"မင္းခိုက္....!!! ဆရာတို႔ရယ္ ကြၽန္မေမာင္ေလး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ!"
"သူက သူမ်ားေတြနဲ႕ ရန္ျဖစ္တက္တဲ့သူ မဟုက္ပါဘူးရွင္"
"အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဖုန္းေခၚၿပီးအေၾကာင္းၾကားတဲ့သူသာ
သိမွာ"
"အခုေလာဆယ္ လူနာအေျခေနက သတိရလာမို႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး
ယူၿပီး ကုရအုံးမယ္"
"ဘယ္ေလာက္ဘဲ ၾကာၾကာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ကုန္ကုန္"
"ကြၽန္မေမာင္ေလးကို ကုသေပးပါေနာ္ ကုန္က်စရိတ္ ကြၽန္မတို႔
တက္နိုင္ပါတယ္"
"ဒါနဲ႕ ဘယ္သူက ကြၽန္မေမာင္ေလးအတြက္ ေဆး႐ုံကား ေခၚခဲ့တာလဲ"
"ငါပါ"
"မင္းက..."
"ငါက ပန္းတုရဲ႕ရည္စား"
"မင္းရဲ႕ေမာင္ေလးကို လူတစ္စုကရိုက္ေနတာ ငါတို႔ေတြ႕လို႔ ကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္"
"ဟုက္တယ္မလား ပန္းတု"
သူ႕ပုံခုံးေပၚ ဇိုးဇစ္လက္တင္ထားၿပီး အသိသက္ေသေခၚေလျခင္း။
ေၾကာက္လို႔ တုန္ေနတဲ့ ပန္းတုကလဲ ေခါင္းဘဲ ညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။
"ဘုရား ဘုရား...ငါ့ေမာင္ေလးက ဘယ္သူနဲ႕မွ ရန္စမရွိပါဘူး"
"ဘယ္ေျပာရမလဲ ရွိရင္လဲ ရွိသလို ၊မရွိရင္လဲ လူမွားရိုက္တာ ေနမွာေပါ့"
"ဟူး...ဘာမွမျဖစ္ေစနဲ႕ အရွင္ဘုရား..."
"သူ႕ကိုလဲ ပို႔လာၿပီၿပီး.ငါတို႔ ျပန္ရေအာင္"
"ေအာ္ ေကာင္းၿပီေလ ေဆး႐ုံကားေခၚပို႔ေပးတဲ့ ေက်းဇူးပါရွင္"
"ပန္းတု ဂ႐ုဆိုက္ေနာ္..."
"ဟုက္ ဟုက္ကဲ့"
>>>>>>>>>>>>>>>
"ဒီေန႕ကစၿပီး မင္းငါ့အိမ္မွာ ေနရမယ္"
"မင္းအဝတ္ေတြထုပ္ပိုးမို႔ မလိုဘူး အကုန္ရွိၿပီးသား"
"......................."
အခုခ်ိန္ထိ စကားျပန္ေျပာမို႔ကို ရင္တုန္ေနတဲ့ပန္းတု....
တစ္ခြန္းေတာင္မဟရဲဘူး ဇိုးဇစ္ေခၚရာ ပါသြားေလသည္။
"သခင္ေလး ျပန္လာၿပီလား"
"အို..မမေလးပါ ျပန္ပါလာတာဘဲ"
"ခင္မ်ား ေျပာစရာ ရွိလို႔လား"
"မရွိပါဘူး"
အေရွ႕မွာ ရပ္ပိတ္လိုက္တဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းကိုလဲ သူမၾကည္ဘူး။
သူ႕ေရွ႕မွာ ဘာဆို ဘာမွ ပိတ္ဆို႔ေနတာကို ဇိုးဇစ္က ႀကိဳက္တာမဟုက္။
