"သူတို႔က မင္းကို အေပၚယံ ဘဲေပါင္းေနၾကတာ"
"သူတိူ႕ မင္းကို တကယ္ ခင္မင္တယ္မ်ား ထင္ေနလား"
"မင္းက ႐ူးမိုက္လိုက္တာ ပန္းတုရင္"
"သခင္ေလးဇိုးဇစ္...!
"တကယ္ဘဲလား...နင့္မ်တ္လုံးထဲမွာ ငါက ရီစရာ ေလွာင္စရာ
တစ္ခု ျဖစ္ေနတာ တကယ္စိတ္ရင္းနဲ႕ေျပာခဲ့တာလား?"
"သိမွေတာ့ ငါဘာမွ ဖုံးကြယ္ထားစရာ မလိုေတာ့ဘူး"
"ဟုက္တယ္ နင္က ဘာေကာင္းတာမို႔လို႔လဲ"
"ဆင္းရဲတြင္းထဲကေန ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဘဲဟာ
ငါက ဘာေၾကာင့္ နင့္ကိက လိုက္ကူညီေနရမွာလဲ"
"နင္ ငါ့ကို မကူညီခ်င္ရင္ ငါ့ကို တိုက္ရိုက္ေျပာလို႔ရတယ္"
"ငါလဲ နင့္အေပၚေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားမိမွာ မဟုက္ဘူး"
"အဲ့ေတာ့ နင္က ဘာလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ"
"ငါ့ကို ရိုက္ခ်င္ ဆဲခ်င္လို႔လား..."
"အဟက္..နင္က ငါလိုရင္ ယူသုံးတဲ့ လိုသုံး တစ္ခုဘဲ နင့္မွာ
ငါ့ကို စိတ္ဆိုးခြင့္ ေဒါသထြက္ခြင့္ေတာင္ မရွိဘူး"
"ငါ့ ေၾကာင့္သာ မဟုက္ရင္ Bar မွာနင္က မိန္းမပ်တ္ ျဖစ္ေနလိုက္ၿပီ!
(ေဖ်ာင္း!) ဇိုးဇစ္ရဲ႕လက္ျပန္ခ်က္ခ်က္က ေမရွားကို ေခြလဲက်သြား
ေစ႐ုံတင္မဟုက္ဘူး ပန္းတုကိုပါ လန့္သြာေစသည္။
ဒါက..သူ အရင္ကလဲ ကိုယ့္ကို ရိုက္ဖူးေပမယ့္ ေမ့ေတာင္ေမ့ေနၿပီ။
အခုလို ေမရွားကို ရိုက္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။
"သ သခင္ေလး!!
"အပ်က္မ! မင္းပါ့စပ္က အဲ့လိုေျပာပိုင္ခြင့္မရွိဘူး ပန္းတုက ငါနဲ႕ဘဲ အပ္စပ္တဲ့အရာ"
ပန္းတုနဲ႕ပက္သက္ရင္ သူဘဲေျပာမယ္ သူဘဲဆူမယ္ သူဘဲ
ျဖတ္ဆီးမယ္ တစ္ျခားသူ အဲ့လိုေတြလုပ္ခဲ့ရင္ သူေပ်ာ္ေနမွာ မဟုက္ဘူး။
ေမရွား ေၾကာက္လြန္းလို႔ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္လာကာ...။
အႀကိမ္ႀကိမ္ေခါင္းကို ညိတ္ၿပီး ေၾကာက္လန့္ေနေလသည္။
"အိမ္ေတာ္ထိမ္း..ဒီအပ်က္မကို ေခၚထုပ္သြား"
"ငါ့အိမ္ အရိပ္ေတာင္ ထပ္မနင္းေစနဲ႕"
ခါးလိုက္တဲ့စကားေတြ ေမရွားရဲ႕နားထဲ သံပူေရေလာင္းထည့္
ေနသလိုဘဲ ၊ ဒီလို လိုခ်င္တာကို ဘဝေပးၿပီးယူေနတာ သူ႕အတြက္
ပထမဆုံး အႀကိမ္မဟုက္ေပမယ့္ ဒီလိုစကားရိုင္းေတြနဲ႕အျပစ္ခံရတာ
ေတာ့ သူ႕အတြက္ ပထမဆုံးပါဘဲ
အေကာင္ႀကီးႀကီးကို ဖမ္းနိုင္လို႔ သူ႕ဘဝ ေအးေဆးေနနိုင္ၿပီ ထင္ေနတာ
တြက္ထားတာနဲ႕ထြက္လာတာက မကိုက္ခဲ့ဘူး...အသက္ေလးျပန္ပါလာတာဘဲ ေက်းဇူးတင္...။
