេញទៅបាត់ តម្រង់ទៅថ្នាក់រៀន។
«...»
គូម៉ូមិនមាត់និយាយស្តី ហេីយក៏ដេីរទៅតាមក្រោយ ចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនថ្មនៃអាគារថ្មីរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែមុខមាត់សិស្សដែលរៀនជាមួយគ្នា គឺនៅដដែល គ្មានផ្លាស់ប្ដូរអ្វីប្លែកសូម្បីតែម្នាក់។ យូមិនៅនិយាយលេងជាមួយនឹងមិត្តស្រីៗឯទៀតនៅក្នុងថ្នាក់ ហេីយពេលដែលឃេីញគូម៉ូដេីរចូល នាងក៏ញញឹមហេីយនិយាយជាការរាក់ទាក់។
«អរុណសួស្ដី! គូម៉ូ!»
«អ្លឹម! អរុណសួស្ដី!»
គូម៉ូតបដោយសម្លេងរាបស្មើ ហេីយក៏ទៅចាប់កន្លែងអង្គុយរបស់ខ្លួន នៅតុទី៣ក្បែរបង្គួចដូចទម្លាប់។ ពេលដែលរៀបនឹងអង្គុយ ក៏មានដៃរបស់មនុស្សប្រុសម្នាក់ យកកែវកាហ្វេក្រដាសក្តៅមកដាក់នៅលេីតុរបស់នាង។
«ស៊ូហ្គា?» គេហៅឈ្មោះរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលខាននិយាយរកគ្នារាងយូរគួរសមហេីយដែរ។
«នេះយកទៅ!» ស៊ូហ្គាប្រាប់ហេីយក៏ដេីរចេញពីទីនោះ ទៅឆ្កួតបន្តជាមួយនឹងមីនហូដែលអង្គុយនៅក្បែរៗនោះ កំពុងតែចុចទូរសព្ទយ៉ាងញាប់ដៃ។
«អរគុណច្រេីន...» នាងរអ៊ូតិចៗជាការអរគុណដល់មនុស្សម្នាក់នោះ ហេីយក៌៏បេីកគំរកកែវក្រដាស ហេីយផឹកបន្តិចបានដឹងថា...។
'ចុម? តែយិនសិន?'
គូម៉ូលាន់មាត់នៅក្នុងចិត្ត ពេលបានផឹករបស់ដែលនាងស្អប់ជាងជិវិត ហេីយងាកសម្លឹងមេីលទៅស៊ូហ្គាដែលនៅកៀតក្បាលរបស់មីនហូនោះ ហេីយគេក៏ញញឹមមួយចំហៀងឌឺមកកាន់នាងវិញ។
«ឆឹស!»
គូម៉ូក៏បេីកទូរសព្ទបែកអេក្រង់របស់នាងមកប្រេីបណ្តោះអាសន្នសិន មុននឹងចាប់ផ្តេីមប្រេីទូរសព្ទថ្មីដែលម៉ាកឲ្យនោះនៅថ្ងៃស្អែក។ នាងចូលនៅក្នុងវេបសាយដែលខ្លួននិយមប្រេីប្រាស់ដេីម្បីអានមេនហ្គា ហេីយក៏ត្រូវជ្រួយចិញ្ចេីមដោយភាពស្មុគស្មាញ។
'ថ្ងៃនេះ! គួរអានរឿងណាទៅ?'
The End Of Season I
YOU ARE READING
The Perfect Classmate (Season I)
Short Storyគ្រប់គ្នានិយាយថា ពេលវេលាដែលសប្បាយបំផុតនៅក្នុងជិវិតគឺ ជាពេលរៀនវិទ្យាល័យ...វាប្រហែលជាពិតហេីយ! គូម៉ូ ជីហ្គូគូគឺជាសិស្សស្រីដែលស្ងៀមស្ងាត់ មោឃៗមិនចេះមាត់ករនៅតែជាមួយទូរសព្ទ24ម៉ោង បែបជាក្លាយជាសិស្សក្នុងថ្នាក់ទី10-A...
