"Salonumda baygın bir kadın yatıyor."
Mevcut durumu özetlemek için en doğru yol bu muydu, bilmiyordum. Ama dağınıklıktan nefret eden, buna rağmen en ufak bir stres anında hızla dağılan zihnimin içinde olan biteni özetleyen en mantıklı kelime grubu b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
U T K U D E M İ R
Kafamın içi zincirleme bir kazanın yapıldığı otobana benziyordu. Her düşüncem bir diğerine çarparak bir enkaza dönüşüyor, bazıları zihnimin içinde can çekişerek ölüyordu. Patlamalar, yangınlar, siren sesleri... Ne yaparsam yapayım bir durgunluğa, sakin bir ana erişemiyordum. Ne yaparsam yapayım sessizliğe kavuşamıyordum. Bade gittiğinden beri kendimi toparlayamıyordum.
Ona karşı duyduğum özlem öyle kuvvetliydi ki beni yoruyor, dermanımı alıp uzaklaştırıyordu. Eklemlerim paslanmış da yerimden kımıldayamıyormuş gibi hissediyordum. Bunun yanında hiç durmadan olan biteni tekrar tekrar düşünüyor ve yanlış yaptığım yerleri bularak ama bunları nasıl düzelteceğimi bir türlü bilemeyerek kendime acı çektiriyordum.
Bade'ye her şeyi öğrendiğim ilk anda anlatacak cesaretim olmalıydı.
Ama olmamıştı. Yapamamıştım ve geldiğimiz bu durumu kabul edemiyordum.
Kapımın çaldığını işittiğimde cep telefonumu yeni kapatmış, Bade'nin söylediği son sözleri düşünüyordum. Senden beni sevdiğini ya da özlediğini duymak istemiyorum, bunları zaten biliyorum. Senden bir kez olsun beni düşündüğünü duymak istiyorum. Aynen böyle söylemişti. Nasıl onu düşünmediğimi düşünebilirdi ki? Benim bir haftadır düşünebildiğim tek şey oydu. Ondan başka hiçbir şeyi düşünemez haldeydim. Öyle ki onu düşünmeye ara verip ısrarla çalan kapıyı bile açamıyordum.
"Utku Demir?"
Çok uzaklardan, boğuk bir şekilde gelen bu ses tanıdıktı. Hafta boyunca ailem kapımı çalıp durmuştu. Hikâyenin detaylarıyla beraber evimin adresini de Destan'dan ve Mirza'dan zorla öğrendiklerine emindim. Onlardan sakladığım peri kızımı artık biliyorlardı ve haliyle ne halde olduğumu merak ediyorlardı. Önce annem gelmişti, sonra babam. Destan, Dide, Ceylin de sırayla onları takip etmişti. Fakat kimseyle konuşmak istemiyordum. Kimsenin beni görmesini de istemiyordum. Bu perişan halime şahit olmasına izin vereceğim yalnızca bir kişi vardı, o da açık bir şekilde beni görmeye hevesli değildi.
Kapıdaki ses birden kesildi. Fırat amcamın çok çabuk pes ettiğini düşündüm ama pek de umursamadım. Derken başka bir ses duydum. Küçük bir şıngırtı. Sonra kapımın açıldığını ve içeri birilerinin girdiğini fark ettim. Kaşlarımı çatarak yattığım kanepeden doğrulduğumda Fırat amcam salondan içeri giriyordu.
Birkaç aheste adımla bana yaklaşmasını izlerken "Kapıyı nasıl açtın?" diye sordum. Sesimde paslı bir kapının gıcırtısını duyabilirdiniz.
"Kendime ait yöntemlerim var." dedi Fırat amcam etrafa göz gezdirirken. "Ayrıca nedendir bilmiyorum ama resepsiyon görevlisi senin kapıyı açmadığını ve sana ulaşamadığımızı duyduğunda karını doğuma götürmüş olabileceğinden şüphelendi. İlginç bir adam."
