Love Maze

/10/ Dried Petals

Isang araw nagising na lang ako sa
balitang hindi ko alam kung kaya
ko bang harapin. It hurts like hell
knowing that my bestfriend is enduring
something like that.

Ang sakit isipin na wala man lang
akong magawa to erase her pain. Kung
kaya ko lang akuin ang sakit niya para
hindi niya na yon maranasan gagawin
ko.

She's too young. Marami pa siyang
pangarap. Maraming pa kaming
gagawin kapag nakapagtapos na kami.

Pero ngayon hindi ko na alam. I know
slowly and slowly I'm losing my
bestfriend and one day, I will wake up
na wala na yung taong pinagsasabihan
ko ng lahat problema ko at handang
makinig sa akin 24/7, wala na yung
taong kasama ko sa lahat ng kalokohan
ko, wala na yong taong tinuturing kong
kapatid.

Sometimes life throw us something
unexpectedly na pati ikaw mismo
sa sarili mo hindi mo alam kung
makakayanan mo pang lampasan.

Isabella has brain tumor. And it breaks
my heart a million times knowing that
she already accepted her ill-fated life.

Katatawag niya lang sa akin kanina
dahil may gusto siyang hingiing
tulong sa amin ni Noah na agad
naman naming pinagbigyan.

After an hour dumating siya sa bahay
kasama si Tito. And putla-putla niya na.
She smiled at me kaya ngumiti rin ako
pabalik sa kanya. Pinipigilan ang sarili
kong wag maiyak sa harapan niya.

"Ready?" I asked her. Ngumiti naman
siya sa akin bago sumagot. "Always."
para naman akong tinusok ng libo-libo
karayom sa sagot niya.

Pagkarating namin sa kwarto ko
nandoon si Noah at kasalukuyang
inaayos ang kanyang gitara.

Sobrang Payat na ni Jasmin ngayon.
Mababakas din sa mukha niya ang
matinding sakit na tiniti
Ang lalim ng mga mata niya at ang
putla-putla ng labi niya.

Bago kami magsimula inayusan ko
muna si Isabella para kahit papaano
ay masyadong mapansin na may sakit
siya.

Nang matapos umupo na siya sa kama
ko habang nasa tabi niya si Noah.
Many didn't know pero magaling
kumanta si Isabella. Noah start
strumming his guitar at nagsimula ng
kumanta si Isabella samantalang ako
naman ang nakahawak sa camera.

I bite my lps so hard to stop myself
from crying. Hanggang maari ayokong
ipakita sa kanya na mahina ako. Gusto
kong makita niya na malakas ako para
sa kanya.

Noah look at me bakas sa mukha
niya na nag-aalala siya sa akin ngitian
ko lang siya to say I'm ok.

Nang matapos kami iniwan muna kami
ni Noah para makapag-usap.

"Ok ka lang ba? May masakit ba sayo?"
I asked her.

"Wala Remi, ok lang ako." sagot niya at
ngumiti ng bahagya.

"Ayaw mo na talaga magpagamot?"
tanong ko ulit sa kanya, nagbabakasali
na baka magbago pa ang isip niya pero
umiling lang siya sa akin.

"Huwag na Remi, tanggap ko naman na
ang mangyayari sa akin. Masaya ako
kahit sa kaunting oras na meron ako
nakilala kita."

Remember kung paano kami naging
close. Grade 6 na kami noon nang
magtransfer siya sa school. Lagi siyang
mag-isa dahil bago at walang kakilala.
Isang araw habang lunch break bigla na lang syang sumigaw at umiyak ng
may lumipad na ipis malapit sa kanya.
Pinagtawanan lang siya ng mga kaklase
namin. Hindi ako nagdalawang isip
na apakan yong ipis para mamatay.
Nang masiguro kong hindi na
gumagalaw agad akong kumuha ng
walis at dustpan para itapon sa labas
tiningnan ko si Isabella nakaupo siya sa sulok habang isinisiksik ang sarili niya habang umiyak. Simula ng araw
na yon naging magkaibigan na kaming
dalawa hanggang sa hindi na kami
mapaghiwalay hanggang mag High
School.