𝐌𝐚𝐬𝐪𝐮𝐞𝐫 🌕

Bölüm 12

" ne, nereye kaçmış ? Baba ?"

Son kelimemle sesimin titremesine mani olamadım. Anmem kaçmazdı ki, babamın şaka yaptığını bir an düşündüm ama hemen vazgeçtim. Sesi çok ciddi ve hüzünlüydü.

" sadece eve gel Marinette, lütfen " dediğinde elimle ağzımı kapatıp ağlama sesimi bastırmaya çalıştım.

" t-tamam " yutkunarak telefonu kapattım. Ceketimi titreyen ellerimle kavrayıp kapıya ilerlemiştim ki Adrien önüme geçti.

" Marinette, neler oluyor ? Sen iyi misin ?" Dediğinde yüzümü kasmayı bıraktım. Yaşlarım hızla gözlerimden akarken başımı iki yana salladım.

" hayır, hayır . Annem, evden kaçmış. Anlayamıyorum, biz mutluyduk. Neden bunu bize yaptı?"

Diyerek Adrien'a baktığımda hüzünle beni izledi bir süre. Sonra bana sarıldığında bende ona sarıldım.

Aklımın ucundan en ufak , onu bu sayede kullanma gibi bir düşünce geçmedi. Bu gün benim kalbim çok kırılmıştı. O da tamir etmeye çalışan, kendi kalbi de kırık olan harika biriydi.

" sakin ol, Bayan Sabine harika bir insan. Eminim mantıklı bir açıklama ya da yanlış anlaşılma vardır. Evine gidelim, bakalım neler olmuş"

Burnumu çeksem de ağlamam geçmemişti. Annemin olmayışını düşünmek bile dünyanın bana dar olması ile eş değerdi. Onsuzluğu hayal edemezken onsuz nasıl bir hayat sürecektim?

" Marinette, lütfen. Hadi, gidelim. Seni evine götüreceğim " başımı tutup göğsünden çektiğinde buğulu gözlerim ile onu seçmeye çalıştım. Çatallaşmış sesimle cevapladım.

" tamam " yutkunurken o elimden tutup sakin adımlarla balkondan çıkardı. Ceketimi daha da sıkı tutarken endişeli bakışlarla etrafa bakıyordum. Sanki herkes annemin bizi terk ettiğini biliyor da bana ezikleyici bakışlar atacaklar gibi geliyordu.

" arabayı getirir misin ? Bir yere gitmem gerek. Acil "

Adrien konuşurken elimde duran Luka'nın telefonuna baktım.

" luka, ona telefonunu vermeliyim " dediğimde çoktan mekandan çıkmıştık. Kapıdaki görevli gözümde parladığında hızla yanına gidip telefonu eline verdim.

" bayım, bunu Luka Coffaine'e verir misiniz ? Acil bir işimin çıktığını da söylerseniz sevinirim " adam şaşırarak bana bakarken başını salladı.

" çok teşekkür ederim " tebessüm etsem bile gözlerim hala yaşlıydı.

" gidelim, aracım burada "

Koşarak arabaya bindim. Adrien da binince şoföre konuştu. Ben ise, adama bir şey anlatmak dahi istemiyordum.

" Marinette'in evine gidelim " araç hareket etmeye başladığında gözlerim kayıp giden yollardaydı. Camdan yansımama baktığımda şaşırmıştım. Ağlayınca ve bol makyajlı olunca çok çirkin olmuştum.

" al " Adrien beni anlamış gibi ıslak mendil uzattığında gözlerim kısılana kadar güldüm ve yüzümü silmeye başladım.

"ağlama lütfen Marinette, ben yanındayım"
Diyerek bana sarıldığında şaşırmıştım. Elimdeki mendili kenardaki kutuya atıp bende ona sımsıkı sarıldım. Adrien'a neden aşık olduğumu daha iyi anlayabiliyordum. O bu dünyaya inmiş bir melek gibiydi.

" geldik "

Dediğinde hızla Adrien'dan ayrılıp araçtan atlarcasına çıktım. Ceketimi sımsıkı kavrayarak pastaneye koştum. Babam pastanesi kilitlemişti. Biz de arka kapıdan çıktık.